Η τιμή που γίνεται ποινή

 

Για όλους εκείνους τους χαΐνηδες που είναι τιμή σαν πετούν να μένουν μόνοι,

και καρτερούν να φανεί εκείνη η μέρα του φωτός,

Για όλους εκείνους τους ερωτόκριτους που εξορίζονται να μένουν μόνοι,

και προσδοκούν να φανεί η επόμενη μέρα της οικογενειακής γαλήνης,

Για όλους εκείνους που τελικά τα σχέδια ανατρέπονται,

και η τιμή γίνεται ποινή,

και το φως γίνεται σκοτάδι,

και η μέρα της γαλήνης γίνεται ημέρα της ευθύνης (άλλων),

και τα όνειρα αποτρέπονται,

Για όλους εκείνους που σπάνε καθώς πέφτουν στο κενό,

που διαβρώνονται καθώς δέχονται τα αλμυριασμένα-μανιασμένα κύματα,

Για όλους εκείνους τους μόνους,

που ετούτες οι εορτές είναι πιο μόνοι από τους άλλους.

Για όλους εκείνους,

ας τους φέρουμε μια στιγμή,

μονάχα μια στιγμή,

στο νου μας,

ετούτες τις εορτές.

Η τιμή που γίνεται ποινή

πάνω σε τεντωμένο και φθαρμένο, άδικο σχοινί...

Στα μάτια ποιων θα φανεί;