London Eye, ή αλλιώς το Λονδίνο με μια ματιά

Όταν αργώ να ανεβάσω ανάρτηση συμβαίνει ένα από τα παρακάτω: ή δεν έχω τίποτα να πω, ή είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να πω, που πραγματικά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, πού να σταματήσω, τι να τονίσω και τι να αφήσω… Είναι τέτοια η ταχύτητα των σκηνών, των ερεθισμάτων, των σκέψεων, που η δύναμη της στιγμής χάνεται στο πέρασμα και το σκούντισμα της αμέσως επόμενης δυνατότερης στιγμής…

Ξεκίνησα παρατηρώντας τον φίλο μου Μαρξ, (γερμανικό όνομα, αγγλική καταγωγή), να γίνεται αισίως 4 μηνών και να μου δείχνει τις δυο του φύσεις. Την γλυκιά, την παιδική, χαρακτηριζόμενη από απίστευτη αφέλεια, αυτήν που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα

Και την άλλη, την άγρια, την κυνηγιάρικη, που διεκδικεί, που αντιστέκεται, που δεν υπακούει σε τίποτα και σε κανέναν.

Μήπως αυτή η διπλή φύση, αφορά μόνο τους σκύλους; Ή μήπως μόνο τους αγγλικούς σκύλους;

Ας δούμε τι γίνεται όμως στο Λονδίνο,στη γενέτειρα αυτών των σκύλων, με μια ματιά.

Το Λονδίνο είναι μια πόλη της αντίθεσης. Τόσο συγκρινόμενο με τους απ’ έξω, όσο και στο εσωτερικό του. Κατ’ αρχήν εκεί οδηγούν ανάποδα με τους υπόλοιπους λαούς, στους δρόμους.

Οι λονδρέζοι έχουν βασιλεία και γουστάρουν και το καμαρώνουν, όταν οι υπόλοιποι ψάχνουν απεγνωσμένα για τη δημοκρατία. Ο καιρός εναλλάσσεται απότομα από βροχερός σε καυτερός και τανάπαλιν. Η πόλη έχει πληθυσμό όσο η Ελλάδα και η οικονομία της κατατάσσεται στην 17^η θέση παγκοσμίως. Λένε ότι εμείς πουλάμε ακριβά τα καλοκαίρια στους Άγγλους τουρίστες, μα εκεί τα πάντα στοιχίζουν τουλάχιστον 50%-100% ακριβότερα σε σχέση με τις εδώ τιμές. Δεν έχουν πουθενά σκουπιδοντενεκέδες, και όμως δεν βλέπεις κανένα σκουπίδι. Τα τρώνε ήθελα να ήξερα τα σκουπίδια τους; Έχουν από τα αρχαιότερα μετρό, με πάμπολες γραμμές να ξεδιπλώνονται σε πολλά επίπεδα κάτω από τη γη.

Συμπεριφέρονται στα ζώα τους σαν παιδιά τους, όταν εμείς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας σαν ζώα.

Έχουν πάρκα πανέμορφα και τεράστια, αλλά είναι τεχνητά και περιτριγυριζόμενα από θεόρατα κτήρια. Εκεί μέσα προσπαθούν να κλείσουν τη φύση, τα ζώα, τα ψάρια, τα φυτά. Άραγε κλείνεται και οριοθετείται η φύση; 

Επίσης, φτιάχνουν μουσεία όπου περικλείουν τους αστέρες τους και τα πρότυπα τους, για να τους έχουν ανά πάσα στιγμή, σε μια ναρκισσιστική επίδειξη της εξουσιαστικής τους διάθεσης, δίπλα τους, σιμά τους, να τους αγγίζουν, και μαζί να αγγίζουν λίγο από τη δόξα τους, τη λάμψη τους, τη δύναμή τους και τη γκλαμουριά τους.

Τέλος, οργανώνουν πανευρωπαϊκά συνέδρια για την υπέρταση, όταν όλοι στους δρόμους τρώνε αλάτια, πιπέρια, σάλτσες, χάμπουργκερ, αυγά με μπέικον και πρωινά τηγανητά λουκάνικα με το που ξυπνούν, τηγανητές πατάτες και McDonaldίστικες πλαστικές λιχουδιές. Φυσικά, η μπύρα δεν λείπει ποτέ.

