Αυτές τις μέρες λαμβάνει χώρα στην Αθήνα το 35ο Πανελλήνιο Συνέδριο Καρδιολογίας. Πολλά νέα δεδομένα, πολλές αναφορές σε νέα φάρμακα που ετοιμάζονται και είναι προ των κλινικών πυλών. Φάρμακα που δρουν ως αναστολείς ουσιών που και αυτές λειτουργούν ως αναστολείς, άρα φάρμακα που αναστέλλουν αναστολείς... όπως και άλλα φάρμακα που διεγείρουν διεγέρτες. Βέβαια, και πολλοί συνδυασμοί τους, δηλαδή φάρμακα που διεγείρουν τη δράση αναστολέων ή και φάρμακα που αναστέλλουν τη δράση διεγερτών. Κοινώς... της φαρμακολογίας το κάγκελο! Και εκείνα τα βελάκια στις ατελείωτες διαφάνειες των ομιλητών, διασταυρώνονται σαν τα βέλη των παλαιών πολεμιστών σε μια ατελείωτη μάχη που δίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια η Ιατρική με τη Νόσο...
Όλα αυτά, μου επανέφεραν μια ερώτηση που με είχε απασχολήσει στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, και αφορούσε το αν η Ιατρική, μπαίνοντας τόσο βαθιά και ριζικά στους μηχανισμούς δράσης και στα μονοπάτια που η ίδια η Φύση χάραξε στο κορμί των θηλαστικών και στα κύτταρα της ζωής εν γένει, επηρεάζει την πορεία της ίδιας της Φύσης και κατ' επέκταση διαμορφώνει τα όρια της έννοιας "Φυσικό"!
Η Ιατρική λοιπόν, εμπόδιο στη φυσική πορεία, δηλαδή στην πορεία της Φύσης; Η Ιατρική κάνει κάτι αντίθετο από τις φυσικές επιταγές; Η Ιατρική, με άλλα λόγια είναι ντροπή για τη Φύση;
Η απάντηση που είχα δώσει τότε, φοιτητής ων, έβγαινε μάλλον από το φοιτητικό ον, δηλαδή από την αξία της ίδιας της ύπαρξης μου ως μια δημιουργία που από κατασκευής της, όπως εξάλλου και κάθε άλλης, είναι μια αντίσταση σε αυτά που η Φύση θέλει. Εξηγούμαι: η Φύση γουστάρει την Εντροπία, άρα γουστάρει τον κατακερματισμό και την αποσύνθεση, γουστάρει το χάος. Η Ζωή όμως, τί άλλο είναι αν όχι η υπέρτατη αντίσταση σε αυτή την Εντροπία, αν όχι το αντίθετό της; Η Ζωή και την Τάξη με την οποία είναι δομημένη αλλά και στην οποία στηρίζεται, δεν είναι το ακριβώς αντίθετο της Εντροπίας; Άρα, και ο ίδιος ο άνθρωπος τελικά δεν στέκεται αντίθετα από την Εντροπία, συνεπώς και τα δημιουργήματά του όπως η Ιατρική;
Ποιος πρέπει να ντρέπεται τελικά; Η Ιατρική που προσπαθεί να ανασυνθέσει τη Δημιουργία ή η Φύση που θέλει να την αποσυνθέσει;
Μα καλά, η Φύση θέλει την αποσύνθεση της ίδιας της ζωής;! Αφού εκείνη την δημιούργησε και τη γέννησε... Πόσο τραγικό ακούγεται τούτο;
Βλέπεται, η ίδια η Φύση και ο κόσμος όλος, είναι γεμάτα... αντιθέσεις, οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχει σαφής εξήγηση του πώς γίνεται "κάτι" όπως η Εντροπία που στοχεύει στη διάλυση, να καταλήγει τελικά μέσα από ανεξήγητες διαδικασίες, σε "κάτι" όπως η Ζωή η οποία στοχεύει στη σύνθεση! Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, για να κλείσει ο κύκλος της... αντίθεσης, χρειάζεται και η Ζωή να καταλήγει με κάποιον (εξίσου ανεξήγητο) τρόπο στη διάλυση και την αποσύνθεση είτε από μόνη της χωρίς προσπάθεια, ως μια "φυσική" διαδικασία όπως λένε οι βιολόγοι, είτε επιβεβλημένα από βεβλαμμένα ανθρώπινα μυαλά...
Δεν ξέρω τελικά, τι είναι Φυσικό, τι Τεχνητό, ποια τα όρια της Φύσης και αν ο Άνθρωπος ανήκει στα όργια της Φύσης... Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ονομάζουμε "παρέμβαση" στη Φύση και ποια τα επιτρεπτά -αν υπάρχουν- όρια μιας τέτοιας παρέμβασης. Το σίγουρο όμως νομίζω, είναι ένα: το πόσο "μαζί" είναι οι άνθρωποι όταν θεωρούν τέτοιες διαδικασίες και διεργασίες και το πόσο "από κοινού" θεωρούν τις σκοτεινές και μαύρες περιοχές του συνειδητού και ασυνείδητου, όσο και τις πιο φωτεινές και χρωματιστές νήσους του ανεξήγητου.
Ο κόσμος, ξαναλέω, είναι γεμάτος αντιθέσεις. Μέσα από αυτές τις αντιθέσεις όμως, συντίθεται και μέσα από αυτές τις αντιθέσεις αποκτά την ομορφιά του.
Έτσι, νομίζω τελικά, μισή εν-ντροπή της Φύσης και μισή δικιά μας για ό,τι γίνεται γύρω μας και εντός μας...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου