Έπη πτερόεντα

Ραψω(τραγω)δία 1η ----------------------------------------

Έχουν φτερά (ως πλάσματα ενός αιωρούμενου κόσμου). 
Πολλά φτερά (αμέτρητα, όπως τ’ αστέρια).
Πολύχρωμα φτερά (άσπρα, γαλάζια, με βούλες). 

Και πετούν… ψηλά, πολύ ψηλά. 

Ραψω(τραγω)δία 2η ----------------------------------------

Κάνουν φτερά (τα λεφτά, οι αξίες, τα νοήματα).
Μας κάνουν φτερά (μας ξεπουπουλιάζουν, μας τσαλαπατούν).



Μας κάνουν φύλλο και φτερό (αντί φίλο από μικρό).



Μας φυσούν σαν φτερά (και μας ανεμοσκορπίζουν σε όρη και βουνά).



Και αφού μας χρησιμοποιήσουν, μας πετούν… χαμηλά, πολύ χαμηλά.



Ραψω(τραγω)δία 3η ----------------------------------------

Όμως, εμείς…
Δίνουμε φτερά (στα όνειρά μας, στις σχέσεις μας, στις υποσχέσεις μας).
Φτερά για να πετάξει (το νόημά μας, η ζωή μας).
Φτερά για να πετάξει μακριά (από τη μιζέρια, από τη μεμψιμοιρία, από την ομηρία).



Φτερά για να πετάξει μακριά από τη Γη, ως τα πιο απομακρυσμένα άστρα, διανύοντας αστρονομικές αποστάσεις, ανάμεσα σε χαώδη συστήματα, με σύντροφο μια στιγματισμένη ράχη…







Ραψω(τραγω)δία 4η ----------------------------------------

Είναι αυτά τα λαμπερά υποκείμενα που μας κοιτούν τη νύχτα, με την ίδια, ίσως και με μεγαλύτερη, απορία από ό,τι εμείς κοιτούμε αυτά… Είναι τα αστέρια μαζί με όλο το σινάφι του διαστήματος. Και ένα παράδοξο πράγμα: πώς γίνεται να μιλάμε για Διάστημα όταν δεν νιώθεις απόσταση με τον διπλανό σου που μαζί χαζεύετε τα αστέρια;

Τι είναι αυτό που ενώνει ανθρώπους από Μολάους, Μυτιλήνη, Κέρκυρα και Καστοριά;

Είναι, με μια λέξη: του Γράμμου η αστροφεγγιά…

Αυτή που δροσίζει τα αποχαυνωμένα στόματά μας…
Αυτή που επανασυνδέει τις ταλανιζόμενες ψυχές μας…

Φίλοι από τα περασμένα, σμίγουμε κάτω από μια κοινή ανάγκη: να δούμε τις ομορφιές της Φύσης, ίσως προσδοκώντας τελικά να δούμε το αληθινό πρόσωπο της Φύσης μας, με την οποία προσπαθούμε να συμ-Φιλιωθούμε. Και όλα αυτά, λίγο κάτω από τον καλοκαιρινό Ουρανό, και λίγο κάτω από τις Αρένες, που μας θυμίζουν τον Αγώνα της επιβίωσης (άλλοτε των Ιδεών, άλλοτε των Κορμιών). Δίπλα σε αγριόγατες, λύκους, ζαρκάδια, λαγούς και αρκούδες, προσπαθούμε να πείσουμε τους Εαυτούς μας ότι είμαστε λιγότερο άγριοι από δαύτα. Μάταια όμως. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα δέντρα ολόγυρά μας, μεγάλωσαν με αίμα ανθρώπινο (Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Αντίσταση, Εμφύλιος), και αμέσως βάζουμε την αρχοντιά μας στην πρώτη θέση της λίστας της αγριότητας σε τούτον τον πλανήτη. Αρχοντιά λοιπόν, ή ξεδιαντροπιά;



Ραψω(τραγω)δία 5η ----------------------------------------

«Χάος και Τάξη, συνυπάρχουν στα πάντα, αναγκαστικά. Αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο θα επικρατήσει και έτσι θα εκφραστεί περισσότερο, είναι οι αρχικές συνθήκες…». 

