Κάποιες Κυριακές που τυχαίνει να δουλεύω, όπως η χτεσινή, αναρωτιέμαι, κάποιες στιγμές κατά τα διαλείμματα του Λειτουργήματός μου, (όπως θεωρείται από πολλούς), ερωτήσεις του είδους:
τι κοινό έχουν
1) ένας ιερέας στην Μητρόπολη, που λειτουργεί Κυριακή,
2) ένας υπάλληλος που δουλεύει σε κατάστημα ρούχων στη οδό Μητροπόλεως, που είναι ανοιχτό και λειτουργεί ημέρα Κυριακή (μια από τις πολλές που θέλουν να επιβάλλουν)
3) και ένας ιατρός στο Metropolitan Hospital, που εκτελεί το λειτούργημά του ημέρα Κυριακή;
Και οι τρεις αυτοί "λειτουργοί", λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο με κανόνες. Αυτοί οι κανόνες όμως απορρέουν από αυτό το ίδιο το πλαίσιο λειτουργίας, οπότε αντιλαμβάνεστε το αυτοκαταστροφικό της υπόθεσης...
Και για να γίνω πιο σαφής, θα προσπαθήσω να ορίσω τις σχέσεις των εννοιών Θεός-εκπρόσωπος-δούλος στις παραπάνω περιπτώσεις:
στην πρώτη περίπτωση, ο ιερέας, οφείλει να δουλεύει Κυριακή, καθώς δεν νοείται να μην δουλεύει Κυριακή, ενώ τις υπόλοιπες μέρες αναπαύεται. Ο ίδιος είναι εκπρόσωπος του Θεού, κάτι για το οποίο χρηματίζεται νόμιμα και επίσημα από την πολιτεία και μάλιστα κάθε μήνα! Φυσικά, αυτός που θα τον επισκεφτεί ημέρα Κυριακή στην εκκλησία, είναι ο άνθρωπος-δούλος του Θεού μα και δούλος του εκπροσώπου του, οπότε δεν αντιδρά ούτε για το ότι ο εκπρόσωπος δουλεύει Κυριακή, ούτε για το ότι χρηματίζεται για να το κάνει αυτό...
στη δεύτερη περίπτωση, ο καημένος ο υπάλληλος, αναγκάζεται να δουλεύει Κυριακή, κάτι που δεν νοείται, όπως επίσης και όλες τις υπόλοιπες μέρες, κατά τις οποίες πάλι δεν νοείται να αναπαύεται! Γενικά, δεν νοείται να κάνει τίποτα που να έχει σχέση με την ανάπαυση, όπως και τίποτα που να μην έχει σχέση με την εργασία! Ο ίδιος εκπροσωπεί την εταιρεία η οποία είναι αυτή που τον χρηματίζει επίσημα, όχι όμως πάντα νόμιμα (καθώς οι περισσότεροι υπάλληλοι δεν έχουν ούτε καν ασφάλεια), και όχι κάθε μήνα (καθώς οι περισσότεροι αφεντάδες δεν έχουν ούτε καν συνέπεια)! Φυσικά, αυτός που θα τον επισκεφτεί ημέρα Κυριακή στο κατάστημα, είναι ο άνθρωπος-δούλος της διαφήμισης και της αποχαύνωσης, ενώ ο καημένος ο υπάλληλος είναι δούλος του αφεντικού του, ο οποίος με τη σειρά του είναι δούλος του χρήματος, ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφουμε, είναι ο Ένας και Μοναδικός Θεός! Τελικά, αυτός που θα επισκεφτεί ένα κατάστημα ημέρα Κυριακή, δεν αντιδρά ούτε για τον εαυτό του, ούτε για τον καημένο τον υπάλληλο, ούτε για το αφεντικό, ούτε για τίποτα! Η εξήγηση είναι απλή: είναι όλοι δούλοι, ο ένας του άλλου, οπότε, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, "αφεντικά και δούλοι σκατά γινήκαν' ούλοι".
