Έργο των χεριών τους

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, κάποιες σκέψεις (ξε)πηδούν (από) το μυαλό μου:

Κάποτε οι άνθρωποι όταν συναντιόνταν λέγανε ο ένας στον άλλον: "Καλό βόλι!".

Ήταν οι εποχές των επαναστάσεων και των πολέμων. Η εποχή της ενέργειας ενός ενεργού υποκειμένου. Συγκεκριμένος ο εχθρός. Ορατός ο στόχος.

Σήμερα, όσους συναντώ, ακούω να λένε ο ένας στον άλλον: "Καλό μπόλι!", εννοώντας τον μπολιασμό, δηλαδή τον εμβολιασμό...

Είναι οι εποχές των αντιστάσεων και των πολέμιων. Αόρατος ο εχθρός. Συγκεχυμένος ο στόχος, όπως και η ίδια η ζωή. Η εποχή της παθητικότητας ενός ανενεργού αντικειμένου (όπως καταντήσαμε).

Πώς αλλάξανε έτσι οι εποχές βρε παιδί μου;

Κάποτε, οι άνθρωποι από κοινού, πίστευαν και πάλευαν.

Σήμερα, οι άνθρωποι από το κοινό (ως επί το πλοίστον τηλεοπτικό και φεϊσμπουκιανό, ή πιο σωστά, μετα-φεϊσμπουκιανό), γίνονται άλλοτε σύμβολα πίστης και άλλοτε σύμβολα πάλης, μέχρι τελικού εξευτελισμού ή εξόντωσής τους.

Ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει φέτος για αυτά τα 200 χρόνια συγκίνησης της Ελληνικής Επανάστασης πάντως είναι τούτο:

"Η απαρχή της εθνικής ζωής των Ελλήνων αποδίδεται συχνά στην ευεργετική πρωτοβουλία των ξένων. Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες οφείλουν την εθνική απελευθέρωσή τους, στους εαυτούς τους. Είναι έργο των χεριών τους. Η Ευρώπη αποφάσισε την επέμβαση ύστερα από επτά χρόνια, αφού χόρτασε το θέαμα της σφαγής. Αυτή η αργόσυρτη εξόντωση δίνει δικαιώματα σε εκείνους που κατόρθωσαν να επιβιώσουν."

Edgar Quinet (1803-1875) 

(Μεγάλος Γάλλος Φιλέλληνας)

Εμείς, τι εθνικό έχουμε σήμερα; Εθνικό Σύστημα Υγείας; Εθνικό Σχεδιασμό Παιδείας; Εθνικό Οδικό δίκτυο...; Ή μόνο τον Εθνικό Αστέρα;

Και τι δικαιώματα έχουμε σήμερα; Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Επίσης, μέχρι πού μπορούν και οι έχοντες και κατέχοντες να φτάσουν με τα δικά τους δικαιώματα;

Μια εποχή, που όλα είναι δυνατά. Και τα αδύνατα και τα αδύναμα...