Αυτές οι αρχικές συνθήκες, είναι που διαμορφώνουν τις ζωές μας, αναπόφευκτα.  

Αν στις μέρες μας ζούμε ένα τέλος και ένα τέλμα, εμείς ας κάνουμε μια νέα αρχή και ας ζήσουμε την αλήθεια μέσα από το ψέμα, και έτσι ας ξεκινήσουμε για έναν καινούργιο αγώνα που θα αφορά τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης...

Μόνο τότε, θα επιφέρουμε την Τάξη και θα αποφύγουμε το Χάος.
Δημιουργώντας νέες, καλύτερες αρχικές συνθήκες στις ζωές μας.
Τραβώντας Γραμμή προς μια νέα Ζωή γεμάτη Πάθη.
Γιατί, τα πάθη είναι που παράγουν τα Έπη.
Και τα Έπη είναι που πετούν πάνω μας και μας χαρίζουν τα φτερά τους…

Αυτά τα φτερά που βάφτηκαν γαλάζια, καθώς χαϊδολογούσαν τον καταγάλανο ουρανό στις μυστικές και υπέργειες πτήσεις τους, με καύσιμα τα ονείρατα, γαλάζια και αυτά… Είναι τα ονείρατα στα οποία αναρωτιέσαι «πετάει ο γάιδαρος;» - «πετάει» απαντάς, και βάφεται και αυτός γαλάζιος, καθώς αγγίζει με τη σειρά του το μπλε του ουρανού και της θάλασσας…




Και αν είναι τελικά και δεν πετάει ο γαϊδαράκος και αν είναι να πέσουμε από εκεί ψηλά και καταλήξουμε στο Χάρο,






ας βουτήξουμε πάνω του με ανοιχτά φτερά, (τα ουρανοβαμμένα και τα ονειροβαμμένα μας φτερά),
με ανοιχτές αγκάλες, (τις ξέστηθες καυτές αγκάλες),
με ανοιχτά μυαλά, (είτε από των εχθρών τις σφαίρες, είτε απ’ των ονείρων τους αιθέρες),
με της καρδιάς τα μυαλά,
με των παιδιών τα μυαλά…






Ραψω(τραγω)δία 6η ----------------------------------------

Ας αρχίσουμε την πτήση προς το καλύτερο ευθύς εξ αρχής… διότι εξάλλου:

«[…] η ποιότητα μιας ζωής [είναι] συνάρτηση μιας περιπέτειας του πνεύματος ή ενός εσωτερικευμένου πόνου…».

(σελ. 82, «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά» της Ρέας Γαλανάκη, εκδ. Καστανιώτη, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Ραψω(τραγω)δία 7η ----------------------------------------

Ας κοιτάξουμε αγαπητοί μου, ψηλά, για να καταλάβουμε ποιοι είναι χαμηλά. Και ας τους βοηθήσουμε. Ας πιστέψουμε σε αξίες, για να έχουμε τελικά αξία σαν πλάσματα…

"People help the People"

Birdy

Ραψω(τραγω)δία 8η και τελευταία----------------------------------------

Τα μυριάδες αστέρια πάνω μας,
σαν προβολείς φωτίζουν τις μικρές μας σκηνές.
Ας πρωταγωνιστήσουμε σε κάθε σκηνή,
και ας αντικαταστήσουμε
τη βλακεία με την καλοσύνη,
τη μιζέρια με τη σιωπή
και το σκοτάδι με το άπλετο συμπαντικό φως…

"Una bella giornata"

Ludovico Einaudi

----------------------------------------


Υ.Γ.: Όλες οι φωτό, είναι τραβηγμένες από τον Γράμμο, το αιματοβαμμένο βουνό, με εξαίρεση την 1η φωτό, που είναι τραβηγμένη από τη λίμνη της Καστοριάς και την 5η που είναι από το διαδίκτυο.