Ας βγάλουμε λοιπόν την 'εντάφια χρυσή προσωπίδα'

Μια ακόμη μετακόμιση. Μια ακόμη αλλαγή περιβάλλοντος. Ξανά το αβέβαιο, το ασταθές. Είναι όμως κάποιες στιγμές, όπως και σε αυτή τη μετακίνηση, που σου προσδίδουν λίγη –έστω και ελάχιστη- αίσθηση σταθερότητας… 

Σε παλαιά χαρτιά, βρήκα μια έκθεση που είχα γράψει κατά τη σχολική περίοδο 1998-1999, όταν ήμουν στην Α’ Λυκείου, η οποία προοριζόταν να συναγωνιστεί άλλες, με τελικό σκοπό την επιλογή μας για τις συνεδρίες της Βουλής των -τότε- Εφήβων. Κάθισα και την ξαναδιάβασα. Αν εξαιρέσω το λόγο και τη σύνταξη που σε πολλά σημεία χωλαίνουν (λες για αυτό να μην επιλέχθηκα ποτέ στη Βουλή των Εφήβων;), με ιδιαίτερη έκπληξή μου διαπίστωσα ότι η θεματολογία που με απασχολούσε τότε, είναι η ίδια ακριβώς που με βασανίζει και σήμερα… Η οπτική ίσως πιο αθώα, και οι γνώσεις σαφώς λιγότερες, τότε, όμως το ζητούμενο, οι ερωτήσεις και η προτεινόμενη στάση ζωής εξακολουθούν να προτάσσονται και σήμερα το ίδιο δυναμικά από τον ίδιο συγγραφέα…

Νομίζω, αξίζουν ενός σύντομου περάσματος...

Αυτά που ξεχώρισα και συγκράτησα με ιδιαίτερη συγκίνηση, είναι τα απόλυτα σημερινά λόγια:

"Ως πότε πια θα προσποιούμαστε πως δεν βλέπουμε την αδικία, την υποταγή, και τη χρήση της 'έννομης βίας';" 

(ήξερα άραγε από τότε, τον Μαξ Βέμπερ, τον οποίο θα μελετούσα συστηματικά πολύ αργότερα, στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας...;!)

"Ως πότε θα βλέπουμε τριγύρω μας τον πόνο που σκόπιμα έχει επιβληθεί και εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι;"

"Ως πότε πια θα νομίζουμε πως ζούμε στη δημοκρατία και ελευθερία του 2000 μΧ ενώ στην πραγματικότητα βρισκόμαστε και βιώνουμε μια άλλη σκλαβιά;"

"Ας βγάλουμε λοιπόν την 'εντάφια χρυσή προσωπίδα' και ας δεχτούμε τους εαυτούς μας όπως είμαστε."

"Ελπίζω στις καρδιές των σημερινών ανθρώπων."

(αν δεν πίστευα εξάλλου, δεν νομίζω να γινόμουν Καρδιολόγος...)

"Ας ψάξουμε λοιπόν, μέσα μας βαθιά, ας κάνουμε μια γενική ανασκόπηση στην ψυχή μας και ας την καθαρίσουμε από τις βρωμιές και τα σκουπίδια και ας ξεσκονίσουμε τις αραχνιασμένες γωνιές της. Ποιος ξέρει, ίσως κάπου εκεί κάτω βαθιά, να φαίνεται κάτι....."

Ειλικρινά, ο κορμός της τότε σκέψης μου, θαρρείς πως έχει μείνει ακλόνητος τόσα χρόνια μετά. Με τρυφερότητα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια της μεγάλης ανησυχίας που με διακατείχε για το μέλλον της ανθρωπότητας. Σήμερα, διαπιστώνω, ότι αυτή η μεγάλη ανησυχία έχει γίνει ακόμα μεγαλύτερη, γιατί αυτή τη φορά, η ανθρωπότητα, έχει γίνει ακόμα πιο αδιάφορη...