Τρία βαριά "περιστατικά"...

Θα περιγράψω 3 "περιστατικά" ενός δημόσιου νοσοκομείου της επαρχίας. Και όταν λέω "περιστατικά", δεν εννοώ ασθενείς, όπως αισχρότατα έχει επικρατήσει να λέγονται στα νοσοκομεία και εν γένει στην ιατρική, αλλά χρησιμοποιώ τη λέξη με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή "καταστάσεις" στις οποίες τυγχάνει να συμμετέχουν άνθρωποι, που όπως θα αποδείξω, είναι οι πραγματικοί ασθενείς του συστήματος υγείας στη σημερινή Ελλάδα... Τα τρία περιστατικά, έχουν έναν κοινό σύνδεσμο: είναι ένας ειδικευόμενος που στέκει, συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, μα κυρίως προσπαθεί να αντιληφθεί από πούθε θα έρθει η λύση... Ολα τα περιστατικά, διαδραματίζονται μέσα σε μια και μόνο εφημερία αυτού του καημένου ειδικευόμενου...

1ο Περιστατικό: μια νοσηλεύτρια αρρωσταίνει με αυτή την -ανεπανάληπτα καθηλωτική- ίωση που κυκλοφορεί. Μία, δυο, τρεις μέρες. Είχε ζητήσει από έναν ειδικευόμενο να της δώσει αναρρωτική άδεια για αυτές τις μέρες. Εκείνος το έκανε, τόσο απλά, όπως να έδινε ένα χαρτάκι με τα ψώνια του σουπερμάρκετ! Την τέταρτη μέρα, (που έτυχε να είναι και Τετάτη), εκείνη πάλι άρρωστη και ζητάει -αυτή τη φορά μέσω της προϊσταμένης νοσηλεύτριας του τμήματος- νέα αναρρωτική άδεια. Ο απλός ειδικευόμενος ιατρουδάκος, μόλις είχε μπει στο χώρο εργασίας του και όταν απευθύνει μια καλημέρα προς την προϊσταμένη, εκείνη του ανακοινώνει ότι πρέπει να δώσει άλλη μια αναρρωτική άδεια στην άρρωστη νοσηλεύτρια. Εκείνος, -αμέσως μετά την ακαρπη καλημέρα, για την οποίο δεν πήρε απάντηση- απαντά ότι δεν μπορεί να δώσει άλλη αναρρωτική και μάλιστα και αυτές που έχει δώσει δεν έχουν, βάσει νόμου, πραγματική ισχύ! Η νοσηλεύτρια πρέπει να ακολουθήσει άλλη διαδικασία για να πάρει την αναρρωτική της άδεια. Πρέπει να το δηλώσει στην υπηρεσία της, αυτή να στείλει ελεγκτή ιατρό και αυτός να αποφασίσει πόσες μέρες πρέπει -αν πρέπει βέβαια πρωτίστως- να πάρει. Μα καλά, ρωτά η κατά τα άλλα ακριβοδίκαιη προϊσταμένη, γιατί να το κουράζουμε το πράγμα, δώσε της εκεί χάμου μια ακόμα αναρρωτική να τελειώνουμε...! "Μα προϊσταμένη μου", προσπαθεί να αμυνθεί ο φτωχός ειδικευόμενος λες και πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος εγκλήματος, "υπάρχει κανονισμός που απαγορεύει τον οποιονδήποτε ιατρό να δίνει έτσι για πλάκα αναρρωτικές άδειες. Η νόμιμη διαδικασία είναι μια και συγκεκριμένη. Αυτά που τόσα χρόνια είχατε συνηθίσει, νομίζω πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε κάποιες διαδικασίες και -το κυριότερο- να αλλάξουμε κάποιες νοοτροπίες"... Η προϊσταμένη πήρε αμέσως την άρρωστη νοσηλεύτρια να της ανακοινώσει έξαλλη ότι ο φτωχός πλην τίμιος ειδικευόμενος δεν της δίνει την αναρρωτική άδεια που δικαιούται και να ψάξει άλλον πιο συνεργάσιμο ιατρό... Ο φτωχός πλην τίμιος ειδικευόμενος, αναρωτιέται σε τι γλώσσα μίλησε -αν όχι στη μητρική του- και σηκώνεται και φεύγει επειγόντως...

