Απογοήτευσ(ο)ι

Είναι μέρες που τα πάντα καίγονται αφήνοντας πίσω τους στάχτες... 

Καίγονται ιδεολογίες, δέντρα, άνθρωποι. 
Υλικά και άυλα γίνονται αποκαΐδια...

Ρωτάω χτες μια 90χρονη γιαγιά, (που στα πολύ πρώιμα νιάτα της ήταν στα βουνά του Γράμμου και έδινε τη ζωή της καθημερινά για μια αριστερή ιδεολογία, για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς κατακτητές, χωρίς εξουσίες, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες), πώς βλέπει άραγε την πολιτική κατάσταση της χώρας μας.

Μου απαντά μονολοκτικά (και αφοπλιστικά): 
-Απογοητεύτηκα... (και κοιτούσε κάπου πέρα, μακρυά, στα χαμένα, όταν ψέλλιζε αυτή τη λέξη)

Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω τίποτε άλλο. Έφυγα, κρατώντας στη μνήμη μου το βλέμμα της που είχε πλημμυρίσει με θυμό... Θυμό όμως, εναντίον τίνος; Εναντίον όλων των άλλων ή μήπως εναντίον του εαυτού της...;