Μαλλιαρή αγραβατοσύνη...

Αν χαίρομαι για ένα πράγμα σε αυτήν την κυβέρνηση, είναι το ύφος της, τα μετρημένα λόγια, τα λόγια με περιεχόμενο, τα λόγια που συνδέονται σε ένα γενικότερο σχέδιο, μια γενικότερη οπτική. Μιλάει για τα προβλήματα, τα καθημερινά προβλήματα, αυτά που όλοι βλέπουμε γύρω μας. Δεν βλέπει μια άλλη πραγματικότητα, την ίδια με τους πολίτες βλέπει. Είναι η συνοχή του οράματος και έτσι είναι η συνέχεια του οράματος, που διακατέχει αυτήν την κυβέρνηση...

Πολλοί το παρεξηγούν αυτό, τους ονομάζουν ρομαντικούς, εκτός πραγματικότητας, τους θεωρούν ανεδαφικούς και συναισθηματικούς, ενώ θα χρειαζόταν ίσως τεχνοκρατισμός και λογική μαθηματική, όπως λεν. Επίσης, τους χρεώνουν ότι είναι λαοπλάνοι και δημιουργούν κλίμα ενθουσιασμούς στους πολίτες, χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Λεν οι κατήγοροι, ότι οδηγούν το καράβι της χώρας στο απόλυτο αδιέξοδο, αλλά πέτυχαν -έστω και πρόσκαιρα- να κάνουν τον κόσμο να γελά και να τραγουδά. 

Θα διαφωνήσω όμως, με όλο αυτό το σκεπτικό των κατηγόρων και θα υπενθυμίσω, ότι αυτός ο λαός χωρίς συναισθηματικό κόσμο, είναι νεκρός. Το συναίσθημα και όχι η λογική, ήταν αυτό που πάντα καθοδηγούσε το λαό μας ιστορικά, άλλοτε θα μου πείτε στην καταστροφή και άλλοτε στη μεγαλουργία. Σωστό! Ήταν εκείνο το "ή ταν ή επί τας" της Γοργούς προς τον Λεωνίδα, ήταν εκείνο το "Αέρα" των φαντάρων που αντηχούσε στα ψηλά χιονισμένα βουνά, ήταν εκείνο το τράνταγμα στα σωθικά μας (που μαζί με "τη θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν" όπως θα πει ο ποιητής...). Ο λαός μας, αν έχει ένα βιολογικό χαρακτηριστικό -μεσογειακό όπως το καθορίζουν οι ειδικοί- είναι σίγουρα το συναίσθημά του. Αυτό είναι το όπλο του, αυτό και η καταστροφή του. Δεν φταίει όμως αυτό καθ' αυτό, όπως δεν φταίει από μόνο του ένα μαχαίρι, ή όπως δεν φταίει από μόνη της η τεχνολογία. Το πρόβλημα γεννάται από την ώρα που κάποιοι επιθυμούν να το χρησιμοποιήσουν με τρόπο σκοτεινό. Έτσι, θα μιλήσουμε για λαοπλάνους και βερμπαλιστές, για πολιτικούς ρήτορες και για σοφιστές... Η συγκεκριμένη κυβέρνηση όμως, μιλάει μια άλλη γλώσσα: είναι η καθημερινή μας γλώσσα, η γλώσσα του λαού μας, η απλή γλώσσα ή αλλιώς η μαλλιαρή... (για να θυμηθούμε και πολιτικοποιημένους χαρακτηρισμούς της ιστορίας που προέκυψε από το χαρακτηρισμό των δημοτικιστών που άφηναν τότε μακρυά μαλλιά στα πλαίσια αντισυστημικής συμπεριφοράς...). Και όπως η μαλλιαρή ήταν τότε αντισυστημική, θα μπορούσαμε σήμερα να μιλήσουμε για αγραβατοσύνη της σημερινής κυβέρνησης στα πλαίσια μιας νέας αντισυστημικής συμπεριφοράς, σε αντιδιαστολή με την αγραμματοσύνη των προηγούμενων απόλυτα συστημικών κυβερνήσεων που παραδέχονταν ότι δεν ήξεραν να διαβάζουν τί υπέργραφαν (μνημόνια, ΕΝΦΙΑ κλπ...), αλλά το υπέγραφαν. Τι προτιμάτε λοιπόν, γραβατομένους ή γραμματισμένους; Και κάτι ακόμα: η μαλλιαρή ενέχει και μια δόση ζεστασιάς, (εξού και τα μακρυά μαλλιά, για να μας προστατέψουν από το κρύο), που τη χρειαζόμαστε τόσο πολύ σήμερα ως κοινωνία που διέπεται από μεγάλες αποστάσεις και αγεφύρωτα κενά... Αν κάτι λείπει λοιπόν, σήμερα, είναι το συμπλησίασμα των ανθρώπων, η συναδελφοσύνη και το ζεστό άγγιγμα τους... Πρόσφατα, διάβασα, ότι η λέξη θεραπεία ίσως σχετίζεται ετυμολογικά με το θερμός+άπτω, δηλαδή τη ζεστή επαφή, το ζεστό άγγιγμα. Αν λείπει κάτι από τη σημερινή μας κοινωνία, για να θεραπευτεί από τις παθογένειές της, είναι το πραγματικό και το ζεστό άγγιγμα των ανθρώπων της. Η κυβέρνηση κάνει ήδη το πρώτο βήμα και τείνει το χέρι της προς όλους μας. Επαφίεται και σε εμάς πώς θα απαντήσουμε.

Και αν κάποιοι λένε ότι όλα αυτά θα μας οδηγήσουν σαν καταρράκτης στην κατρακύλα (έξοδος από το ευρώ, απομόνωση, επιστροφή στη δραχμή, οικονομική κατάρρευση, εξαθλίωση, εξευτελισμός) και αν όλα αυτά μας δημιουργούν το φόβο της επιστροφής στα μαύρα χρόνια των μεσαιωνικών ανταλλακτικών κοινωνικών, τους απαντώ ότι ακόμα και αυτές οι κοινωνίες ήταν πιο αξιοπρεπείς από τις κοινωνίες ανταλλακτικών που επιθυμούν να μας μετατρέψουν σήμερα, στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου και απόλυτα ελεγχόμενου περιβάλλοντος, στο οποίο είμαστε απλώς τυποποιημένα αναλώσιμα και βουλωμένα γράμματα ενός χαζού φατσοβιβλίου...

Αν έχω καταλάβει καλά, είμαστε προσκεκλημένοι πάνω σε τούτη τη γη και όχι αποκλεισμένοι...

"Invites sur la terre"

(Προσκεκλημένοι πάνω στη γη)

Rene Aubry