Μέσα απ' τα βάτα της σιωπής...

Αν μια λέξη έχει τις τελευταίες μέρες "καταλάβει" το νου μου (όχι φυσικά με την έννοια της "κατανόησης", αλλά με την έννοια της "μη κατανόησης" και έτσι του "εγκλωβισμού"), αυτή δεν είναι άλλη από τη λέξη προδοσία!

Προδοσία σε πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, επιστημονικό, διαπροσωπικό επίπεδο...
Προδοσία σε όλα τα επίπεδα... Πολυεπίπεδη προδοσία ή αλλιώς πολυ-προδοσία!

Και αν οι ψυχίατροι λεν πως οφείλεις να αποδεχτείς αυτήν την προδοσία ως μια διαδικασία γέννεσης και θανάτου, ως τη βασική διαδικασία που σε πάει μπροστά... αλλιώς βαλτώνεις και βουλιάζεις.

Και αν το λαϊκό α(ί)σ(θη)μα λέει πως "δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σε έφτιαξε όπως ήθελε αυτή", για να δηλώσει πως φταίει ο ίδιος ο νους μας για όλα αυτά που του συμβαίνουν..., με προοπτική να αποδεχτείς το λάθος σου και να πάψεις να φαντάζεσαι μια φαντασμένη ζωή, γεμάτη με φαντάσματα...

Είναι από την άλλη, εκείνη η πεποίθηση βαθιά μέσα σου ριζωμένη, που σε κάνει να αρνείσαι να αλλάξεις, σε πείσμα των καιρών και των σειρήνων που ακούς δεμένος σε κατάρτια...

Είναι από την άλλη και εκείνο το άσμα που δεινοπαθεί φωνάζοντας "πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια; [και] στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;"

Είναι από την άλλη και εκείνο το χριστιανικό παραμύθι, που θέλει το Χριστό, στην ίδια ηλικία με τη δική μου, 33 ετών, να σταυρώνεται προδομένος από ετούτη την επίγεια ζωή. Και εκεί, λογχισμένος επί ξύλου κρεμάμενος, να μην μετανιώνει υποτασσόμενος σε ένα συμπαντικό σχέδιο, όσο και αν η σάρκα ένοιωθε να λιώνει, όσο και αν το πνεύμα του ένοιωθε να τον αποσαρκώνει... Εκείνος, ήξερε όμως ότι επιτελείται ένα έργο, ακολουθούσε έναν ρόλο. Και για αυτό υπέμενε.

Εμείς, σήμερα, προδομένοι από τους πάντες, τους επίδοξους προφήτες και τους επίγειους σωτήρες, κρεμιόμαστε στον αέρα, λογχισμένοι από τα ίδια τα όνειρά μας, ανίκανοι να ξεφύγουμε από τη σταύρωση. Και το χειρότερο είναι, ότι δεν βλέπουμε πουθενά ένα σχέδιο σωτηρίας... Οι ρόλοι ξεθωριασμένοι, οι στόχοι ξεσκισμένοι, τα όνειρα ποδοπατημένα, το μέλλον ανύπαρκτο, το παρόν παραπαίον και τρεκλίζον...

Και δεν ξέρεις τελικά ποιος έχει δίκιο σε τούτο το αστείο παιχνίδι: οι ψυχίατροι ή εσύ ως ψυχικά ασθενής... Φταις εσύ ή οι άλλοι για την κατάντιά σου...; Παράτα τα όλα και πήγαινε με το ρεύμα μήπως σωθείς, ή "μείνε μονάχος στο παρόν σου, να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται";

Και αν ο Χριστός, ήταν ένας Βασιλιάς που θέλησε να θυσιαστεί για το λαό του, που ξέπεσε για να καθαρίσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, γνωρίζοντας ότι υπάρχει νόημα στις πράξεις του,

οι σημερινοί μικροί βασιλιάδες που γεννιούνται γύρω μας καθημερινά, πού να βρουν έναν λόγο όταν θυσιάζονται και προς τα πού να ξεπροβοδίσουν την ψυχή τους όταν αυτή λογχίζεται...;

"Βασιλιάς"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα

Έλα λευκό μου σύννεφο 
και γίνε προσκεφάλι 
για το παιδί το χνουδαλό 
που ο ύπνος το 'χει πάρει. 

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς 
και πριν καλοξυπνήσει 
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής 
στ' όνειρο να βαδίσει. 

 Να είναι τ' όνειρο καλό 
απατηλό ας είναι 
κι ύστερα γύρισε ψηλά 
κι αν θες βροχούλα γίνε