Είχα στο μυαλό μου να γράψω κάποιες σκέψεις για το στρατό, διότι μου τρών ακόμα τα σωθικά. Μέχρι που ήρθα στα Ανακατωσάρια, εδώ στα Γρεβενά. Όπως καταλαβαίνετε ήρθαν τα άνω κάτω... Έτσι αφήνω πλέον οριστικά το στρατό στον πάτο του μυαλού του Στράτου.
Ανακατωσάρια 2009: ανακάτεμμα κορμιών, συναισθημάτων, σκέψεων και ορέξεων... Και τα ξωτικά κάπου εκεί γύρω γελούν τρίβοντας ευχαριστημμένα τα καλικαντζαρίσια χέρια τους. Πρωτόγονες καταστάσεις τα χαρακτηρίζει κάποιος πρωτόγονος από το Βόλο. Και στου χαμού την άψη το λιοντάρι το κουτσό ψάχνει κάπου να κουρνιάσει.
Απόκριες στα Γρεβενά για όσους δεν κατάλαβαν. Απόκριες με φίλους, με γνωστούς, με αγνώστους... (το τελευταίο αφορά τους εαυτούς μας!). Τι ωραία, τι ζεστά. Ίσως πρέπει όντως να κοπανηθείς μέχρι τελικής πτώσεως μπας και αποτινάξεις τα δεσμά σου, μπας και καθαρίσεις από τις μουντζ(ούρ)ες που έχεις συλλέξει με κόπο. Δεν υπάρχει ήχος, δεν υπάρχει διαφορετικότητα, δεν υπάρχει συνταγή... Όλα ένα. Όλα χορεύουν στους χτύπους της καρδιάς. Αυτό το όργανο που κατόρθωσε να αυτονομηθεί από κάθε είδους ουσιαστικό έλεγχο από το νευρικό σύστημα. Αυτό το όργανο που χτυπά μόνο του, δεν ξέρει για πόσο ακόμα, αλλά χτυπά επειδή γουστάρει. Από νευρολογικό έλεγχο χειραφετήθηκε, δεν ξέρει όμως ακόμα για πόσο θα αποφεύγει ψυχιατρικό έλεγχο...
Να πάτε Ανακατωσάρια. Δεν μένει τιποτα όρθιο (ευτυχώς).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου