Η λειτουργία της... Λειτουργίας! Μάθημα 1ο

Στην Ιατρική, για να ορίσεις το παθολογικό, πρέπει πρώτα να οριοθετήσεις το "φυσιολογικό" ή αλλιώς το "κανονικό"... Και για να ορίσεις πώς "λειτουργεί" το κανονικό, πρέπει πρώτα να αποκαλύψεις τη "δομή" του...

Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η ακολουθία (όπως κάποτε λέγαμε στα μαθηματικά), είναι παρόμοια για σχεδόν όλες τις ασχολίες του ανθρώπου και όχι μόνο για την Ιατρική. Μάλιστα, είναι τόσο ίδια όσο η ίδια η... Θεία Ακολουθία !

Και για να σας το αποδείξω θα καταπιαστώ με δυο παραδείγματα, έκαστο από το χώρο της Ιατρικής και της Θρησκείας, αντίστοιχα:

Στη Θρησκεία, όταν πας να παντρευτείς ή να βαφτίσεις το παιδί σου, ακόμα και όταν πας να κάνεις ένα μνημόσυνο ή μια κηδεία, ο ιερέας, με τον τρόπο του, θα σε αναγκάσει να "δω(ρι)σεις" κάτι από το υστέρημά σου, είτε για τους φτωχούς, είτε υπέρ πίστεως και πατρίδος, είτε για την αποπεράτωση του γειτονικού ναού κλπ κλπ... Εσύ, ενώ ξέρεις ότι αυτό δεν είναι υποχρεωτικό, πληρώνεις τα "υποχρεωτικά" παράβολα, χωρίς να τα αντι-παραβάλεις με τις παραβολές που δίδαξε ο Χριστός, με σκοπό φυσικά να πετύχεις μια "κανονική" πνευματική λειτουργία, όπως οφείλεις. Θεωρείς λοιπόν, ότι έτσι πρέπει να γίνει και μάλιστα λες και ευχαριστώ στον παπά, πριν κάνεις έναν μεγάλο σταυρό και επιστρέψεις σπίτι σου ευλογημένος, ο καημένος...

Στην Ιατρική, όταν πας να γιατρευτείς, θεωρείς υποχρέωση του ιατρού να κάνει κωλοτούμπες, για να σε επαναφέρει σε "κανονική" οργανική λειτουργία. Δεν νοείται ο ιατρός να ζητήσει ή να πάρει χρήμα, φακελάκι ή άλλου είδους "δωράκι", μιας και κάνει ένα δημόσιο λειτούργημα... Για αυτό εξάλλου το ιατρικό φακελάκι, διώκεται στις μέρες μας τόσο πολύ (και ορθώς γίνεται αυτό, εννοείται). Όμως, όποιος ιατρός τολμήσει (για ποικίλους λόγους) να ζητήσει κάτι, αμέσως γίνεται ο αλήτης, ο γδάρτης, ο ανέντιμος, ο "μη κανονικός"! Φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ, έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Όμως, τα αναφέρω, όχι για να υποστηρίξω τους "μη κανονικούς" του επαγγέλματός μου, όσο για να τονίσω ότι αντίστοιχοι "μη κανονικοί" άλλων επαγγελμάτων ή δημόσιων λειτουργημάτων, όπως οι παπάδες (για να μην επεκταθώ σε εφοριακούς, δικαστικούς, δημόσιους εργολάβους ή μηχανικούς) θεωρούνται σχεδόν "κανονικοί" και κανείς δεν αντιδρά, παρά τους χαϊδεύουμε τα αυτιά και τους λέμε και ευχαριστώ (αφού πάλι κάνουμε πρώτα το σταυρό μας, ως "κανονικοί" Χριστιανοί)!

Δημόσιος λειτουργός και ο παπάς, δημόσιος λειτουργός και ο ιατρός. Απέναντι στον πρώτο όμως, καθόμαστε σούζα, (όχι προφανώς γιατί είναι ο παπα-σούζας, αλλά γιατί θεωρούμε ότι εκπροσωπεί το Θεό), ενώ απέναντι στον δεύτερο στεκόμαστε με... τον δικηγόρο μας, έτοιμοι να τον διαλύσουμε στο παραμικρό του λάθος ή στην απιεροελάχιστη παρεκτροπή από αυτό που εννοείται ως "κανονική" ή "ηθική" στάση. Στην πρώτη κατάσταση βλέπουμε τον άνθρωπο - εκπρόσωπο Θεού, στη δεύτερη τον άνθρωπο - ιατρό. Στην πρώτη περίπτωση όμως, υπερτονίζεται και προασπίζεται ο χαρακτήρας του δημόσιου λειτουργήματος και το αμόλυντου, ενώ στη δεύτερη περίπτωση αυτή του κακουργήματος και του... αμόλατου την αστυνομία! Γιατί, τέτοια διαφοροποίηση; Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που κάνει τη διαφορά, ή ο θεσμοθετημένος ρόλος του; 

Κάνουν τα ράσα τον παπά ή ο παπάς τα ράσα, τελικά;

Εν συνόψει, πριν χαρακτηρίσουμε το λάθος, οφείλουμε να αναζητήσουμε το σωστό. Αυτό, όμως, είναι μια πολύ πιο δύσκολη και επίπονη διαδικασία από το να χαρακτηρίσουμε κάτι άμεσα ως "λάθος" (και έτσι να διαφοροποιηθούμε από τους υπόλοιπους αυτοβαυκαλιζόμενοι για τις ιδιαιτερότητές μας), και ο λόγος είναι ότι απαιτείται πρώτιστα να αντιληφθούμε τη λειτουργία του, μέσα από μια σκληρή ακολουθία αναζήτησης της βαθύτερης δομής που το διέπει και το καθορίζει. Όμως, η ανεύρεση της δομής κάθε συμπεριφοράς του ανθρώπου, παραπέμπει σε ανθρωπολογικά συμπεράσματα, τα οποία έχουν να κάνουν με αυθαίρετες βάσεις του νου και προαιώνια πλαίσια "λειτουργίας" αυτουνού που εξ αρχής οικο-δομεί αυθαίρετα εξοχικά, αντί να οικο-δομεί τον οίκο του Θεού.

Μάλλον, για να αλλάξει ο κόσμος τον τρόπο που... βλέπει τον κόσμο και να βελτιώσει τα κριτήρια με τα οποία αντιλαμβάνεται το "κανονικό" και το "μη κανονικό", πρέπει πρώτα να γίνει κάποιο θαύμα... 

Πιστεύετε ότι κάποτε θα έρθει ένα τέτοιο θαύμα; 
Ή όλο θα μένουμε στη σιωπή, ρωτώντας το γιατί...;

"Ένα θαύμα"

Στίχοι-Μουσική: Μάνος Πυροβολάκης & Γιάννης Στίγκας

Ερμηνεία: Μάνος Πυροβολάκης

Όλο μιλώ με τη σιωπή

και όλο ρωτάω το γιατί...

Έξω απ' το παράθυρο

τυχαία να σε συναντώ

κόσμος περνά την πόρτα αυτή

μα όμως για μένα είναι κλειστή

Γιατί μικρή μου αφού με θες,

ακούς τις ξένες συμβουλές

γιατί μικρή μου αφού πονάς,

δεν κάνεις τίποτα για μας

Μάνα μου, μάνα μου

δεν ακούς το κλάμα μου

Μάνα μου, μάνα μου

ένα θαύμα κάνε μου

Μου το 'παν πως παντρεύεσαι

χωρίς να ερωτεύεσαι

τα μάτια σου τα είδανε

για μένα πως δακρύζανε

Μάνα μου, μάνα μου

δεν ακούς το κλάμα μου

Μάνα μου, μάνα μου

ένα θαύμα κάνε μου

Μα ήρθε η ώρα και ο καιρός
γιορτή να γίνει και χορός
ευχές να δώσεις αν τη δεις
γιατί δεν πήγα μην της πεις

Μάνα μου, μάνα μου
δεν ακούς το κλάμα μου
Μάνα μου, μάνα μου
ένα θαύμα κάνε μου