50 αποχρώσεις της γκρι γενιά(δα)ς...

Μιας και μιλήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για μαλλιαρούς και αγράβατους, για τον σπαρτιάτη Λεωνίδα, καθώς και για τη σπουδαιότητα της ετυμολογίας κάθε λέξης, θυμήθηκα ότι κάπου ανάμεσά τους στην πορεία της Ιστορίας, οφείλουμε να τοποθετήσουμε και μια φυλή βαρβάρων, που όπως η ιστορική έρευνα έχει προτείνει (και ο γερμανικός εθνικισμός έχει ανασυνθέσει), έχει να κάνουν με τους προγόνους των σημερινών Γερμανών! 

Ο λόγος για τους γνωστούς μας Λογγοβάρδους ή Λομβαρδούς, οι οποίοι περιγράφονται ήδη από τον Τάκιτο (ιστορικό του 1ου αιώνα) ως ένα από τα φύλα των Germani, που θα προσπαθήσουν αργότερα από τα βόρεια να εισέλθουν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το εντυπωσιακό με αυτούς τους τύπους ήταν ότι ήταν... μαλλιαροί, αγράβατοι και είχαν γένια σαν του Λεωνίδα, χαρακτηριστικά που όλα αυτά μαζί ήταν που τους προσέδωσαν το όνομά τους. Διότι, η λέξη "Λογγοβάρδοι" προέρχεται από το "Longο Bard" που προέρχεται από το "Long Beard" δηλαδή, "Μακρύ Μούσι"!

Οι λαοί αυτοί, είχαν ως κοινωνικό χαρακτηριστικό τους τη γενειάδα, που σηματοδοτούσε, ανάλογα με το μέγεθος και τον όγκο της, την ιεραρχική κατάταξη των μελών της κοινωνίας. Όσο δηλαδή, πιο μεγάλη, πλούσια και φανταχτερή την είχε κάποιος (πάντα για τη γενειάδα μιλάμε, μην παρεκτρέπεστε), τόσο πιο σημαίνον πρόσωπο ήταν, τόσο πιο ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία βρισκόταν. Το ίδιο συνέβαινε με τα μαλλιά τους και εν γένει (να το πάλι το... γένι!) όλο τους το τρίχωμα. Όπως κάποιοι άλλοι λαοί κατά καιρούς τονίζουν τα αυτιά τους, το δέρμα τους με τατουάζ ή τα μάτια τους με μπογιές, έτσι και εκείνοι τότε οι Μακρυμάλληδες και Μακρυγένηδες-Λογγοβάρδοι δήλωναν το κοινωνικό τους status, βάσει του πλήθους των... τριχών τους! Το ίδιο εξάλλου δεν συμβαίνει και στη φύση, πχ με τα πουλιά που διαθέτουν τα πιο φανταχτερά και πλούσια φτερά; Αυτά τα αρσενικά δεν κερδίζουν τις εντυπώσεις και μαζί και τα θηλυκά που αποχαυνωμένα στέκονται και θαυμάζουν;

Άρα, λοιπόν, για να αποκαταστήσουμε την ορθή ιστορική διάταξη των γεγονότων-φαινομένων που πλασάρουν αυτή τη μόδα με τα μούσια και τα μαλλιά, πρώτα εμφανίστηκε ο Σπαρτιάτης-βασιλιάς-Λεωνίδας-συντοπίτης μου, μετά οι Λογγοβάρδοι-πρόγονοι-της-Μέρκελ και μετά οι μαλλιαροί-μαλλιάδες-δημοτικιστές. Κρατήστε όμως, ότι άλλοτε τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούσαν μέρος του συστήματος (στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση) και άλλοτε χαρακτηρίζονταν αντισυστημικά (στην τρίτη περίπτωση με τους μαλλιαρούς...). Η διαφορά έγκειται στο ποιος είχε την εξουσία γιατί αυτός καθόριζε τον κανόνα-πρότυπο: αν την είχε ο φανταχτερά τριχωτός, τότε αυτό περνούσε και ως σύστημα - γινόταν ο κανόνας, το πρότυπο, αν όμως τύχαινε να την έχει την εξουσία ο ξυρισμένος, με γραβάτα και κοστούμι, τότε ο άτυχος μαλλιαρός έβγαινε αυτομάτως εκτός συστήματος και γινόταν ο κατακριτέος (εξ' ου και η κακομοίρα η μαλλιαροκομμουνιστικοδημοτική)!

Και σήμερα, πού βρισκόμαστε; Σήμερα, η ιστορία συνεχίζεται αγαπητοί μου, επαναφέροντας το σύστημα αυτό της πλούσιας γενειάδας σε μια καινούργια μόδα (και αυτόματα στην τέταρτη φάση της ιστορικής της διαδρομής) που ονομάζεται "κλαρινογαμπρίστικο" ελληνιστί ή "hipster" αγγλιστί (απ' το hippy και mister 2 σε 1 μήπως;). Ουσιαστικά είναι το βαρβαρικό στυλ που είχαν προβάρει πρώτοι οι αρχαίοι, με κανά δυο καλές βουρτσιές και ντυμένο με ένα ωραίο κοστούμι. Το αποτέλεσμα ιδού:

Σίγουρα θα έχετε δει έναν από δά-φτου-φτου-ς...

Αυτό που με προβληματίζει όμως, δεν είναι η φάτσα τους (περί ορέξεως... παστίτσιο!), όσο ότι η σύγχρονη εποχή αναμοχλεύει το παρελθόν και δημιουργεί επανεκτυπώσεις του παρελθόντος, χωρίς να προτείνει κάτι νέο. Χαθήκαν οι στυλιστικές ιδέες δηλαδή;

Το ίδιο, διαπιστώνω το τελευταίο διάστημα, όταν ακούω πολλές επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών, ειδικά ρεμπέτικων, με μια πιο ροκ ενορχήστρωση. Χαθήκαν οι εμπνεύσεις μήπως;

Θα μου πείτε βέβαια, το "ρετρό" σαν συμπεριφορά, πάντα γοήτευε και πάντα πουλούσε, νομίζω όμως ότι την καλύτερη απάντηση πάνω στο θέμα την έχει δώσει η υπέροχη ταινία "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Αξίζει να τη δείτε για να καταλάβετε τι εννοώ...

Όπως και να έχει πάντως, πάντα το παρελθόν και το παρόν, μαζί ανακατεύονται, σε άλλοτε άλλη δόση, και φτιάχνουν το μέλλον μας. 

Κάπως έτσι βλέπω εξάλλου και την πολιτική κατάσταση των ημερών μας: ευρωπαϊκό παρελθόν και ελληνικό παρόν, φτιάχνουν ένα αβέβαιο μέλλον!