Το ΟΧΙ υποδηλώνει το επιθυμούμενο ΝΑΙ;

Τις τελευταίες μέρες, προσπαθώ να ψυχολογήσω τις... αψυχολόγητες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης, και ομολογώ ότι αδυνατώ! 

Έτσι, είπα να επικαλεστώ τον πατέρα της ψυχανάλυσης, κύριο Φρόυντ, που νομίζω ότι το 1905, δηλαδή 110 χρόνια πριν, είπε κάτι το οποίο ταιριάζει γάντι με την ελληνική κατάσταση σήμερα:

"Το 'ΟΧΙ' που λέγεται από έναν ασθενή μετά την παρουσίαση μιας απωθημένης σκέψης στη συνειδητή του αντίληψη για πρώτη φορά, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δηλώνει την ύπαρξη απώθησης και τη σοβαρότητά της. Δρα σαν να ήταν μετρητής της δύναμης της απώθησης. Αν αυτό το 'ΟΧΙ', αντί να θεωρείται ως έκφραση μιας αμερόληπτητς κρίσης (για την οποία πραγματικά ο ασθενής είναι ανίκανος), παραβλέπεται και αν το έργο συνεχίζεται, σύντομα αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες αποδείξεις, οι οποίες φανερώνουν ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, το 'ΟΧΙ', υποδηλώνει το επιθυμούμενο 'ΝΑΙ'."

(Σίγκμουντ Φρόυντ, SE, VII. 58-59, από το 'Απόσπασμα Ανάλυσης ενός Περιστατικού Υστερίας', 1901-1905)


Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει ότι διαπραγματεύεται σκληρά -και πιστεύω ότι το κάνει- για όχι άλλα μνημόνια. Το πρόβλημά του, δεν είναι όμως ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά κάτι ακόμα πιο βασικό που προηγείται των διαπραγματεύσεων: το πρόβλημά του, είναι ότι ένα αριστερό κόμμα και μια αριστερή κυβέρνηση, συζητά με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για το ποια μέτρα θα υιοθετηθούν ώστε να παραμείνει η Ελλάδα εντός ευρώ, δηλαδή εντός του κεφαλαιοκρατικού οικοδομήματος που έχει χτίσει η Ευρώπη των τραπεζών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα δηλαδή, αριστερό κόμμα, και μόνο που παλεύει να συζητήσει με τους καπιταλιστές τους όρους με τους οποίους πρέπει να παραμείνει στην καπιταλιστική Ευρώπη, ε τότε, αυτό από μόνο του, αποτελεί μια αντίφαση...

Μήπως, λοιπόν, ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται και λέει από την αρχή της κυβερνητικής του περιόδου ένα βροντερό 'ΟΧΙ', αλλά ενδόμυχα εννοεί 'ΝΑΙ'; Μήπως, ο Φρόυντ έχει δίκιο; Πόσο ευρωπαϊκή πορεία -όπως μας επιβάλλουν να πορευτούμε οι ευρωπαίοι φίλοι μας- μπορεί να είναι η πορεία που προτείνει ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό κόμμα που τυγχάνει να είναι κυβέρνηση;

Και αν η κυβέρνηση τα είδε σκούρα στις διαπραγματεύσεις, και προσπάθησε να εκβιάσει τους ευρωπαίους με ένα πιθανό Grexit, ώστε να κάνουν πίσω όλα εκείνα τα σκυλιά της ευρωπαϊκής λύσσας, γιατί δεν βγαίνει να διαλαλήσει: το να είσαι στην Ευρώπη και στο Ευρώ και να μην υιοθετείς τα μέτρα που σου επιβάλλουν όλοι εκείνοι που φτιάχνουν τους κανόνες του ευρωπαϊκού-καπιταλιστικού παιχνιδιού, δεν νοείται! Άρα, τι προσπαθεί να κάνει μια αλεπού-αριστερή κυβέρνηση μέσα σε ένα ευρωπαϊκό-παζάρι τυχοδιωκτών; Γιατί δεν βγαίνει να θέσει το σωστό ερώτημα σε όλους εμάς τους ελληναράδες: εντός Ευρώπης με τα καθίκια ή εκτός Ευρώπης με τις πλάτες μας;

Είναι βαρύ το ερώτημα, όπως και η ιστορική στιγμή...

Μήπως τελικά κάποιοι αριστεροί είναι ενδόμυχα καπιταλιστές; Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται να παλεύεις με σημαία σου το 'ΟΧΙ' και στο τέλος να λες ένα μεγάλο 'ΝΑΙ'; Πώς εξηγείται να αντιμάχεσαι τον καπιταλισμό από τη σύστασή σου ως κόμμα και μετά να συνδιαλέγεσαι με τους καπιταλιστές για τους όρους επιβίωσής σου ως κυβέρνηση και ως χώρα; 

Ο κύριος Φρόυντ, στην τελευταία εισαγωγική του διάλεξη, το έθεσε νομίζω πάλι ξεκάθαρα: 

"... ο μαρξισμός έχει αποκτήσει την ενέργεια και τον αυτοδύναμο αποκλειστικό χαρακτήρα μιας κοσμοθεωρίας, αλλά την ίδια στιγμή [έχει αποκτήσει] μια παράξενη ομοιότητα με αυτό εναντίον του οποίου αγωνίζεται..."

Και όποιος μου αντιτείνει ότι η χώρα δεν είναι έτοιμη για τέτοια ερωτήματα ή διακυβεύματα, ε τότε, ας θέσει στα δημοψηφίσματά της η κυβέρνηση τα σωστά ερωτήματα στο λαό, όπως και ο κάθε πολίτης προς τον εαυτό του και ας ακουστεί στην ώρα της η ιστορική αλήθεια...