2ο περιστατικό: ο ίδιος φτωχός ειδικευόμενος ενώ περίμενε να φύγει διακομιδή με έναν καρδιοπαθή προς άλλη γη, άλλα μέρη, καλείται λίγη ώρα μετά να καλύψει μόνος του το τμήμα των Επειγόντων περιστατικών του παθολογικού τομέα, παρότι ο ίδιος δεν ήταν της αυτής ειδικότητας, διότι ένας ειδικευόμενος της παθολογικής είχει μόλις φύγει διακομιδή σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, και δεν υπήρχε άλλος να καλύψει τα Επείγοντα. Υπήρχαν ένας ειδικός παθολόγος -ο Διευθυντής- ο οποίος έπρεπε να μείνει στην κλινική να κάνει επίσκεψη, υπήρχε ένας δεύτερος παθολόγος-διαβητολόγος ο οποίος έπρεπε να ανοίξει το μαγαζάκι του - τακτικό διαβητολογικό ιατρείο και κανείς άλλος...! Αξίζει να σημειωθεί -για τα πρακτικά της Βουλής- ότι ο συγκεκριμένος παθολόγος-διαβητολόγος είχε βάλει υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές και για πολύ λίγο δεν βγήκε και όταν ρωτήθηκε γιατί η παθολογική κλινική δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε καθημερινή βάση, εκείνος απάντησε με μια απάθεια που σε οδηγεί σε... κώμα: "αφού η παθολογική είναι ένα μπουρδέλο"! Δυο άλλοι ειδικοί παθολόγοι έλειπαν σε ρεπό, μια γενική ιατρός που καλύπτει τα πρωινά στο τμήμα Επειγόντων και αυτή σε ρεπό, οπότε ο κλήρος πέφτει στον φτωχό ειδικευόμενο της άλλης ειδικότητας να καλύψει τα επείγοντα. Έτσι και έγινε. Ακυρώθηκε η δική του διακομιδή για την επόμενη μέρα -κατά την οποία είχε προγραμματίσει να πάρει ρεπό μετά την εφημερία του- και κατέβηκε με όρεξη στα επείγοντα. Μέσα σε περίπου 7 ώρες είχε δει περίπου 25 άτομα, είχε κάνει 6 εισαγωγές, του είχε έρθει η επιθυμία να κατουρήσει κάπου 4 φορές αλλά σφίχτηκε και μετά του 'φυγε η ανάγκη, η κοιλιά του γουργούρησε κάπου 3 φορές αλλά ευχήθηκε να μην το άκουσε κανείς γύρω του, δίψασε 2 φορές αλλά είπε "μπα η ιδέα μου είναι" και συνέχισε και φυσικά έγραψε πάνω από 100 χαρτιά με παραγγελίες για εργαστηριακές εξετάσεις, με εισητήρια, με ηλεκτρονικές συνταγές και κατ' οίκον οδηγίες. Να μην πω βέβαια ότι εκείνο το φάκεν τηλέφωνο του γραφείου του πρέπει να χτύπησε πάνω από 20 φορές για να ακούσει του καθενός τη βλακεία... Τέλος πάντων, κάποια στιγμή, ο συνάδελφός του παθολόγος, κάποια στιγμή γύρισε από την άλλη γη, άλλα μέρη, σε τούτη τη γη και σε τούτα τα μέρη και έτσι ο φτωχός ειδικευόμενος επιτέλους βρίσκει λίγο χρόνο να πάει να φάει. Στην τραπεζαρία όμως, το φαγητό το είχαν μαζέψει. "Το βραδινό σερβίρεται σε 2 ώρες από τώρα" του είπαν και η κοιλιά του γουργούρισε, οπότε αποφάσισε να πιει κανά μπουκάλι με νερό μπας και ξεγελάσει το στομάχι του! Περιεχόμενο ας είναι και ας είναι ό,τι να 'ναι τέτοια ώρα...

3ο περιστατικό: ο ίδιος ειδικευόμενος, είχε ζητήσει από τον οδηγό ασθενοφόρου να φύγουν νωρίς την επόμενη μέρα για να πάνε διακομιδή τον ασθενή που έπρεπε να πάνε από την προηγούμενη. Έτσι, είχε συμφωνηθεί να ξεκινήσουν αμέσως μόλις ο οδηγός αναλάμβανε βάρδια, δηλαδή στις 08:00 πμ το επόμενο πρωί. Σε νορμάλ συνθήκες θέλει περίπου 3,5 ώρες για να ολοκληρωθεί η διακομιδή, οπότε ο φτωχός ειδικευόμενος υπολόγισε ότι περίπου 11:30 πμ θα είναι πίσω στη βάση του, οπότε άντε να φύγει κατά τις 12:00 από το νοσοκομείο και έτσι να πάρει έστω και κουτσουρεμένο το ρεπό του. Τουλάχιστον θα προλάβαινε να πληρώσει κάποιους λογαριασμούς που έληγαν εκείνη την ημέρα... Ο ειδικευόμενος, είχε προλάβει να κλείσει τα μάτια του για καμιά ώρα μεταξύ 06:00 και 07:00, οπότε η επόμενη μέρα ήρθε, και σιγά σιγά θα τελείωνε μια ακόμα εφηερία. Φυσικά κατά τις 07:00 που γίνεται η αλλαγή βάρδιας στους νοσηλευτές, και μαζί γίνεται χάβρα ιουδαίων, ο φτωχός ειδικευόμενος σηκώθηκε γιατί ησυχία δεν μπορούσε να βρει. Ήταν και εκείνο το στομάχι που κάτι ήθελα να φάει, αλλά το κυλικείο ακόμα δεν ηταν ανοιχτό... Περίμενε και η ώρα πήγε 08:00 για να έρθει ο οδηγός. Όμως ακόμα και 08:30 που πήγε δεν είχε έρθει, μα ούτε και 09:00. Κάποια στιγμή κατά τις 09:15 να τος με το πάσο του! "Καλά ρε φίλε τί είπαμε χτες"; "Δεν με πήρατε για επιβεβαίωση και έτσι περίμενα. Εξάλλου το πρωί γιατρέ πάντα τρώω το πρωινό μου στη δουλειά, και επειδή τρώω και αργά (όπως συστήνετε και εσείς οι ιατροί, χαχα!), πέρασε λίγο η ώρα, αλλά μην ανησυχείς όλα θα γίνουν βάσει προγραμματισμού"... Ο φτωχός ειδικευόμενος δεν ήξερε τι να απαντήσει, αλλά εκείνη η λιγούρα που ένοιωθε, ξαφνικά μετατράπηκε σε αναγούλα...! Τουλάχιστον, δεν άλλαξε όλη η λέξη - το δεύτερο συνθετικό έμεινε ίδιο! Να μην τα πολυλογούμε ξεκίνησαν. Έλα όμως που στη διαδρομή συνάντησαν καταρρακτώδη βροχή, χαλάζι, χιόνι, ομίχλη, ισχυρό άνεμο και γλιστερό οδόστρωμα, οπότε τελικά η διακομιδή αντί για 3,5 ώρες κράτησε περίπου 4,5 ώρες. Μόλις γύρισε ο φτωχός ειδικευόμενος, που σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής ήταν υποχρεωμένος να ακούει τα αηδιαστικά προσωπικά επιτεύγματα του οδηγού ασθενοφόρου, κοιτά το ρολόι του και η ώρα είχε πάει περίπου 13:00. Φεύγει μετά από κανά τέταρτο, μα δεν έκανε τις δουλειές που ήθελε, πήγε καρφί σπίτι. Κάτι έπρεπε να μαγειρέψει. Δεν είχε τίποτα εύκαιρο. Σήμερα έπρεπε να πάει σούπερ μάρκετ, αλλά δεν πρόλαβε... "Δεν πειράζει" αναλογίστηκε, "το στομάχι πρέπει να μάθει να υπακούει στο μυαλό και όχι το αντίθετο, οπότε πρέπει να τρώει όποτε το μυαλό αποφασίζει και όχι το ανάποδο"! Βέβαια, θυμήθηκε και ένα ανέκδοτο που έλεγε για έναν γάιδαρο που όταν τον έμαθαν ξερικό (δηλαδή να μην τρώει...) αυτός πέθανε!

Συμπέρασμα από τα τρία αυτά περιστατικά: δεν μας φταίει κανένας Τσίπρας αν δεν τα καταφέρει η χώρα μας. Μας φταίει η έλλειψη αυτο- και αλληλο-σεβασμού που μας εμποδίζει να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Μόνο τότε, ίσως μπορέσουμε να δούμε ποιοι είμαστε και να σιχαθούμε από τη θλιβερή εικόνα, να κοιτάξουμε κατάματα τον συνάνθρωπό μας, αναζητώντας παράδειγμα προς μίμηση ενός καλύτερου εα-υτού... Μέχρι τότε, όμως, θα παραμείνουμε στο φτου-και από την αρχή...

Η προϊσταμένη αρχή του πρώτου περιστατικού, θα συνεχίσει να κάνει εκ-δουλεύσεις... Ο παθολόγος-διαβητολόγος-υποψήφιος και παρ' ολίγον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να υπόσχεται ότι μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη όταν την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αλλάξει την κλινική των 4 ατόμων στην οποία δουλεύει... Και ο νέος οδηγός ασθενοφόρου, θα πηγαίνει στη δουλειά για να φάει με την άνεσή του το πρωινό του και να πληρώνεται, και θα πηγαίνει στη δουλειά για να λέει έτσι ανοιχτά τα αισχρά προσωπικά του επιτεύγματα... Το ερώτημα όμως το μεγάλο που με απασοχλεί, είναι τί θα κάνει μέχρι τότε ο φτωχός ειδικευόμενος της συγκεκριμένης εφημερίας... Μήπως αρκείται στο να ονειρεύεται ένα καλύτερο σύστημα, εκείνες τις ώρες που πέφτει ψόφιος μετά από μιάμιση μέρα εξαντλητικής συμμετοχής στο παρα-πέο-ν αυτό σύστημα υγείας, το οποίο αν δεν έχει καμία αξία, είναι γιατί δεν έχει καμία από τις αξίες που κάποτε είχε σκιαγραφήσει ο παππούς Ιπποκράτης...;