Το πιο μεγάλο δίπολο της ανθρωπότητας,
αυτό της οριοθέτησης του Εαυτού και του Άλλου,
στις μέρες μας επαναδιαπραγματεύεται μέσα από πολλές οπτικές.
Υπάρχει το έτερον που συνυπάρχει με το ίδιον:
όπως τα αδέρφια και οι συγγενείς συνυπάρχουν εν οίκω
(μόνο που η Κοινωνική Ανθρωπολογία θεωρεί τη συγγένεια ανθρώπινη κατασκευή...)
Υπάρχει το έτερον που με το ζόρι θέλουμε να γίνει ίδιον:
δηλαδή το έτερον ιδωμένο μέσα από το ισχυρότατο ίδιον.
Υπάρχει το έτερον και το ίδιον ως προβολή μιας τρίτης κατάστασης:
της πραγματικότητας, που είμαστε καταδικασμένοι να μην αντικρίσουμε ποτέ,
και αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα.
Υπάρχει και το αντίστροφο της σχέσης του έτερου και του ίδιου:
δηλαδή το ίδιον και το έτερον ή αλλιώς το ιδι-αίτερον, που πάντα προβληματίζει
και πάντα δημιουργεί ιδιαίτερα κενά, τα οποία μόνο η εμπειρία και το μέλλον
θα διαχειριστούν.
Τέλος, υπάρχει και ο αχταρμάς του ίδιου και του έτερου:
είναι ο αχταρμάς της καθημερινότητάς μας,
όπου διαχέεται και επεκτείνεται αυτή η αποδόμηση
του ίδιου και του έτερου και των ορ(γ)ίων τους,
σε όλα τα δίπολα που το μυαλό μας διπολικά και μόνο
μπορεί (ή όχι) να επεξεργαστεί...
Το αποτέλεσμα;
Ζούμε τρελά μεταμοντέρνους και μετακαπιταλιστικούς καιρούς...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου