Το καλοκαίρι πέρσι...

Αυτές τις μέρες βρέχει αστέρια ο βραδινός ουρανός

πέφτουν στις κεφάλες μας Περσείδες!

μα βρέχει και νέα μέτρα ο άτεγκτος Θεσμός

ως πότε θα κατεβάζουμε κεφάλια, μαζί με τις περσίδες;

Η μια βροχή από την άλλη όμως, διαφέρει ως προς ότι,

η μεν πρώτη, με την παρόρμηση, είναι παροδική, έρχεται και φεύγει,

ενώ η έτερη, για το καλό μας φτιαγμένη μολονότι,

ήρθε για την πλήρη αποδόμηση, ήρθε για να μένει...

Θυμάμαι, ρουφούσες την κοιλιά σου σαν τσιλιμπούρδιζες στις πλαζ

το καλοκαίρι πέρσι,

μα τώρα κοιτάς με απορία που πήγαν τα τόσα κάλλη που πλούτιζες με τατουάζ

και -ω! τι τραγικό- κάνεις κιόλας πως σ' αρέσει...

Και πού είσαι ακόμα, δύσμοιρε λαέ μου...

Δεν φτάνουν τόσες βροχές να σε ξεπλύνουν!

Δεν είναι στην πλάση οι άνθρωποι για να προκαλούν μόνο προβλήματα,

είναι και για να λύνουν...