Το ξερατό που ακολουθεί...

Επειδή το τελευταίο διάστημα νοιώθω κάπως έτσι...

και επειδή σε αυτές τις εκλογές τίθεται περισσότερο από ποτέ

το διακύβευμα τού τι είναι "δημοκρατία"

και το πώς η δημοκρατία αλλάζει και βελτιώνεται,

αν δηλαδή αλλάζει από τα μέσα ή από τα έξω, 

αν πρέπει να μείνεις αμέτοχος από όλα, 

με τους μαλάκες που έχουμε μπλέξει

-αυξάνοντας το ποσοστό της αποχής-

ή αν πρέπει να συμμετέχεις και να παίρνεις αποφάσεις 

ό,τι και αν συμβαίνει

-αυξάνοντας το ποσοστό αυτών που ψηφίζουν με γνώμονα το λιγότερο κακό-

και επειδή οι λέξεις μερικές φορές αδυνατούν 

(χωρίς απαραίτητα να αδυνατίζουν)

να κυοφορούν τα βαριά μηνύματα του νου,

τότε, μερικές φορές, η αποχή και η σιωπή, 

μπορούν να πουν πολλά περισσότερα

απ' ό,τι κάθε άλλη πολιτική κίνηση.

Και στο επιχείρημα ότι αφήνεται έτσι χώρος για τους άλλους

-τους ασυνείδητα προσηλωμένους σε αυτό το σύστημα-

να αποφασίζουν για εμάς, 

τονίζω ότι δημοκρατία είναι αυτό λοιπόν ακριβώς:

ότι στον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας, 

εμείς είμαστε οι μεγάλοι της πρωταγωνιστές.

Μένει να το αποδείξουμε.

ΟΧΙ δια της ψήφου.

ΟΧΙ δια της διαμαρτυρίας.

ΟΧΙ δια του φανφαρισμού.

Αλλά, δια της σιωπηλής δουλειάς.

Της σκληρής δουλειάς.

Τα υπόλοιπα που ακούτε περί δημοκρατίας,

είναι απλά ένα ωραίο περιτύλιγμά της.

Τίποτε άλλο.

Αν θέλετε, να φάτε το περιτύλιγμα

και να πετάξετε το περιεχόμενο,

με υγεια σας με χαρά σας.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ μόνο το ξερατό που ακολουθεί...

Γιατί θα σας ξεριζώσει τα σωθικά!