Θα γίνει μια προσπάθεια παρακολούθησης ενός φαινομένου παγκόσμιου. Πρόκειται για μια μάχη. Θα προσπαθήσω να σκηνοθετήσω την πορεία αυτής της αρχέγονης κατάστασης, που διαβιώνει μέσα από στιγμιότυπα στο χρόνο και στο χώρο, και ενσαρκώνεται από το ζωικό ως το ανθρώπινο βασίλειο, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας... και σίγουρα τραβώντας προς στο επέκεινα της ανθρώπινης ψυχής!
Πρελούδιον:
ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙΑ ΣΤΟ ΑΦΡΟΓΑΛΟ
"Μια φορά δυο βατραχάκια έπεσαν σ' ένα βάζο με αφρόγαλο. Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ήταν αδύνατον να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα σ' εκείνη την πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο.
Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου. Όμως, ήταν ανώφελο. Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο και βυθίζονταν περισσότερο. Ένιωθαν ότι γινόταν όλο και δυσκολότερο ν' ανέβουν στην επιφάνεια και ν' αναπνεύσουν.
Το ένα φώναξε: 'Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να βγεις από εδώ. Σ΄ αυτό το υλικό δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Αφού πεθάνω, δεν βλέπω γιατί πρέπει να παρατείνω το βάσανό μου. Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μια στείρα προσπάθεια;'
Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Το κατάπιε κυριολεκτικά το πηχτό άσπρο υγρό.
Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο και ίσως πιο πεισματάρικο, σκέφτηκε: 'Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς μέσα σ' αυτό το πράγμα. Ωστόσο, παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία μου πνοή. Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου.'
Συνέχιζε να προσπαθεί και να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο, δίχως να προχωρεί ούτε εκατοστό, ώρες και ώρες. Και ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο.
Έκπληκτο, το βατραχάκι πήδηξε και πατινάροντας έφτασε στην άκρη του δοχείου. Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο".
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Opera, Αθήνα 2011, σελ. 22-25)
"Πρελούδιο Νο1"
Μανώλης Καλομοίρης (1939)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου