Νικομήδεια

Θα σας πω μια ιστορία

για έναν Νίκο 

και μια Μήδεια

που η αγάπη τούς έδενε από μικρά παιδιά

και ήθελαν σαν μεγαλώσουν να περάσουν μαζί

της Εκκλησιάς την πόρτα

της Εκκλησιάς του χωριού τους με τις πολλές κολώνες

για να έχει πολλά στηρίγματα η ζωή τους,

Που επιθυμούσαν να βαδίσουν από κοινού την ίδια οδό,

την οδό Νικομήδειας...

σαν να είναι μια ύπαρξη, ενιαία...

Όμως, η μητέρα της Μήδειας, 

η κυρά-Πατρίδα, είχε άλλα στο μυαλό της, 

καθώς δεν ήθελε ετούτη η αγάπη να στεριώσει.

Έτσι, έκανε τα πάντα ώστε τα παιδικά τους όνειρα 

ν' αλλάξουν

(και για αυτό ν'αλαλάξουν... τρομαγμένα)

Προσκάλεσε παχύδερμα ζώα που κατάπιαν τις ζωές τους,

αρουραίους και αληταραίους κρυμμένους σε κάθε γωνιά

που ροκάνιζαν σιγά σιγά τις αντοχές τους

"φωτισμένους" ανθρώπους που καθημερινά

τους φώναζαν "ελάτε να φάτ΄!"

χωρίς να εξηγούν από ποιανού φαγητό...

Έτσι, τελικά, φύσηξε ανεμοστρόβιλος,

πάνω από το σπιτικό των νέων

και οι ζωές τους παρασύρθηκαν

από της μάνας Πατρίδας τη δυνατή πνοή.

Μόλις όμως λίγο πριν χαθούν στης φουρτουνιάς τη μπόρα,

κατάφεραν να αλλάξουν λίγα λόγια φωναχτά

που μόλις θυμάμαι τώρα...

Είπε ο Νίκος στη μικρά:

Και εκείνη ανταπαντά, μαζί με παρακάλι:

Και γίναν και οι δυο τους σύννεφα πανέμορφα 

και αγκάλιασαν ολάκερο τον ουρανό

Και εκείνος σύννεφο...

Και εκείνη ίδιο σύννεφο...

Έτσι, κατάλαβαν και οι δυο τους

ότι μόνο αυτό τους ενώνει:

ο ουρανός,

γιατί μόνο ο ουρανός έχει απέραντο χώρο

για την απέραντη αγάπη τους...

Και από τότε, δεν άφησαν κανένα στοιχείο της φύσης

να μεσολαβήσει και να τους χωρίσει ξανά.

Ούτε στρες, ούτε καθημερινά άγχη...

Καμία απόσταση δεν τους χώριζε,

κανείς πλέον που κοιτούσε ψηλά τον ουρανό 

δεν τους ξεχώριζε,

καθώς ήταν δυο ίδια σύννεφα...

και βάδιζαν τον ίδιο δρόμο,

τον δρόμο των ονείρων τους,

το δρόμο της Νικομήδειας...

Πολλά χρόνια μετά,

κάποτε, που τα δυο σύννεφα περνούσαν ανάλαφρα

μπροστά από τον γδάρτη Ήλιο,

σε μια γωνιά της γης έπεσε σκιά, 

και αποκάλυψε ένα πανάρχαιο ερώτημα, 

που το είχε γράψει σαν ήταν μικρό παιδί η Μήδεια:

Μάνα-Πατρίδα, που σκοτώνεις τα παιδιά σου,

τι νομίζεις τώρα,

ότι έχεις καταφέρει...;

(οι φωτό είναι από ένα πρόσφατο ταξίδι σε ένα νησί του Αιγαίου και η ιστορία είναι βγαλμένη κατά τύχη από τα τείχη αυτού του νησιού)

"Σωπαίνω, δε μιλώ"

Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Βαβλίαρας

Εκτέλεση: Γιώργος Μιχαήλ

"έχω μεγάλο δρόμο..."

σαν αυτό της Νικομήδειας, να διαβώ...