Στην αγκαλιά του Ταϋγέτου

Μία πολύ όμορφη διαδρομή για τους λάτρεις της φύσης είναι από Σπάρτη προς Καλαμάτα, μέσω Ταϋγέτου. Χτες με αφορμή τη συνάντηση ενός φίλου στην Καλαμάτα έκανα αυτή τη διαδρομή καβάλα στο άλογό μου – ένα Honda CB1 400. Το ευχαριστηθήκαμε και εγώ και το άλογό μου!

Από μακριά το βουνό μοιάζει απόρθητο, βλοσυρό, με ένα άσπρο πέπλο επί κεφαλής.

Αν όμως λάβεις την απόφαση και το πλησιάσεις, θα σου ανοίξει τις αγκάλες του και θα σε καλοδεχτεί απρόσμενε επισκέπτη, φανερώνοντάς σου λίγα από τα μυστικά του, που πριν χιλιάδες χρόνια σμιλεύτηκαν και κρατήθηκαν μόνο για τα μάτια του ήλιου, της σελήνης και των άστρων. Αλλά ο άνθρωπος, ζώο μυστήριο, πάντα αποκαλύπτει κάποια από τα μυστήρια της φύσης.

Η ανάβαση του Ταϋγέτου από την πλευρά της Σπάρτης προσφέρει σαφέστατα μεγαλύτερη συγκίνηση, καθώς η πυκνότατη βλάστηση, οι μεγάλες χαράδρες, τα όμορφα βράχια, τα νερά από τα λιωμένα χιόνια που κυλούν σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ανάβασής σου, υποδηλώνουν ότι δεν μπορεί να βρίσκεσαι πολύ μακριά από την καρδιά του βουνού… Αποκορύφωμα όταν περνάς μέσα από το βουνό, εκεί στο σκοτάδι, που τα νερά στάζουν από τις πέτρες και κατορθώνουν να αγγίζουν το κορμί σου (για αυτό η διαδρομή προτείνεται ανεπιφύλαχτα με μοτοσικλέτα και όχι με αυτοκίνητο!). Νοιώθεις ότι κυλάς στις φλέβες του βουνού, ότι είσαι πλέον μέσα του, ότι είσαι πλέον κομμάτι του σώματός του.

Στην κορυφή του υπάρχει τουριστικό περίπτερο για στάση, λίγες στιγμές αναψυχής, να δροσιστείς και να αγναντέψεις με την ησυχία σου το πέπλο των κορυφών. Να τι μπορείς να δεις από εκεί:

Η κατάβαση προς τον Μεσσηνιακό είναι πιο ομαλή, το βουνό έχει ημερέψει, η βλάστηση δεν είναι τόσο πυκνή. Σε αυτό φυσικά έχουν βοηθήσει και οι φωτιές… Και τότε σου ‘ρχεται στο μυαλό η λαϊκή ρήση: «με το μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί, αλλά και άνθρωπο». Με άλλα λόγια τα πάντα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα χρησιμοποιείς. Είναι λοιπόν χρέος μας να μάθουμε πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στους νέους κάποιες σημαντικές αξίες, όπως αυτές του περιβάλλοντος.

Γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε να βλέπουμε τα δένδρα μόνο ζωγραφιστά, χωρίς να μπορούμε να τα αγγίξουμε, να τα μυρίσουμε, να τα δούμε να λικνίζονται στου ανέμου το χορό.

Φτάνοντας στην Καλαμάτα, καθίσαμε με το φίλο στην παραλία, ξαπλώσαμε, κοιτούσαμε βουνό, θάλασσα και ουρανό, συζητήσαμε (συν-ζητήσαμε, αναζητήσαμε μαζί δηλαδή) κάποια ερωτήματά αυτού του κόσμου που μας ζητά πολλά…

Και εκεί που κοιτούσαμε το νερό της θάλασσας να βρέχει τα ποδάρια του βουνού αναρωτήθηκα: από πού προήλθαν οι θάλασσες; Μήπως είναι τα δάκρυα των βουνών που στραγγίστηκαν από τις κορυφογραμμές και ακολουθώντας το νόμο της βαρύτητας κατέληξαν στο έδαφος; Και αν είναι έτσι, τότε γιατί τα βουνά δάκρυσαν; Μήπως γιατί όταν δημιουργήθηκαν συνειδητοποίησαν ότι το ένα είναι καταδικασμένο να ζει μακριά και χωριστά από το άλλο, αδύναμο να μετακινηθεί και να αγγίξει το ένα το άλλο, με μια αγεφύρωτη απόσταση να χωρίζει το ένα από το άλλο…; Μήπως γιατί αδυνατούν να λυθούν από τα δεσμά τους, όπως ακριβώς οι άνθρωποι; Μήπως γιατί νοιώθουν αιώνια μοναξιά, όπως ακριβώς οι άνθρωποι…; Και έτσι να είναι τελικά, μπορεί τα βουνά να μην αγγίζονται, να μην αγκαλιάζονται, αλλά αγγίζονται και αγκαλιάζονται τα δάκρυά τους στις δίνες της θάλασσας, υποδηλώνοντας πως τελικά υπάρχει δρόμος για την επαφή μεταξύ των βουνών, αυτός του πόνου. Πρώτα συνειδητοποιείς, μετά πονάς, ύστερα δακρύζεις, τα δάκρυά σου αναμειγνύονται με τα δάκρυα του άλλου και έτσι τελικά κατορθώνεις - εμμέσως, πλην σαφώς – να έρθεις σε πραγματική επαφή και να σπάσεις τα δεσμά σου…

Καθώς οι ακτίνες του ηλίου βαραίνουν και μια μία πηγαίνει για ύπνο, εγώ κουρασμένος αλλά έχοντας γνωρίσει το μέσα μου βουνό λίγο περισσότερο, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής… Καλούς δρόμους σε όλους.