Δια μέσου των σκοπέλων

Αν κάτι λείπει από το σημερινό δημόσιο τομέα, είναι η ανταγωνιστικότητα. Δεν χρειάζεται κανείς να προσπαθήσει για τίποτα καλύτερο, για καμία βελτίωση των υπηρεσιών, καθώς πολύ απλά, ΔΕΝ υπάρχει ανταγωνισμός! Όλοι, θα είναι και αύριο στις θέσεις τους, κάθε μήνα θα μπαίνει ο μισθός τους, είτε δουλέψουν είτε όχι, είτε παράγουν είτε όχι, οπότε κανένα κίνητρο δεν τους εμπνέει. 

Το βλέπετε εξάλλου στις φάτσες των δημοσίων υπαλλήλων, που έχουν βαρεθεί τις ζωές τους, δεν νιώθουν -και φυσικά δεν είναι- καθόλου παραγωγικοί και πλέουν ανέλπιστα αβοήθητοι σε έναν ανόητο βυθό γραφειοκρατίας. Το μόνο ίχνος ανταγωνιστικότητας είναι κυρίως μεταξύ των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, που ανταγωνίζονται ποια θα βάψει με πιο φανταχτερό χρώμα τα νύχια της, ποια θα αγοράσει τώρα τον χειμώνα καλύτερη μπότα για να φορέσει και ποια θα φτιάξει καλύτερα τα μαλλιά της, τα οποία ανταγωνίζονται να μην χαλάσουν εν ώρα δουλειάς. Α! Επίσης, υπάρχει έντονος ανταγωνισμός στο ποιος θα πρωτοκαθίσει στις καρέκλες, ποιος θα πρωτοκάνει διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο και ποιος θα πρωτοχρησιμοποιήσει το τηλέφωνο για να πάρει έναν μακρινό τεταρτοξάδερφο στην νότιο Αφρική (για να ρωτήσει αν τον έφαγαν τα άγρια θηρία ή όχι ακόμα...).

Αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός όμως, είτε ευγενής είτε αγενής, παραγωγικότητα δεν υπάρχει! Ο ανταγωνισμός είναι αυτός που σε κάνει να πας λίγο παραπέρα και σε κινητοποιεί διαρκώς να παράγεις. Τώρα, αν αυτός ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και αμείλικτος -όπως στον ιδιωτικό τομέα- ή ευγενής -όπως θα έπρεπε να είναι σε ένα ιδεαλιστικό κράτος-, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Αρκούμαι στο να πω μόνο ότι, όταν κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος "δεν περίμενε ποτέ από την μοίραν να ιδή την χώραν του προηγμένη, αλλ' έθεσεν εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ, που είχε μέσα του, κάθε δύναμιν, ψυχικήν και σωματικήν", και έτσι ίδρυε εκλογοδικεία για να μην αυθαιρετούν οι κυβερνώντες και εγκαθίδρυε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων για να μην τους πετά κάθε νέα κυβέρνηση για να τους αντικαταστήσει με τους "υμέτερους" τους, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί -όσο μακρυά και αν έβλεπε αυτός ο ηγέτης- ότι κάποια εποχή όπως η σημερινή, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ήταν τόσο μόνιμοι στις θέσεις τους που σχεδόν θα τους έλεγες ακίνητους... Επίσης, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιοι με ίδιο όνομα όπως το δικό του, θα έτρωγαν αχόρταγα με κάθε τους δύναμη τους πόρους αυτού του κράτους, αντί να δίνουν το ίδιο τους το αίμα για την εξυγίανσή του - ή τουλάχιστον αντί να έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν όταν δεν μπορούν να το εξυγιάνουν. Υπάρχει μια παροιμία που λέγεται για τους χοντρούς ανθρώπους: "αν δεν χορταίνεις, τότε σταμάτα"...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατά την αποχώρησή του από τον πολιτικό βίο, είχε πει:

"Ευρίσκομαι εις την ανάγκην να αποσυρθώ τελειωτικώς της κονίστρας, ευχόμενος την φοράν αυτήν, όπως αι συμφοραί, αίτινες απειλούν την χώραν, αποτραπούν και όπως η κυβέρνησις, υπό την σώφρονα και σταθερά υμών ηγεσίαν, δυνηθεί να οδηγήση την χώραν, δια μέσου των σκοπέλων, καθ' ών την ωθούν οι αδιάλλακτοι της δεξιάς και της αριστεράς, εις λιμένα σωτηρίας".

Οι συγκρίσεις δικές σας: