Του στίχου το πουλί

Μπορεί σε τούτα εδώ τα μέρη της Μακεδονίας, να μην ανθίζει η μουσική σε ωδεία και μουσικές σχολές, (όπως για παράδειγμα σε μέρη όπως η Κέρκυρα), όμως ανθίζει η ζωή και η συμμετοχή σε αυτήν, σαν ένα πείσμα προαιώνια συμβεβλημένο μεταξύ ανθρώπων και βουνών...


Ολόγυρά σου βλέπεις μια δίψα, ασίγαστη,
των ανθρώπων να λαβωθούν,
να ματώσουν,
σαν είναι τη γης να αγγίξουν,
σαν είναι τη γης να σώσουν...


Τις τελευταίες μέρες, έχω ζήσει τις ωραιότερες και αισθαντικότερες υπαίθριες συναυλίες της ζωής μου. Σαν πιτσιρικάς, να χτυπιέμαι μπροστά ακριβώς στη σκηνή, κολλητά στο ηχείο, μέσα σχεδόν στην παρέα των μουσικών... Και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Ορφέας Περίδης, η Γεωργία Νταγάκη και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να γεφυροποιούν τα συμπαντικά νοήματα και να μας τα κατεβάζουν στις μικρές ζωές μας... Εδώ, σε τούτα τα μακεδονικά χώματα.

Στίχοι: Τέλλος Άγρας

Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης

Απρίλης 1943 

Διψάς, του στίχου το πουλί, 
της ξενιτιάς τ' αγέρι 
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές 
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει.. 

 Μην πεις: "Δεν καταδέχομαι!", 
μην πεις: "Κι αχ, πώς να κάμω;" 
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός, 
σαν το ψωμί από χάμω.