Αφανείς και όχι ήρωες...

Σχεδόν όλοι μας νομίζουμε ότι το βασικότερο συστατικό των νοσοκομείων μας είναι το ιατρικό προσωπικό. Και η άποψη που έχουμε για τα νοσοκομεία μας, ουσιαστικά ισοδυναμεί με την άποψη που έχουμε για τους ιατρούς των νοσοκομείων μας, όπως επίσης και η άποψη που έχουμε για τους ιατρούς που δουλεύουν σε ένα νοσοκομείο υπακούει και συντάσσεται με την άποψη που υπάρχει για ένα "καλό" ή ένα "κακό" νοσοκομείο... Υπάρχει λοιπόν, βαθιά εδραιωμένη η εξίσωση: νοσοκομεία=ιατροί!

Θέλω να υποστηρίξω όμως, ότι αυτή η εξίσωση όχι απλά δεν ισχύει, αλλά είναι και αποπροσανατολιστική. Διότι, υπάρχει ένας ολόκληρος ιστός ανθρώπων και διαδικασιών, μια ολόκληρη κοινωνία, δίπλα (παρά-) στον ιατρό, που λέγεται παρα-ιατρικό προσωπικό: νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, μεταφορείς βιολογικών υλικών (κοινώς αυτοί που μεταφέρουν τα αίματα από τις κλινικές στα εργαστήρια), τεχνολόγοι, κλητήρες (που μεταφέρουν προσκλησεις της μια κλινικής σε μια άλλη), βοηθοί θαλάμου, τραπεζοκόμοι, καθαριστές, τηλεφωνητές, διοικητικοί, γραφειοκράτες, μάγειρες, απολυμαντές, ράφτες, ηλεκτρολόγοι, οδηγοί ασθενοφόρων κ.ά... Το βασικό πρόβλημα με αυτήν την κοινωνία, είναι πως ό,τι και να κάνει στραβό, δεν θα φανεί άμεσα, αλλά θα ζητηθεί ο λόγος από τον ιατρό! Αυτόν, βλέπει ο ασθενής ως το θεό του, από αυτόν ζητά βοήθεια, σε αυτόν εναποθέτει όλες τους τις ελπίδες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τόσο οι ίδιοι οι ασθενείς όσο και οι ίδιοι οι συγγενείς τους, να ρωτούν τους ιατρούς για τα πάντα! Για τα πάντα όμως, λέμε! Και πρέπει ο ιατρός, να βρίσκει φυσικά -ως θεός τους- απάντηση και λύση για τα πάντα. Το δύσκολο βέβαια, δεν είναι εκεί. Το δύσκολο είναι όταν μια παρά-λειψη του παρα-ιατρικού προσωπικού, αποβαίνει εις βάρος του ασθενούς, ειδικά μάλιστα όταν ο ιατρός πασχίζει για να μην γίνουν τέτοια παρα-ταιρα λάθη... Άντε, τότε ο ιατρός να βρει, αρχικά, δικαιολογία για την ουσιαστικά παρα-νομία που έχει γίνει, και κατόπιν να βρει λύση στο ακόμα παρα-πάνω πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Τελικό αποτέλεσμα, είναι ο ιατρός είναι να μπαίνει σε μια θέση κατά την οποία πρέπει να παρα-ποιεί τα πεπραγμένα, είτε να παρα-κούει όλα αυτά τα γελοία που διαδραματίζονται γύρω του και να αποστασιοποιείται, αφήνοντας ασθενείς και συγγενείς να βολοδέρνουν αναζητώντας λίγο φως στο τούνελ...

Όπως, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς, οι ιατροί περιτριγυρίζονται από πάρα πολλούς "άλλους", που το σύστημα τους έχει ορίσει ως υποστηρικτικό προσωπικό, ως το δεκανίκι των ιατρών, χωρίς το οποίο οι ιατροί δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Όλοι αυτοί, είναι αναγκαίος κρίκος στη αλυσίδα προσφοράς των υπηρεσιών υγείας. Όλοι αυτοί όμως, ΔΕΝ φαίνονται εύκολα στα μάτια των ασθενών και μπορούν εύκολα να κρυφτούν για ό,τι στραβό συμβαίνει, πίσω από τη σχεδόν αντανακλαστική ατάκα: "δεν ξέρω, ρωτήστε τον ιατρό!". Όλοι αυτοί όμως, δεν ελέγχονται από κανέναν αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, δεν ελέγχονται καν πώς μπήκαν εκεί που μπήκαν ή από πού ήρθαν, και είναι φυσικά ποικίλης εκπαίδευσης και νοημοσύνης. Όχι, ότι και οι ιατροί αντίστοιχα δεν είναι ποικίλλης εκπαίδευσης ή νοημοσύνης, αλλά και μόνο ότι οι σύλλογοι των εργαζομένων στα νοσοκομεία είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προανέφερα, ενώ οι ιατροί έχουν το δικό τους σύλλογο, αντιλαμβάνεται κανείς το διαχωρισμό των δυο ομάδων, όταν το σύστημα τους θέλει ενωμένους... Όλη αυτή η παρα-ποίηση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας όμως είναι -και είμαι απόλυτα πεπεισμένος για αυτό- εις βάρος των ιατρών και ΜΟΝΟΝ! Γιατί; Μα γιατί, όπως είπαμε αρχικά, ό,τι γίνεται σε ένα νοσοκομείο επηρεάζει την εικόνα μας για τους ιατρούς, εξισώνεται δηλαδή με τη άποψη που αποκτούμε για τις ιατρικές παρεμβάσεις, ασχέτως αν πίσω από την εικόνα, υπάρχουν άλλοι πενήντα άνθρωποι που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και έτσι εμπόδισαν και τον ιατρό να κάνει και αυτός σωστά τη δική του...

Ίσως θεωρηθώ ότι τα παρα-λέω ή ότι άρχισα να παρα-μιλάω ή ότι παρα-λογίζομαι, αλλά νομίζω το φαινόμενο έχει σπουδαία αξία να αναλυθεί, ως μια μικρογραφία της ευρύτερης κατάστασης που συμβαίνει σε πολλούς χώρους εργασίας όπου βρίσκονται και εργάζονται πολλοί άνθρωποι ταυτόχρονα, μέχρι τελικά και τα κόμματα ή και την κυβέρνηση μιας χώρας: υπάρχουν πολλοί πίσω από την εικόνα που δεν φαίνονται άμεσα, αλλά ο αντίκτυπος της εργασιακής τους απουσίας, παρα-τηρείται στο προσκήνιο. Είναι στην ουσία το φαινόμενο της πυραμίδας: για να δουλέψει η πυραμίδα πρέπει να στηρίζεται σε γερά παρα-πήγματα, που υποστηρίζουν την κορυφή, ευοδώνουν το έργο της και γίνονται οι αφανείς ήρωές της. Αν λοιπόν, εκείνη η ομάδα είναι ανύπαρκτη (ή αλλιώς ένα "υποτίποτα", -μια ωραία λέξη της μόδας-), τότε τα μέλη της που θέλουν διακαώς να παρουσιάζονται σαν "ήρωες" του συστήματος, θα παρα-μένουν εις τους αιώνας των αιώνων του συστήματος υγείας, αφανείς και όχι ήρωες...

Πώς θα εκπαιδεύσουμε έναν ολόκληρο όχλο; Πώς θα ξεκουνήσουμε χαραμοφάηδες και βολεμένους; Πώς θα δώσουμε κίνητρα σε ανθρώπους που μαζεύουν μόνο ένσημα για τη σύνταξή τους, να αποκτήσουν μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα βοηθώντας άλλους ανθρώπους που την ίδια στιγμή χαροπαλεύουν για την ύπαρξή τους; Παρα-τηρείστε παρα-καλώ την αντίφαση: έχουμε βάλει ανθρώπους που διεκδικούν μόνο τη σύνταξη τους, να υπηρετούν(;) ανθρώπους που ζητούν βοήθεια για να διεκδικήσουν μόνο την ύπαρξή τους... Και πιο απλά, αν θέλετε: έχουμε βάλει ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για τη δικής τους ύπαρξη, σε θέση αλτρουιστική, σε θέση δηλαδή που οφείλουν να προσφέρουν στην ύπαρξη του άλλου...

Είναι λοιπόν, μετά από όλα αυτά τα αντιφατικά και παρά-λογα, αυτό το σύστημα, να μην παρα-κωλύεται...;

"Θάλασσα"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Μίλβα


"Παρα-μ, παρα-μ, παρα-μ..."