Όμοιος ομοίω αεί πελάζει...

Ακούγοντας ότι ο Ψινάκης βγήκε δήμαρχος Μαραθώνα, στο μυαλό μου ήρθε εντελώς περίεργα η αρχαία Ελλάδα και οι μάχες που έδιναν τότε. Η μάχη του Μαραθώνα, (άραγε ο Ψινάκης τί μάχες θα δώσει στο Μαραθώνα;), η μάχη των Θερμοπυλών με τους 300 ομοίους Σπαρτιάτες και πολλές άλλες μάχες, που η Ιστορία έχει περισσότερο ή λιγότερο φωτίσει...

Και έπειτα, ως ανα-μενόταν μέσα μου, αναρωτήθηκα αν ο κόσμος είναι όμοιος με αυτούς που ψηφίζει (και τους ψηφίζει επειδή ακριβώς τους υποστηρίζει, τους υπακούει, τους ακολουθεί) ή αυτοί που μας κυβερνούν κατά καιρούς είναι τελικά όμοιοί μας, καθρέφτης μας; Και στο μυαλό μου, ήρθαν πάλι οι 300 όμοιοι Σπαρτιάτες, ως μια κοινωνική ομάδα που έμεινε στην Ιστορία επειδή ακριβώς αυτοί που αποτελούσαν το λαό, τους γνήσιους πολίτες, αυτοί ακριβώς ήταν και στην πρώτη γραμμή της μάχης, αυτοί ήταν που διοικούσαν και αποφάσιζαν, αυτοί που αποτελούσαν ταυτόχρονα τους κυβερνώμενους μα και τους κυβερνήτες... Ένας ιδιόμορφος σχηματισμός, πραγματικά σκληρός, τόσο σκληρός όμως που η ίδια η έννοια της εξουσίας δεν άντεχε να διατηρηθεί αυθύπαρκτη και προσωποποιημένη, καθώς κομματιαζόταν και μοιραζόταν στα εξ ων συνετέθη, δηλαδή στους ίδιους τους πολίτες που τη γέννησαν...

Οι πολίτες ομοιάζουν στους πολιτικούς ή οι πολιτικοί ομοιάζουν στους πολίτες; Ποιος αντιγράφει (από) ποιόν; Άραγε έχει σημασία ποιος προβαίνει στην επονείδιστη αυτή πράξη ή ότι τελικά κάποιος προβαίνει και αντιγράφει στις εξετάσεις που οφείλει να δίνει καθημερινά η κοινωνία μας;

Το ερώτημα της ομοιότητας βέβαια, είναι διαχρονικό και σχεδόν ιδιοσυστασιακό των Ελλήνων, καθώς πέραν του γνωστού  "όμοιος ομοίω αεί πελάζει" , έχει καταγραφεί και από τον εθνικό μας ποιητή, στον εθνικό μας ύμνο, εκεί όπου εξυμνούνται οι "300 ομοίοι" οι οποίοι επανέρχονται και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, ως σύμβολο ακεραιότητας, δύναμης, αποφασιστικότητας και θάρρους:

Ω τρακόσιοι! Σηκωθήτε 

Και ξανάλθετε σ’ εμάς 

Τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε 

Πόσο μοιάζουνε με σας

(στροφή 78 του Εθνικού μας Ύμνου)

Αλήθεια, τα παιδιά μας ομοιάζουν με εκείνους τους "Ομοίους" του παρελθόντος;

Ίσως, ναι, ως προς την πλούσια χαίτη και ως προς το φιδίσιο το κορμί...

Συμπέρασμα από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση:

"Άνυδρες ώρες"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Δ. Ζερβουδάκης

Φουντώνει η φωτιά τη δίψα 

η δίψα θρέφει τη φωτιά 

λύπη είναι αυτό που νιώθω ή χαρά... 

στη χαραμάδα του ονείρου 

ψάχνω για την ελπίδα 

και ναυαγώ, κοντά σου ναυαγώ, 

προδίδοντας όλο μου το είναι...