Φθάνοντας αισίως στις 1111 αναρτήσεις, 1 έχω να πω:
είχα πολύ καιρό να ακούσω τέτοιο γάργαρο κελάιδισμα που μου προσέφεραν πουλιά της θάλασσας και του κάμπου, τα οποία με χάιδεψαν με χρυσά φτερά που λάμπουν...
Μέσα σε μια χώρα που παραπαίει, στην οποία κανείς δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί τα λάθη του και μέσα σε ένα σύστημα υγείας γεμάτο σήψη, στο οποίο κανείς δεν έχει το θάρρος να αποδεχτεί ότι η ζωή και ο θάνατος έχουν όρια τα οποία πρέπει να σεβαστείς, σέρνοντας και ποδοπατώντας την αξιοπρέπεια του αρρώστου,
είναι κάποια τέτοια πρωινά που ξυπνάς και (ανα)θαρρείς πως έχεις βρει τη μελωδία της ευτυχίας...
είναι κάποια τέτοια πρωινά που θες να φορτώσουν το κουφάρι σου τα πουλιά στα χρυσά φτερά τους και να σε ταξιδέψουν πέρα μακρυά από τούτη εδώ τη λάσπη της καθημερινότητας... διαγράφοντας με μια μονοκοντυλιά τη σαθρότητα του κόσμου...
"Σητειακές κοντυλιές"
Ψαρογιώργης και ο γιος του
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου