Η γλώσσα των βρυκολάκων...

Στην ανάρτηση της 10ης Μαρτίου, έγραφα για τον καθηγητή Γλωσσολογίας, κύριο Μπαμπινιώτη και τη νέα του ιδιότητα ως Υπουργός Παιδείας.

Διαβάζω, ότι άρχισε με κάτι που θα θέλαμε όλοι εμείς που -ακόμα- ανήκουμε σε κάποια πανεπιστημιακή κοινότητα: θέλει να αντιπαρατεθεί. Θέλει να πει κάτι για τον νέο νόμο που ψήφισε η Αννούλα του Χιονιά, (του Βαρυχειμωνιά πιο σωστά, που κάνει κρύο και δεν ζεστένει με τίποτα, σε ακαδημαϊκές αίθουσες, βιβλιοθήκες, γραφεία...), η Διαμαντοπούλου ντε!

Και εκεί που λες, βρε μπας; Βγαίνει ο Μπαμπούλας... Ο Βρυκόλακας της ψεύτικης μαγκιάς, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μάτσο σαπισμένης και βρωμισμένης μαγιάς... Μαγιάς, που μπήκε και ανακατεύτηκε στη ζωή τόσων αθώων.

Και τότε, είναι που σου τη βιδώνει ανάποδα και αναφωνείς: αγαπητέ κύριε γλωσσολόγε, τις λέξεις και τις έννοιες, τις καθορίζουν αυτοί που έχουν και κατέχουν. Αυτό εξάλλου λέει και το καλυτερότερο μάθημα που έχω διδαχτεί ποτέ σε πανεπιστήμιο, και πρόκειται για το μάθημα της Κοινωνιογλωσσολογίας... Η έννοια που κουβαλά κάθε λέξη, ορίζεται, καθορίζεται και προσδιορίζεται από αυτούς που κινούν τα νήματα, εμποδίζοντας να επιβιώσουν ακόμα και μεγάλα και πολυπληθή κινήματα...

Θα βγει τώρα ο Μητσοτάκουλας, να ορίσει και να μας κάνει μάθημα περί φασισμού και δημοκρατίας... Ποιός; Αυτός, που έχει πιει τόσο αίμα λαϊκής ευωδίας...

Πόσο σχετικά, αγαπητοί μου είναι όλα. Πόσο σχετικά και ανησυχητικά!