Speed addict

Ξανά στους δρόμους της Αθήνας,
Ξανά με γκάζια και δίκυκλο,
Ξανά ανάμεσα στα αυτοκίνητα,
Ξανά ελιγμοί,
Ξανά αδρεναλίνη...

Ξυπνάνε μέσα μου μνήμες και οδοιπορικά
από μια άλλη φάση στη ζωή μου,
όταν η βασική λέξη της καθημερινότητάς μου,
ήταν "γκάζι"...

Νοιώθω αυτόν τον αγέρα καλοκαιριάτικα
να μου δροσίζει το πρόσωπο
και να απαλύνει την κούραση...

Νοιώθω να με ρουφάνε οι μεγάλοι δρόμοι,
με τις στροφές τους.
Και εκείνα τα φανάρια να σου θυμίζουν ότι,
το κόκκινο σε φρενάρει (τυχαίο με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;)
Και οι λακκούβες τους; 
Κάθε μια, με τη δική της ιστορία
και τα δικά της ακάλυπτα -παντοτινά- κενά...

Αν κάτι ένοιωσα αυτές τις μέρες του Αυγούστου 
στη πρωτεύουσα, είναι ότι 
εμείς τα πρωτεύοντα που λεγόμαστε Άνθρωποι
είμαστε φτιαγμένοι για εθισμούς 
(και για όλα τα συναφή που λήγουν σε -ισμούς).

Αν κάτι ένοιωσα είναι ότι είμαι εθισμένος στην ταχύτητα.
Είναι το μόνο που νικά την ταχύτητα με την οποία
σκέφτεται το μυαλό, και έτσι αυτό καταλαγιάζει και σιωπά...
Η μεγάλη ταχύτητα των έξω ερεθισμάτων
κάνει το σύστημα επεξεργασίας αυτών -δηλαδή το μυαλό- 
να σιωπά εκκωφαντικά.
Και αυτό είναι το μόνο που μπορεί και το ανακουφίζει.
Η σιωπή νικά το μυαλό.

Είναι αυτή η σιωπή που όλα τα πρεζάκια βιώνουν,
όταν τα βλέπεις να έχουν αγκυροβολήσει σε ένα παγκάκι,
να είναι ακινητοποιημένα 
έξω από μια εκκλησία ή σε ένα πεζοδρόμιο.
Αναζητούν μέσα από αυτή τη σιωπή, 
να παύσουν ίσως κάποιες άλλες βασανιστικές φωνές
που αυτή η κοινωνία τους κληροδότησε.

Δηλώνω, λοιπόν, επίσημα:
εθισμένος στην ταχύτητα...
Εθισμένος στα speed-άκια!

Μόνο που στη σημερινή διαδρομή, 
είχα παρέα και έναν απρόσμενο φίλο!
Έναν ριψοκίνδυνο πιλότο του αέρος,
που με ακολούθησε χωρίς να κουνηθεί καθόλου,
για πολλά χιλιόμετρα,
περνώντας ξυστά από τα τετράτροχα ανάμεσα...
χορεύοντας πάνω σε δυο ρόδες