Αγαπητοί μου, εκεί είναι η καρδιά του καπιταλισμού. Οι άνθρωποι, νοιάζονται μόνο για το τελευταίο μοντέλο smartphone, για ένα γρήγορο και αστραφτερό αμάξι, για τη βόλτα τους, για την πάρτη τους και για τα πάρτυ τους. Ο καρδιά του καπιταλισμού έχει σαν βάση το ΕΓΩ του καταναλωτή. Αυτός που έχει και μπορεί, αυτός δύναται να ζει. Οι υπόλοιποι, ας ψοφήσουν, όπως και γίνεται.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα όμως, γνωρίζω μια άλλη καρδιά. Μια καρδιά, που στενά ακόμα συνδεδεμένη με την ετυμολογική της φύση, θέλει να κραδαίνει και να σείεται σύγκορμη σε κάθε της αληθινό χτύπο, χτυπά στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, με τους Εν Καρδία, να χαρίζουν συγκίνηση, κίνηση, βροντερό και ηχηρό παρόν, ελπίδα, ανάταση, συγχορδίες και συνύπαρξη.

 "Encardia - Tarantella Pizzica Di San Vito"

Οι Εν Καρδία, προβάλλοντας έναν υγιή τρόπο καρδιακής λειτουργίας, που δεν είναι άλλος από αυτόν δίπλα στη φύση, προσπαθούν να αντισταθούν σε έναν κόσμο γεμάτο παχύσαρκους και παχύδερμους, σε έναν κόσμο με μεταβολικό σύνδρομο, με υπέρταση, με βλακεία, με χαζομάρα, με ανωριμότητα. Αυτός ο κόσμος, προσπαθεί να φτιάξει εμβόλια για την Αρτηριακή Υπέρταση και να καταπολεμήσει την παχυσαρκία με αντιβιοτικά (ναι, ναι, μην σας παραξενεύουν), όταν δεν προσπαθεί το απλό και λογικό: να ξαναζήσει κοντά στη φύση, εναρμόνια μαζί της.

Αγαπητοί μου, αυτή η αστικοποίηση που μας προβάλλουν ως εναλλακτική λύση στο πρόβλημά μας σήμερα, είναι μια μεγάλη απάτη. Μας διώχνουν από την πατρίδα μας, για να πάμε πού; Στην καρδιά του καπιταλισμού, εκεί που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον γείτονά του, εκεί που κανείς δεν γνωρίζει μα ούτε και θέλει να γνωρίσει τον πλησίον του. Δεν είχε άδικο ο καλός Σαμαράκης, όταν έλεγε ότι όσο πιο κοντά έρχονται τα σπίτια των ανθρώπων, τόσο απομακρύνονται οι καρδιές τους…

Η φύση που μας προβάλλουν καλοί μου άνθρωποι, είναι ψεύτικη. Και η λύση που μας πλασάρουν για να βρούμε την σωστή μας φύση, είναι προσβλητική. Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα. Μας κορόιδεψαν. Μας ξεφτίλισαν. Αυτό εξάλλου κάνουν αιώνες τώρα.

"Συναυλία"

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Νίκος Αντύπας

Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου

Δεν μας λείπουν οι πρώτες ύλες, για να χτίσουμε μια υγιή κοινωνία. Μάλιστα έχουμε πιο πολλά από πολλές από τις προηγμένες και ανεπτυγμένες χώρες. Αυτό που μας λείπει, όπως εξάλλου άπειρες φορές στην Ιστορία έχει καταγραφεί, είναι να το πιστέψουμε ότι μπορούμε και να το προσπαθήσουμε. Αρχίζοντας, από τις μικρές και καθημερινές αλλαγές του εαυτού μας. Όσο και αν μεγαλώνουμε, όσο και αν φτάνουμε αισίως τα 30, δεν σημαίνει ότι ωριμάζουμε. Η ωρίμανση, σημαίνει και αλλαγή. Και η αλλαγή σημαίνει θάρρος και προσπάθεια. Το θάρρος και η προσπάθεια, δεν γίνεται να μην οδηγήσουν στα αστέρια. Και να θυμάστε, τα αστέρια και το πολύτιμο φως τους, είναι μέσα μας, στα κύτταρά μας, στα αστροκύτταρά μας. Όλα είναι μέσα μας. Ας τα βγάλουμε επιτέλους έξω και ας τους δώσουμε μορφή. Ευ-μορφή. Υγιή-μορφή. Άξια-μορφή.

Χαίρεστε και αγγαλιάστε.

"Μέρες του Φωτός"

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου