Ελεγείες λύπης...

Αν κάποια εικόνα αποτυπώνει την κατάσταση της καρδιάς μου τις τελευταίες μέρες, ακούγοντας όλα αυτά για Brexit, για Ενωμένη ή όχι Ευρώπη, για επικείμενη διάλυση ή παράλυση, για επιθέσεις αυτοκτονίας, για παγκοσμιοποιημένους οικονομικούς δρόμους και για πολτοποιημένους νεκρούς σε αεροδιαδρόμους, είναι νομίζω η εικόνα που μας μεταφέρει το επόμενο βίντεο...

"Elegy for the Arctic"

by Ludovico Einaudi

Νοιώθω ότι όλα τα μέχρι τώρα, φαινομενικά "συμπαγή", δημιουργήματα γύρω μας, αποσαρθρώνονται, ξεριζώνονται, διαλύονται και λιώνουν, χάνονται, ρημάζονται, κομματιάζονται, καταστρέφονται και ερημώνουν... Όλα όμως! Όνειρα, ιδέες, αξίες (όπως δημοκρατία, συνεργασία, σεβασμός), διαθέσεις, προοπτικές... Ακόμα και η ίδια η βάση και το στέρεο οικοδόμημα της ίδιας της ζωής, φαντάζει τόσο εύθραυστο στην ωμή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. 

Και καθώς το οικοδόμημα γκρεμίζεται, μένεις στη μέση να αγναντεύεις μόνος την καταβαράθρωση της καθημερινότητας, με μοναδικό συμπαγές στοιχείο στη ζωή σου να μένει η αποσβόλωση σου...

Στα αυτιά μου αντηχεί ακόμα το βασανιστικό ερώτημα: "γιατί να μεγαλώνουμε; καλά δεν ήμασταν παιδιά που βλέπαμε τα πράγματα αλλιώς και χτίζαμε όνειρα; τώρα πώς αντέχεται το τόσο γκρέμισμα;"

Το περίεργο είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να σταματήσουν το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, ξεχνώντας ίσως ότι ταυτόχρονα -και ίσως πρώτιστα- πρέπει να λιώσουν τον μεταξύ τους πάγο και να σταματήσουν την μεταξύ τους πόλωση... 

Περίεργα πλάσματα και ψυχρά μερικές φορές, τα θερμόαιμα όντα που λέγονται άνθρωποι...