Μπορεί στο ψέμα να μπερδεύομαι... μπορεί και ΟΧΙ !

(Με αφορμή την σημερινή ημέρα, που δεν ξέρει κανείς τι να γιορτάσει και τι να βροντοφωνάξει... βρήκα το παρακάτω τραγούδι-θησαυρό που θεωρώ ότι αποτυπώνει αξιοθαύμαστα τις τρέχουσες -και μη φτάνουσες- σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό... Όλοι οι άνθρωποι -είτε το 1940 είτε 2040- με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, ζητούν και θα ζητούν το θαύμα τους...)


Οι άνθρωποι φωνάζουν με συνθήματα, 
που άλλοτε φέρουν νοήματα και άλλοτε ΟΧΙ...

Σίγουρα όμως, είναι εμποτισμένα με παθήματα, 
που άλλοτε οδηγούν σε μαθήματα και άλλοτε ΟΧΙ...

Κάποτε λένε ΟΧΙ, πιστοί σε μια ιδεολογία, 
που τους γεννά την ελπίδα για ένα θαύμα, 
ζητώντας έκαστος το δικό του το θεό στης ζωής το μετΟΧΙ...

Κάποτε πάλι, λένε συνεχώς ΟΧΙ στα ΟΧΙ, 
και επειδή ως γνωστόν δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, 
δημιουργείται έτσι μια περίεργη... φάση 
όπως αυτή στη σημερινή Ελλάδα που όσο και να προσπαθεί η καημένη 
δεν τ' ΟΧΙ... 
(το ερώτημα είναι αν το είχε ποτέ για να το 'χει και σήμερα...).

Οι άνθρωποι, και ειδικά σε τούτη τη χώρα, εξ ορισμού αλλά και εξ αποκλεισμού, μπερδεύονται, παγιδεύονται, γεύονται, ερωτεύονται, άγονται και φέρονται, αντρειεύονται και ταυτόχρονα θρησκεύονται, σπαράζονται και καθημερινά σφαγιάζονται, ελπίζουν στα όνειρα που χτίζονται και τα λούζουν με καυτά δάκρυα όταν αυτά γκρεμίζονται, σπανίως κουβεντιάζονται και όταν το κάνουν με ψέμματα οι λέξεις αραδιάζονται...

Τι είναι ο Άνθρωπος τελικά...;

"Άνθρωπος είμαι"

Στίχοι: Ιωάννης Πάττας

Μουσική: Σταύρος Σιόλας

Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας & Γιώτα Νέγκα

Τα όνειρα χτίζονται
και όμως γκρεμίζονται
απ' τους ίδιους τους ανθρώπους.

Γυρεύουν την άκρη τους
στο γυάλινο δάκρυ τους
κι ο άνεμος τα πάει σ' άλλους τόπους

Φωνάζουν με συνθήματα
και χάνουν τα νοήματα
οι λέξεις ακροβάτες μες τα λάθη

Εσώψυχα σπαράζουνε
σιωπές που κουβεντιάζουνε
για του καφέ το μαύρο κατακάθι

Άνθρωπος είμαι κι ονειρεύομαι
μπορεί στο ψέμα να μπερδεύομαι
άνθρωπος είμαι παγιδεύομαι

Έχω δικαίωμα να γεύομαι
όλα του κόσμου που ερωτεύομαι
άνθρωπος είμαι κι ονειρεύομαι

Τα όνειρα έρχονται
και πάλι παρέρχονται
και πίσω τα γιατί μόνο αφήνουν

Και πάνω στο άρμα τους
γυρεύουν το θαύμα τους
τα κύματα στην άμμο κι ας τα σβήνουν