Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς...

Ημέρα Καρδιάς σήμερα. Καλή ευκαιρία να ειπωθούν κάποιες σκέψεις λοιπόν, από Καρδιάς...

Η καρδιά μας είναι μία ή δύο; 

Οι φυσιολόγοι και ανατόμοι μιλούν για δυο καρδιές, τη δεξιά και την αριστερή, άρα έχει νόημα να μιλάμε για πραγματικό διαχωρισμό της δεξιάς από την αριστερά, στις μέρες μας; Ή μήπως πρόκειται για άλλη μια κοινωνικώς οριζόμενη σύμβαση για να έχουμε κάπου να πατάμε και να επικοινωνούμε;

Οι φυσιολόγοι μιλούν για δυο καρδιές λοιπόν, που συνυπάρχουν αενάως, "αγγίζονται", μοιράζονται από τη γέννησή τους το ένα από τα τοιχώματά τους (το λεγόμενο μεσοκοιλιακό) και -όπως δείχνουν οι μελέτες- χτυπούν σαν μια. Μήπως, η αλήθεια συνεπώς είναι κάπου... στη μέση, εκεί που βρίσκεται και το κοινό τοίχωμα (ή και η κοινή τύχη); Τι είναι αυτό που τις συγκρατεί όμως; Τι είναι αυτό που τις συντονίζει; Και όταν υπάρχει διαφορετική φάση λειτουργίας και αυτές οι δυο καρδιές προσπαθούν να χωρέσουν στον ίδιο χώρο -μια σακούλα που λέγεται περικάρδιο-, τί είναι αυτό που χαλάει και διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία και τον συντονισμό τους; Πώς θα χωρέσουν οι δυο καρδιές όταν συμβαίνουν τόσα πολλά στα πέριξ;

Και ένα ακόμα ερώτημα: ποια από τις δυο καρδιές παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο; Πόσο ο εγωισμός της μιας καρδιάς, αντισταθμίζεται από την ευενδοτότητα -και την αν(τ)οχή- της άλλης; Ξέρετε, ο εγωισμός του ανθρώπου, τον κάνει να βλέπει ότι τα πάντα κινούνται γύρω από το δικό του κέντρο. Παράδειγμα, η ανακάλυψη νερού στον Άρη, που προετοιμάζεται ως το επόμενο τουριστικό θέρετρο (μετά τη Σελήνη), για να κατοικήσει ο μέγας και τρανός Άνθρωπος, όταν στη Γη κάποιοι μακρυά μας ή αρκετά κοντά μας ψάχνουν για λίγο νερό... Κάποιες φορές συνεπώς, οι δυο καρδιές μοιάζουν σαν να είναι γυρισμένες, μουτρωμένες και να ακουμπούν απλώς τις πλάτες τους, χωρίς να υπάρχει "αίσθηση" της μιας τί γίνεται στην άλλη... Άλλοτε, πάλι, οι δυο καρδιές, θηλυκές εκ φύσεως και εξ ορισμού, συνδέονται τόσο στέρεα και τόσο δυνατά, που κανείς εξωγενής παράγοντας δεν μπορεί να τις διαχωρίσει από τα δεσμά της συνύπαρξης... και έτσι η μια καρδιά χτυπά μόνο για την άλλη, αγκαλιασμένες και μονοιασμένες, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Τέλος, το σίγουρο είναι ότι όταν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και οι δυο καρδιές πάσχουν, δίδεται πραγματική μάχη για την επιβίωση του οργάνου και μαζί και όλου του οργανισμού. Αν υπάρχει λοιπόν, ένα ιστορικό σημείο στη λειτουργία της Καρδιάς, μα και του σύγχρονου Ανθρώπου, είναι ότι οι γενναίες καρδιές πλάστηκαν για να χωρούν-σε-στενά διαμερίσματα, δηλαδή να στενοχωρούνται, για πράγματα που θα ήθελαν να κάνουν, μα αδυνατούν. Οι καταστάσεις και ο χρόνος, δεν το επιτρέπουν. Εκεί κάπου όμως, γεννιέται το όνειρο και η φαντασία. Τα δυο φωτεινά παιδιά της συνύπαρξης των δυο καρδιών. Δυο παιδιά που έρχονται να αντιταχθούν στα δυο παιδιά του πολεμοχαρή πατέρα Άρη, στον Φόβο και στον Δείμο (Τρόμο). Δυο λαμπερές και στίλβουσες δυνάμεις που επιτρέπουν στις καρδιές, δεξιές και αριστερές, μικρές και μεγάλες, νεανικές και γέρικες, μικρόψυχες και μεγαλόψυχες, νωχελικές και υπερδυναμικές, να ταξιδεύουν... Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.

     

Υ.Γ.: Φωτό από τη γειτονιά μου.