Οικο-λογική syn-δια-σκεψις...

Διαβάζοντας την ειδησεογραφία των ημερών, 

όταν κάποιοι στην πλατεία Κλαυθμώνος προσπαθούν να απαιτήσουν νομική κατοχύρωση για αυτό που θεωρούν "φυσική τους κατάσταση", αποδομώντας και ξεχωρίζοντας την έννοια της φύσης από την έννοια της κατασκευής,

και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια "φυσική κατάσταση" μέσα από το δικαίωμα του ασύδοτου που τους δίνει η νομική κατοχύρωση της επιστημοσύνης τους,  αδιαφορώντας για τα όρια που βάζει η ζωή από τη μη-ζωή και συγχέοντας τις δυο καταστάσεις, συνενώνοντας και ταυτίζοντας την έννοια της φύσης και την έννοια της κατασκευής, 

(syn 3.0)

αντιλαμβάνεται κανείς, ότι έχει μπερδευτεί τόσο πολύ το ανθρώπινο πνεύμα... 

Έτσι, το ερώτημα, σε τι διαφέρει η ζωή από τη μη-ζωή (για να μην επεκταθώ στο ερώτημα, σε τι διαφέρει μια ζωντανή από μια πεθαμένη ζωή...), επανέρχεται βασανιστικότερο από ποτέ στους κόλπους της βιολογίας.

Και αν έχετε ακούσει ότι το μυαλό του ανθρώπου είναι ένα μικρό σύμπαν, 

άλλο τόσο ίσως πρέπει να αναλογιστείτε ότι το Σύμπαν αποτελείται από μικρούς ανθρώπους με μικρά μυαλά... που θέτουν δήθεν μεγάλα ερωτήματα για να καυχηθούν αργότερα αυτοβαυκαλιζόμενοι, ότι δήθεν δίνουν μεγάλες απαντήσεις στους εαυτούς τους. Και αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν "αυτογνωσία", εμένα μου θυμίζει μιαν άλλη αυτιστική ενέργεια των έμβιων συστημάτων, την "αυτοφαγία": το κύτταρο τρώει τα ίδια του τα σωθικά για να πάρει όση ενέργεια του απομένει και να συνεχίσει σε ένα αγχωτικό παιχνίδι καταστροφικής επιβίωσης...


Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι αναλογιζόμενος όλα αυτά, βρίσκεσαι σε κατάσταση κλαυθμού αντί υπερηφάνειας στο άκουσμα της λέξης "άνθρωπος"...


Υ.Γ.: Καλό ξ-ημέρωμα!