στην τρίτη περίπτωση, ο ιατρός που εφημερεύει ημέρα Κυριακή στο ιδιωτικό κέντρο, οφείλει να δουλεύει Κυριακή, όπως ο ιερέας, καθώς δεν νοείται να μην δουλεύει Κυριακή, όμως δουλεύει και τις υπόλοιπες μέρες, όπως ο καημένος ο υπάλληλος, καθώς δεν νοείται πάλι να μην δουλεύει τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες! Ο ίδιος, λέει ότι εκπροσωπεί τον εαυτό του, ξέρει όμως ότι στην πραγματικότητα εκπροσωπεί την ιδιωτική υγεία. Φυσικά, αυτός που θα τον επισκεφτεί ημέρα Κυριακή στο ιδιωτικό νοσοκομείο, είναι ο άνθρωπος-δούλος της βλακώδους άποψης ότι το ιδιωτικό είναι καλύτερο από το δημόσιο ή της άλλης, ακόμα πιο βλακώδους άποψης ότι όσο πιο ακριβό τόσο πιο ποιοτικό... Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, ενώ θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ως "δούλος" απέναντι στον ιατρό που εφημερεύει, συμπεριφέρεται απέναντί του σαν αφέντης γιατί είναι ο "έχων και πληρών", όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, όλοι πρέπει να κάθονται σούζα σε κάθε του κλανιά ή φτέρνισμα, άρα ο εφημερεύον ιατρός - και ο κάθε ιατρός εξάλλου - πρέπει να είναι δούλος του, αφού ο πραγματικός Θεός του είναι το χρήμα που κουβαλά στις τσέπες του! Από την άλλη, ο εφημερεύον ιατρός του ιδιωτικού νοσοκομείου, νομίζει ότι αυτός είναι ο αφέντης και ότι ο ασθενής πρέπει να είναι ο δούλος του και να υπακούει στις συστάσεις του. Τελικά, όσο αυτοί παλεύουν να καθορίσουν τις σχέσεις τους, το πραγματικό αφεντικό είναι ο ιδιώτης που χρησιμοποιεί το νοσοκομείο ως επιχείρηση πλουτισμού, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τόσο ο καημένος εφημερεύων ιατρός όσο και ο καημένος ασθενής, είναι οι πραγματικοί δούλοι του καθότι του αποφέρουν χρήμα... Όπως αντιλαμβάνεστε, ο ιδιώτης στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και ο ίδιος ο Θεός (σαν να λέμε ο Babis ο Vovos, ένα πράμα)... Τελικά, αυτός που θα επισκεφτεί ένα τέτοιο ιδιωτικό χώρο ημέρα Κυριακή, μπλέκεται στα conflicts τού ποιος είναι ο πραγματικός δούλος και ο ποιος ο πραγματικός αφέντης, οπότε ουσιαστικά δεν αντιδρά και μένει η κατάσταση ως έχει...
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, μέσα από αυτά τα τρία παραδείγματα, ότι οι σχέσεις και οι κατευθύνσεις της δυναμικής που φέρουν είναι πολλαπλώς συντεταγμένες και τοποθετημένες, οπότε δημιουργούν και πολλαπλά συμφραζόμενα. Αυτά τα συμφραζόμενα με τη σειρά τους, είναι που πλέκουν επιπρόσθετα αυτές τις, πολύ τυχαία συσχετιζόμενες, σχέσεις σε ανώτερα επίπεδα μεταξύ τους, οπότε εγκαθιδρύουν τα πολιτισμικά πλαίσια που τα έχουν εισαγάγει και εγκαταστήσει...
Πώς βγαίνει κανείς από αυτό το μπλέξιμο των πολλαπλώς ερμηνευόμενων συσχετίσεων; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη...
Προς το παρόν, όλοι αυτοί που σας περιέγραψα ανωτέρω έχουν έναν κοινό σημείο: όλοι έχουν μια χαμένη Κυριακή...
"Χαμένη Κυριακή"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Δημήτρης Ζερβουδάκης
"Καθένας έχει μια χαμένη Κυριακή
κ όταν στο δρο όταν στο δρόμο την πετάξει
όσο κ αν ψα όσο κ αν ψάξει δε θα βρει
τι θα`ναι αυτό τι θα`ναι αυτό που θα `χει αλλάξει..."
Αναρωτιέμαι, αν με κάποιον μαγικό τρόπο μπορούσα να ανακατέψω τους όρους με τους οποίους αυτοί οι τρεις άνθρωποι λειτουργούν αυτές τις Κυριακές, τι θα 'ναι αυτό που θα 'χει αλλάξει... ;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου