Το φιλί που φιλεί...

Μέρα που 'ταν η χτεσινή, μέρα μνήμης τόσο των μεγάλων διχασμών όσο και των μεγάλων σμίξεων, αναρωτιέμαι πόσα ακόμα τείχη πρέπει να πέσουν για να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι...;

Βέβαια, το πιο κοντά...  αποτελεί πάντα μια σχετική έννοια, 

(Μπρέζνιεφ και Χόνεκερ)

συνεπώς είναι αναπόφευκτο οι άνθρωποι να προσεγγίζουν διαφορετικά τις έννοιες, να χτίζουν τα δικά τους πλαίσια αξιών και λειτουργίας και να κρύβονται πίσω από τα δικά τους τείχη του αυτοβαυκαλισμού...

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που χτίζουν τείχη για να τα γκρεμίζουν, και τα γκρεμίζουν για να έχουν χώρο εν συνεχεία να τα ξαναχτίσουν απ' την αρχή, μέσα σε ένα παιχνίδι λήθης, μνήμης, αγάπης και μίσους, με κίνδυνο πάντα η ιστορία να τους παραμερίσει παραπλεύρως, τους στέλνω ένα αριστουργηματικό "φιλί". Είναι ένα φιλί, που φιλεί (που αγαπά) να αναμετράται με τον χρόνο...:

"ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ"

“Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως

ένα τοις εκατό αποτελείται

από αιωνιότητα

κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο

να είναι το τελευταίο.

Αλλά και το τελευταίο

ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον

θα το τραβολογάνε

η μνήμη απ' τη μια πλευρά

η λήθη από την άλλη

η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών

για να φανεί ποιανής δικό της είναι

στη μέση θα απειλήσει να το κόψει

μισό να πάρει η μια μισό η άλλη

κι όποια από τις δύο κάθε φορά

-ποτέ δεν είναι η ίδια-

ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί

αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο

να είναι το τελευταίο. 

Διαρκές είναι μόνο

εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.

Σοφές, ειρηνικά το νέμονται

η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυο τους

σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο

κενοτάφιο στολίζουν.

Κική Δημουλά

(από τη συλλογή "ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ")