Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης

Πρόσφατα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και με λαχτάρα -δεν ξέρω γιατί- μικρού παιδιού, ήθελα να δω την αναμόρφωση της παραλίας, που τόσο περίμεναν όλοι οι κάτοικοι της συμπρωτεύουσας. Η εικόνα με στεναχώρησε και μου δημιούργησε ένα κενό, όπως όταν περιμένεις ένα ωραίο και μεγάλο δώρο και αντ’ αυτού λαμβάνεις ένα… γλειφιτζούρι!!

Και εξηγούμαι αναλυτικότερα τι δεν μου άρεσε:

1. Όλα τα δένδρα που είναι παρατεταγμένα σε δυο σειρές (που οριοθετούν το χώρο όπου βρίσκονται τα παγκάκια), είναι “φυλακισμένα” από σιδερένια στηρίγματα. Καταλαβαίνω ότι τα δένδρα είναι μικρά και ότι μέχρι να μεγαλώσουν πρέπει να στηριχτούν, αλλά χάθηκαν τα ξύλινα στηρίγματα, σαν αυτά που έχουν μπει σε πολύ λίγα μόνο δένδρα δίπλα στα γήπεδα τένις και μπάσκετ;! Αφού η διαφ(θ)ορά αισθητικής μεταξύ των δυο τρόπων στηρίγματος είναι οφθαλμοφανής… Το ένα δένδρο φαίνεται ότι είναι αλυσοδεμένο και το άλλο ότι είναι στολισμένο με ξύλο γύρω του. Το κακό είναι ότι σχεδόν όλα τα δένδρα ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

2. Οι στύλοι φωτισμού αντί να γλυκαίνουν την παραλία και να θυμίζουν κάτι από φανάρι ή φάρο για παράδειγμα, θυμίζουν κάτι σε γερανούς ναυπηγείων… κάτι σε γιγάντια καλάμια ψαρέματος… ή κάτι σε ιστία πλοίων, ακόμα δεν έχω καταλήξει! Επιπρόσθετα, βαραίνουν την εικόνα με ακόμα περισσότερο σίδερο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι μπορεί το μάτι να κατορθώνει να δραπετεύει από “της φυλακής τα σίδερα” που περικλείουν τα δένδρα, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να ξεφύγει από τους “γιγάντιους φρουρούς με το κλεφτοφάναρο”…

3. Στο σημείο με τις λιμνούλες και τα τρεχούμενα νερά, που προσπάθησαν να δημιουργηθεί, εγώ παρατηρώ ένα είδος βάλτου (που ομολογώ ότι μέχρι τώρα το έβλεπα μόνο σε κάτι ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΪ, ποτέ live!), με πολλά από τα φυτά να έχουν πνιγεί (χρειάζεσαι καταδυτική μάσκα για να τα αναγνωρίσεις…)μέσα στα ξεχειλίζοντα ύδατα, ενώ πολλά άλλα, που λόγω της εξέλιξης κατόρθωσαν να έχουν μεγαλύτερο ύψος ανάπτυξης και να βγουν στην επιφάνεια της Θεσσαλονικιώτικης παραλίας, αντί να είναι πράσινα είναι κίτρινα, επειδή έχουν ξεραθεί από το πολύ νερό… Κάποιος να κλείσει τη βρύση! Ή κάποιος να φέρει φυτά από τον Αμαζόνιο, που αντέχουν στην πολύ υγρασία! Ή κάποιος να πει ότι το αρχικό σχέδιο ήταν για την δημιουργία βάλτου και όχι λιμνούλας!

4. Υπάρχουν κάτι σιδερένια (άντε πάλι με το σίδερο… άλλο υλικό δεν πουλάγανε τα μαγαζιά…;) γιγάντια κουτιά, που λες και έχουν πέσει από τον πλανήτη Άρη (που έχει πολύ σίδερο στο έδαφός του…) και κανείς δεν ξέρει σε τι πρόκειται να εξυπηρετήσουν. Άλλοι λένε ότι θα γίνουν τουριστικά περίπτερα, άλλοι τουαλέτες, άλλοι χώροι αναψυχής… Τι να πω βρε παιδιά, τόσο μουντά και μονότονα χρώματα, δεν νομίζω ότι μπορούν να πετύχουν απόλυτα το στόχο τους που είναι η αναψυχή!

5. Αρχικά βρήκα πολύ καλή την ιδέα για ποδηλατόδρομο, με μόνη ένσταση ότι αντί να είναι στη μέση της παραλίας, θα ήταν πιο λειτουργικό να βρίσκεται εγγύτερα στη σειρά των δένδρων, να μην χωρίζει στα δυο την περιοχή όπου οι άνθρωποι θα “ζουν τις μικρές τους ιστορίες”. Όλα αυτά όμως άλλαξαν προς το χειρότερο όταν ήρθε το βράδυ και άναψαν τα φώτα… έψαχνα να βρω πινακίδα που να διαβεβαιώνει ότι τις νυκτερινές ώρες ο ποδηλατόδρομος μετατρέπεται σε αεροδιάδρομο για τα μικρά αεροσκάφη! Το παραπανίσιο φως του αεροδιαδρόμου, ε, του ποδηλατοδρόμου εννοώ, είναι πολύ ενοχλητικό για κάποιον που θέλει να ψάξει στη θάλασσα να βρει τις απαντήσεις…

6. Υπόθεση «παιδική χαρά»: αν δεν θέλετε να τραυματιστεί κανένα πιτσιρίκι να μην τα πάτε εκεί. Να πω για την τσουλήθρα που για να ανέβεις τη σκάλα πρέπει να έχεις προϋπηρεσία σε τσίρκο; Να πω ότι ούτε οι μέσα -δηλ. τα παιδιά- μπορούν να δουν έξω από την παιδική χαρά τι γίνεται, αλλά ούτε οι έξω τι γίνεται μέσα. Έτσι όλοι μειώνουν το οπτικό τους πεδίο: οι μπόμπιρες που είναι μέσα δεν αντικρίζουν τη θάλασσα -χάνουν θέαμα- και οι άλλοτε μπόμπιρες που περνούν απ’ έξω δεν βλέπουν και άρα δεν θυμούνται πώς είναι να παίζουν τα παιδιά ξένοιαστα…

Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι τελικά σπουδάζουν οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες σε εκείνες τις έρημες σχολές της χώρας;! (Αλλά επειδή αυτό το ερώτημα μου θυμίζει ένα άλλο ερώτημα που συχνά με απασχολεί τελευταία -τελικά οι ιατρικές σχολές της χώρας τι βγάζουν, ιατρούς ή χασάπηδες; - το αφήνω αναπάντητο το πρώτο ερώτημα να κάνει αναπάντητη παρέα στο δεύτερο αναπάντητο ερώτημα…)

Για να πούμε όμως και κάτι καλό σε αυτήν την παραλία, είναι τα απίστευτα ευρύχωρα, αναπαυτικά και όμορφα παγκάκια, που θα προτιμούσα όμως να μην είναι κρυμμένα πίσω από την συστάδα των δένδρων, αλλά μπροστά τους και έτσι να μην χωρίζει τίποτα αυτόν που θα καθίσει να ξαποστάσει αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό.

Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω οι Θεσσαλονικείς τι άποψη έχουν περί του θέματος…