Για τα μπάζα...

Μια συμπεριφορά των ανθρώπων που αναπαράγεται συχνά είναι να δίνουν αφενός τεράστια βάση σε κάτι ασύνηθες και σπάνιο και να λειτουργούν αφετέρου, θα έλεγε κανείς, ως τυφλοί μπροστά σε θέματα που εμφανίζονται τόσο καθημερινά και πραγματικά βγάζουν... μάτι!

Ο λόγος για όλη αυτή τη σαχλαμάρα με τα μπουγελώματα (Ice Bucket) των διάσημων παγκοσμίως, με σκοπό να γνωστοποιήσουν μια σπάνια ασθένεια. Είναι όμως εντυπωσιακό το σθένος -και η αγανάκτηση- κάποιων άλλων συνανθρώπων μας, που καθημερινά βιάζονται και εξολοθρεύονται, όταν προσπαθούν να αντιστρέψουν αυτή τη βλακεία των διάσημων και να δείξουν κάτι από τη ζωή των... άσημων και αναλώσιμων, όπως τους θεωρούν πολλοί. Δείτε εδώ, τα βίντεο της αγανάκτησης των ανθρώπων στη Γάζα, που προσπαθούν να αποδείξουν το αυτονόητο: πώς γίνεται όλος ο κόσμος να ασχολείται με το σπάνιο και όχι με το σύνηθες; Πώς γίνεται να σκοτώνονται καθημερινά συνάνθρωποί μας από τόσο ξεφτιλισμένους λόγους και οι περισσότεροι να έχουν στραμμένα τα μάτια τους στις... μπουγελόφατσες κάποιων που το παίζουν διάσημοι;

Θα μου πείτε, βέβαια, πώς μειώνεις έτσι τη ζωή κάποιων ανθρώπων με σπάνια σύνδρομα... Θα σας πω, ότι δεν κρίνω, ούτε κατακρίνω τους ανθρώπους αυτούς, διότι δεν είναι το πρό-βλημα εκεί, αλλά εκεί που βρίσκεται το πραγματικό... βλήμα! Είτε αυτό είναι βλήμα πολέμου, είτε ανθρώπινο βλήμα, κοινώς ανισόρροπος! Διότι, η ανησυχία μου δεν είναι πώς θα βοηθήσουμε τους έχοντας σπάνια σύνδρομα, αλλά εκείνους που πάσχουν από συνηθισμένες και καθημερινές "ασθένειες". Όταν κάποιος οργανισμός αιμορραγεί, προσπαθείς πρώτα να κλείσεις τις μεγάλες πληγές, από εκεί που χάνεται αρκετό αίμα, και δευτερευόντως τις μικρότερες πληγές... Τι να κάνουμε δηλαδή; Σε ένα τμήμα επειγόντως βάζεις πρώτα αυτούς που κινδυνεύουν... Είσαι απάνθρωπος δηλαδή που λες σε κάποιον ότι πρέπει να περιμένει; Ή μήπως νοιάζεσαι λιγότερο για αυτόν; Όλοι, χρήζουν βοήθειας, αλλά με κάποιο μέτρο... αν θέλεις πραγματικά να είσαι αποτελεσματικός και διεκπεραιωτικός. Σίγουρα όμως, έχει χαθεί στη σημερινή κοινωνία μας το μέτρο και γιαυτό δεν υπάρχει ούτε αποτελεσματικότητα ούτε διεκπεραίωση των απαιτούμενων αναγκών...

Ο Θαλής, το είχε πει νομίζω πολύ ωραία: 

«Το φιλότιμο για τους Έλληνες είναι σαν την αναπνοή. Ο Έλληνας δεν είναι Έλληνας χωρίς αυτό».

Αν το γενικεύσουμε και ισχυριστούμε ότι ο Άνθρωπος που έχει φιλότιμο, είναι αυτός που είναι φίλος με την τιμή , θα δούμε ότι κάνει ταυτόχρονα δυο πράγματα πολύ εντυπωσιακά: πρώτον αγαπάει κάτι πέρα από τον εαυτό του (η λέξη φίλος υπονοεί δυο οντότητες: αυτόν που φιλεί και... τον φίλο του!), άρα ξεπερνά τα στενά όρια του εαυτού του και έτσι κάνει την υπέρβαση, και δεύτερον αυτό στο οποίο στρέφεται η αγάπη είναι ένα αξιακό σύστημα, ένα σύστημα τιμής, ένας κώδικας ζωής, ένας δρόμος για να πορευτεί. Κάποιος λοιπόν, που έχει φιλότιμο, αγαπά τον Άνθρωπο και τις Αξίες, ξεπερνά τη στενωπό του Εαυτού του και εμπιστεύεται να τον αντιπροσωπεύσουν αντ' Αυτού, διότι αναγνωρίζει ότι ο ίδιος με τον έτερο, βαδίζουν σε κοινή οδό, την οδό της ομόνοιας! 

Είναι λοιπόν, θέμα φιλοτιμίας κάποιος να δώσει βαρύτητα λειτουργική, όταν προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους μπορεί σε μια άνιση μάχη, επειδή ακριβώς από πίσω από αυτήν την κίνηση κρύβεται βαρύτητα αξιακή... Όταν οι συνθήκες σε αναγκάζουν να βάλεις στη ζυγαριά του θανάτου, ανθρώπινες ζωές, θα σκεφτείς με όρους μαζικότητας, με τελικό σκοπό να σώσεις την αξία Ανθρωπότητα, της οποίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχουν μέλη, αλλιώς δεν μπορεί να υποστηριχτεί ολόκληρη Ανθρωπότητα με έναν μόνο Αδάμ και με μια μοναδική Εύα, όσο καρπεροί και αν είναι...



Υ.Γ.1: Ο όλος προβληματισμός αυτός, μού θυμίζει μια ακόμα γνώριμη κατάσταση: σαν φοιτητής Ιατρικής, οι περισσότεροι καθηγητές διαπίστωνα ότι ζητούσαν να γνωρίζουμε το σπάνιο και το δύσκολο στις εξετάσεις και αδιαφορούσαν αν γνωρίζουμε το απλό, το σύνηθες, το καθημερινό, αυτό τέλος πάντων από το οποίο πεθαίνουν οι πιο πολλοί γύρω μας... Δυστυχώς, εξακολουθώ τόσα χρόνια μετά, να συνειδητοποιώ ότι μια τέτοια τακτική (να γνωρίζω ποια νουκλεοτικική βάση στην αλληλουχία του DNA ενός συγκεκριμένου γονιδίου μπαίνει στραβά με αποτέλεσμα να γεννιέται μια ασθένεια και πολλά άλλα τέτοια χαοτικά...) είναι πολύ μακρυά από την Ιατρική που έχει ανάγκη ο κοσμάκης που αγκομαχεί στην δουλική καθημερινότητά του...

Υ.Γ.2: Και κάτι ακόμα συμβολικό ως επιμύθιο, βλέποντας από τη μια τα βιντεάκια με τους διάσημους να μπουγελώνονται και από την άλλη τα βιντεάκια από τη Γάζα που αντί για νερό ρίχνουν στα κεφάλια τους τα γκρεμισμένα σπίτια...: 

είμαστε πραγματικά για τα μπάζα! 

"Γκρεμισμένα Σπίτια"
Στίχοι: Νότης Περγιάλης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Κώστας Χατζής