Η Σοφία του Ονειρόχρονου...

"Ο τοτεμισμός ως βάση της λατρείας των Ιθαγενών της Αυστραλίας περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τη φύση  και τους θεούς και είναι γενεσιουργός αιτία της τέχνης. Ο φυσικός κόσμος καθοδηγείται από τις ίδιες αρχές και πρότυπα που ωθούν στο σχηματισμό του ανθρώπινου πολιτισμού και κοινωνίας. Η αλληλοτροφοδότηση μεταξύ της φύσης, του ανθρώπινου είδους και των προγονικών δυνάμεων του Ονειρόχρονου διαμορφώνει ένα πλέγμα σχέσεων από το οποίο απορρέουν τόσο η κοινωνική τάξη όσο και οι τελετουργίες και οι ο μύθος των Ιθαγενών. Η φύση δίνει ζωή στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα μέσω του πολιτισμού δίνει νόημα στη φύση. Και οι δυο μαζί παρέχουν ένα σώμα στην αόρατη ζωή των Δημιουργών του Ονειρόχρονου."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Η Σοφία του Ονειρόχρονου - Μύθοι και Θρύλοι των ιθαγενών της Αυστραλίας", σελ. 27, Κ. Καλογερόπουλος, εκδ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ)



Σε αυτή την όμορφη αλληλουχία σκέψεων του παραπάνω αποσπάσματος, νομίζω διαφαίνεται ο λόγος της σημερινής μας κατάντιας:


1. Αν προϋπάρχει "κάτι" που καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της φύσης

2. τότε θα καθορίζει και τα τέκνα της φύσης, δηλαδή τον άνθρωπο 
(μιας και η φύση δίνει ζωή στην ανθρωπότητα)

3. και τότε θα καθορίζει και όλα αυτά που τα τέκνα της φύσης γεννούν και παράγουν, δηλαδή τα ίδια τους τα τέκνα
(δηλαδή τον ανθρώπινο πολιτισμό και την ανθρώπινη κοινωνία)

4. για να μπορέσουν τελικά τα τέκνα των τέκνων -δηλαδή ο πολιτισμός των ανθρώπων- να νοηματοδοτήσουν τους προγόνους τους -δηλαδή την ίδια τη φύση- και έτσι να ολοκληρωθεί ο κύκλος των... χαμένων ποιητών και όλων αυτών που οι ποιητές... ποιούν!
(μιας και η ανθρωπότητα μέσω του πολιτισμού δίνει νόημα στη φύση, άρα δημιουργείται ουσιαστικά μια σχέση γιαγιάς-εγγονού)


Τι γίνεται όμως, αν τα παιδιά -εμείς οι άνθρωποι δηλαδή- απομακρυνθούν αρκετά από τη φύση; Δεν θα απομακρυνθούν επίσης και από όλα εκείνα τα πρότυπα που ο δημιουργός τους -η φύση- έχει δημιουργηθεί; Και αν γίνει αυτό, πόση απόσταση τελικά θα χωρίζει τα παιδιά των παιδιών, από τους παππούδες και τις γιαγιάδες; 

Δείτε παράδειγμα, ένα παιδάκι της πόλης, που επιστρέφει στη γιαγιά και τον παππού στο χωριό... και θα καταλάβετε για ποια απόσταση σας μιλώ.

Ίσως, κάποιοι με θεωρήσουν προγονόπληκτο... Ο προβληματισμός μου όμως, αφορά στο τί ακριβώς ορίζουμε ως "προ-γόνους" μας, ώστε να υπερτονίσω την ανάγκη επανένωσης μας με τη Φύση.


Σήμερα, είμαστε μοιρασμένοι κάπου ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, 

και άρα κάπου ανάμεσα στον άνθρωπο ως δημιούργημα της φύσης και στον άνθρωπο ως δημιουργό της φύσης (δηλαδή ως επιβολέα της αίσθησης του φυσικού)...

Όσο βρισκόμαστε μακρυά από τη φύση, τόσο θα αναζητούμε το νόημα του πολιτισμού, που είναι ο απαραίτητος εκείνος κρίκος για να συνδέσει τον πολιτισμό με τη φύση... ώστε να νοηματοδοτήσει την ίδια τη φύση και μέσω αυτής να νοηματοδοτηθεί με τη σειρά του και ο άνθρωπος... Με λίγα λόγια, το νόημα του πολιτισμού μας σήμερα, είναι το μεγάλο εκείνο διακύβευμα που θα μας αυτοπροσδιορίσει  και θα μας αυτονοηματοδοτήσει. Για αυτό, κάθε μας πράξη ή συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας, οφείλουμε -αν σεβόμαστε την προγονική μας αλυσίδα και τον τρόπο λειτουργίας της-, να την περνάμε μέσα από το φίλτρο της νοηματοδότησης και να ρωτάμε, κοινώς, "ποιο το νόημά της κάθε μας πράξης..."; αντί, να α(να)λώνουμε τις ζωές μας στο ταχύτατο πέρασμα της διακινούμενης πληροφορίας που μας μαστιγώνει ασταμάτητα, ειδικά σήμερα...



Υ.Γ.: Οι φωτό είναι από πρόσφατη περιδιάβαση στη Δυτική Μακεδονία...