Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι όταν ρώτησαν μια νεαρά μαθήτρια «ποιος είναι ο εθνικός μας ποιητής», αυτή απάντησε «ε… θυμίζει κάτι σε ψάρι… ε… α! μήπως λέγεται Γαρίδας;!!». Αρχικά μου δημιουργήθηκαν συναισθήματα αποστροφής απέναντι στη νεαρά. Και αυτό επειδή αφενός κάποιοι νέοι σήμερα είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι και αγράμματοι και αφετέρου διότι έχει χαθεί ο σεβασμός απέναντι σε σημαντικές προσωπικότητες -όπως ο Σολωμός- και στο έργο τους, που αποτελεί παρακαταθήκη πολιτισμού και πνευματικής καλλιέργειας. Αμέσως μετά όμως συνειδητοποίησα ότι η νεαρή αυτή κοπέλα δεν φταίει στο παραμικρό για όλα αυτά που ξεστομίζει.
Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί 15, 16, 17 ετών να αντιλαμβάνεται την έννοια «έθνος», την ακόμα πιο δύσκολη έννοια «ιστορία του έθνους» ή ακόμα και την έννοια «εθνικός ύμνος», όταν όλα τα χρόνια της ζωής του έχει γνωρίσει μόνο την έννοια «παγκοσμιοποίηση»! Όταν από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του, βλέπει να τονίζεται αντί για την διαφορετικότητα, η ομοιότητα σε όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις συνήθειές τους (καταναλωτικές, διασκεδαστικές, επαγγελματικές, σπουδαστικές, φροντιστηριακές…), σε όποια χώρα και αν οι άνθρωποι βρίσκονται. Τι νόημα λοιπόν έχει αποκτήσει η λέξη «εθνικό» για έναν νέο, όταν όλα γύρω του είναι πιστά αντίγραφα ενός πρωτοτύπου; Επιπρόσθετα, τι νόημα να αποκτήσει αυτή η λέξη σήμερα, όταν ο ίδιος νέος αναζητώντας να δει το προστατευτικό πρόσωπο του έθνους - κράτους (που του έταξε ότι με την αμέριστη συμπαράστασή του θα βοηθήσει την οικογένειά του και με την αιγίδα του θα του εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο), βλέπει μόνο κάτι αλογομούρηδες που βρίζονται και στο τέλος αντιγράφουν πιστά το πρωτότυπο;
Τι νόημα να υπάρχει «εθνικός ύμνος»; Για να υμνήσουμε τι; Την Ιστορία μας; Εδώ δεν την υμνούν οι επίσημοι φορείς που έχουν εκλεχτεί για αυτό το θέμα, ως οι πιο σπουδαγμένοι και οι πιο κατάλληλοι, παρά απομυζούν το λαό για ίδιον όφελος και τολμούν να κατηγορούν τα 16χρονά που δεν ξέρουν την τύφλα τους;;! Ποιος λοιπόν να την υμνήσει; Ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης; Που τον εισήγαγαν με 16 βαθμό απολυτηρίου μόνο και μόνο για να ρίξουν στάχτυ στα μάτια των γονέων ότι το παιδί τους περασε στο πανεπιστήμιο (άσχετα αν το παιδί τους ταλαιπωρηθεί κάτι χρόνια μέχρι να διοριστεί μέσω του έρημου ΑΣΕΠ και άσχετα αν συνεχίσει να ταλαιπωρείται κάθε χρόνο μετακομίζοντας σε κάθε γωνιά της χώρας); Μήπως οι γονείς; Που τρέχουν ολημερίς και ολονυχτίς για να μην λείψει τίποτα από τη μόρφωση των τέκνων τους (μόνο που από τη φόρα που έχει το τρέξιμό τους οδηγούνται στο να παρα-μορφώνουν τον χαρακτήρα των παιδιών τους) και οι οποίοι απουσιάζουν τις περισσότερες ώρες από το σπίτι; Ή μήπως ο παππούς και οι γιαγια; Αυτοί πλέον δεν βρίσκονται στο σπίτι για να μορφώσουν τα εγγονάκια τους. Βρίσκονται είτε σε διαδήλωση για το συνταξιοδοτικό, είτε σε τόπο χλοερό και αναπαύσεως διότι έμαθαν ότι η αύξηση στις συντάξεις τελικά θα είναι 1 ευρώ!
Πώς λοιπόν ένας νέος σήμερα να μην χάσει το ενδιαφέρον για ό,τι «εθνικό» μας ξεχωρίζει από άλλους λαούς, όταν πολύ απλά δεν το βρήκε ποτέ το ενδιαφέρον για όλα αυτά; Όταν άλλοι δεν του το έδωσαν αυτό το ενδιαφέρον, γιατί πολύ απλά δεν πουλά και έτσι αυτοί οι άλλοι δεν πρόκειται να τα οικονομήσουν;
Όλες αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με την εικόνα ενός πακιστανού να πουλά ελληνικές σημαίες στην Ερμού, που είδα χτες, δεν μου δημιουργούν πλέον κανένα άλλο συναίσθημα απέναντι στη νεαρά που δεν ήξερε το όνομα του εθνικού μας ποιητή, παρά μόνο συμπάθεια... Τελικά δεν ξεφτιλίζεται το μικρό παιδί, αλλά οι μεγάλοι που δεν του επιτρέπουν να μάθει τι θα πει αξιοπρέπεια σκέψης.
Κύριοι της παγκοσμιοποίησης, αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι η ανάγκη συμπαράστασης του ενός διαφορετικού ανθρώπου στον άλλον διαφορετικό άνθρωπο, απέναντι στα κοινά προβλήματα του πλανήτη. Αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι ο ανθρώπινος σεβασμός, είναι η συνεργασία, είναι η συμφιλίωση, είναι η συνύπαρξη στο ίδιο πλανητικό πάλκο, όπως ακριβώς τα μέλη μιας ορχήστρας, που εκφράζουν διαφορετικά τη μελωδία (με το δικό τους μουσικό όργανο), αλλά βρίσκονται κάτω από το ίδιο φως, των ίδιων προβολέων. Αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι να αισθανθούμε τον συνάνθρωπο δίπλα μας και όχι ασφυχτικά πάνω μας, όπως τα ακριβή αντίγραφα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο μόλις παράγονται από το φωτοτυπικό μηχάνημα… Αν γίνει αυτό και η Ιστορία θα αποκτήσει νόημα και το Παρόν και το Μέλλον μας!
Δεν ξέρετε πώς να το κάνετε; Να μια πολύ καλή ιδέα (ευχαριστώ για το link Μάνο!!):
http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741
http://www.weddingvendors.com/music/lyrics/b/ben-e-king/stand-by-me/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου