Η φθαρμένη μας φύσις... (1)

Έχεις ένα όνειρο από παιδί. Γιατί μάλλον έτσι ταιριάζει καλύτερα στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο ή ακόμα πιο σωστά , γιατί έτσι ταιριάζει καλύτερα στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την έννοια της λέξης "κόσμος" (ομορφιά, αισθητικότητα).

Ξεκινάς με πολύ όρεξη. Και με πολύ ακακία. Και κάπου εκεί στο διάβα σου, ένα απόγευμα την συναντάς. Είναι λίγο ωχρή, αδυνατισμένη, κουρασμένη θα έλεγε κανείς, αλλά η γλυκάδα της δεν έχει όρια. Το χαμόγελό της διαπεραστικό και διαξιφιστικό. Τα ξανθά της τα μαλλιά σαν φωτοστέφανο διαγράφουν τα όρια της δικής της ευτυχίας. Έχει διαγράψει γύρω στα 85 έτη διαδρομή. Το βάρος τέτοιας διαδρομής πάει να την καμπουριάσει, αλλά αυτή αντιστέκεται σθεναρά. Και έχει φορτωθεί και με έναν καρκίνο. Καρκίνο ωοθηκών. Ανεγχείρητο. Και τώρα έρχεται σε σένα λόγω αιμορραγίας από τον κόλπο. Σου ζητά να την βοηθήσεις. Τι να κάνεις όμως εσύ σαν ένας μικρός εφημερεύων παθολογίσκος;

Πρώτα από όλα, βλέπεις την ίδια την πάλη που γίνεται στη φύση του ονόματός της. Πώς γίνεται η κακία να είναι ταυτόχρονα και ευτυχία; Συνυπάρχουν αυτά τα στοιχεία στον ίδιο μας τον εαυτό; Μα εκείνο το φωτοστέφανο, αλλού παραπέμπει που να πάρει ο διάολος! Πόσο σχετικά είναι όλα επιτέλους; Ή μήπως μετά από μια μεγάλη κακία, αν μετανοήσει κάποιος επέρχεται και η μεγάλη ευτυχία (έτσι για να μπούμε λίγο και στο κλίμα των ημερών); Αντικρίζεις αυτή τη γιαγιά στα μάτια και ξέρεις ότι δεν μπορείς να την βοηθήσεις, παρά μόνο να καλέσεις τους… ειδικούς! Είναι οι γυναικολόγοι. Οι μεγαλύτεροι αλήτες του συστήματος. Αυτοί που δίνουν γέννηση σε τερατόμορφες συμπεριφορές και πράξεις. Και τι σου λένε; Είναι ανεγχείρητο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, να πάει η γυναίκα σπίτι της. Να κάνει τι, αναρωτιέμαι; Να πεθάνει από την αιμορραγία; Καλά δεν μπορείτε να κάνετε έναν έρημο επιπωματισμό, μια διαθερμία, κάτι βρε αδερφέ-αλήτη (κατά το αδέρφια μου-αλήτες-πουλιά!). Τίποτα, τίποτα, δεν μπορούμε να κάνουμε σου απαντά, και ο συνάδερφος-αλήτης, αποχωρεί, βιαστικός. Καλά πού είναι η συμπτωματική θεραπεία και η συντηρητική ή ακόμα και παρηγορητική θεραπεία ενός τελικού σταδίου ασθενούς;

Και μένεις να αντικρύζεις εσύ τη γιαγιά κατάβαθα σε αυτά τα μάτια τα γλυκά της και να πρέπει να της πεις το φοβερό και τρομερό ψέμα: μην ανησυχείς που αιμορραγείς, πήγαινε σπίτι! Σαν να της λες: τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, αν τα σκαπουλάρεις, μετά γίνεσαι μαθουσάλας… Όχι, πείτε μου, είναι ή δεν είναι μουνόπανα οι απανταχού γυναικολόγοι; Και είναι μουνόπανα, όχι μόνο με την ιδιότητά τους να ασχολούνται και να φροντίζουν το απανταχού ιδιαίτερο επιστημονικό αντικείμενο δράσης τους, αλλά κυρίως με την ιδιότητά τους να ΜΗΝ ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο όταν πρέπει! Το μόνο που τους νοιάζει είναι οι καισαρικές και τα φράγκα… Πραγματικά είναι παράλογο, να βάζεις προστάτη ενός τόσο ιερού αντικειμένου, έναν επίορκο και άμυαλο φύλακα: έναν άντρα γυναικολόγο… Μοιάζει τραγική ειρωνεία ολίγον τι, αγαπητοί μου, να βάζεις να φυλάει την ιερότερη περιοχή μιας γυναίκας ένας που δεν γνωρίζει τι θα πει σεβασμός σε αυτό το λίκνο της ζωής!


Αυτή ήταν η μια συγκλονιστική εμπειρία από την χτεσινή εφημερία. Η άλλη, ήταν ακόμα πιο συγκλονιστικοτερότατη!

Άρρεν, νεαρός, σε ηλικία 20 ετών, παθαίνει καρκίνο του όρχεως. Και τι λέει στον εαυτό του; Αφού δεν μου μένει να ζήσω και πολύ, ας δοκιμάσω τα πάντα σε αυτή την -τόσο σύντομη- πλάση. Δε βαριέσαι! Μια φορά εξάλλου περνάμε από αυτό το ξερολίθι. Ας δοκιμάσω λοιπόν και τα σκληρά ναρκωτικά. Και έτσι εγένετο! Και αναρωτιέμαι αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί: τι είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος στη ζήση του, αν όχι την απόλαυση, τη γαλήνη, την ηρεμία; Αν όχι, μια κατάσταση που πιθανόν να προσιδιάζει με αυτήν του περιγραφόμενου από πολλά εγχειρίδια θεολογικού περιεχομένου, ως ο «παράδεισος»; Όλοι, αναζητούμε τον παράδεισό μας. Όλοι, αναζητούμε αυτή τη γαλήνη… Ο καθείς μέσα από τον δικό του περισσότερο ή λιγότερο δύσβατο δρόμο… Άλλοτε, ανηφορικό και άλλοτε, μέχρι κατρακύλας, κατηφορικό. Και τι λαμβάνει μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή ο ανθρωπάκος του σήμερα αγαπητοί μου; Μια διαρκής διάψευση των ελπίδων του. Μια καθημερινή απογοήτευση. Ίσως, εδώ να κολλάει το «Δεν ελπίζω τίποτα», του Καζαντζάκη, ως βασική προϋπόθεση απελευθέρωσης της ψυχής από τα ανθρώπινα δεσμά και τις φρούδες ελπίδες…

Η χτεσινή εφημερία είχε πολύ δίδαγμα από τα προβλήματα της ίδιας μας της φύσης. Θεωρώ σχετικά τα δυο παραδείγματα που ανέφερα, καθώς ο καρκίνος -ο κάθε μορφής και έκφρασης- που χτυπά τα γεννητικά μας όργανα, που αναπόφευκτα αποτελούν βασικότατο κομμάτι της ιδιαίτερης φύσης του καθενός μας καθώς προερχόμαστε από αυτά και δημιουργούμε τη ζωή με αυτά, αναπόφευκτα μας μεταφέρει στη μάχη της φύσης μας με το άγνωστο, με το αβέβαιο, με το επικίνδυνο, με τη φθορά, με το όνειρο, με την ελπίδα, με το γαμώτο της ανθρώπινης ύπαρξης…

Σκεπτόμενος, μα και μαινόμενος από, όλα αυτά επιστρέφω σπίτι. Και ακούω το παρακάτω τραγουδάκι. Μπλέκει, θεούς, ανθρώπους, και τη μεταξύ τους σχέση. Και θυμάμαι αυτό που στα θρησκευτικά μας μάθαινε μια πολύ σοβαρή καθηγήτρια: "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν". Πόσο επίκαιρο για την ανοικοδόμηση της, γεμάτης από καρκινωμάτωση, φύσης μας;

Και σκέπτομαι επίσης και εκείνο το παιδάκι, που κάποτε πριν 10 χρόνια, πήρε την απόφαση στο λιμάνι της Ελιάς Λακωνίας, την προηγούμενη ακριβώς νύχτα πριν τη δήλωση των μηχανογραφικών, να γίνει ιατρός με μοναδικό σκοπό το απλούστατο: ένας άνθρωπος να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο...

Αυτή η απλούστατη σκέψη όμως, πόσο ακατόρθωτη φαντάζει 10 χρόνια μετά... Μήπως το πουλάκι πέταξε...;

"People help the People"

by Birdy

God knows what is hiding in those weak and drunken hearts

I guess he kissed the girls and made them cry

those Hardfaced Queens of misadventure

God knows what is hiding in those weak and sunken eyes

a Fiery throng of muted angels

Giving love and getting nothing back

People help the people

And if your homesick, give me your hand and i'll hold it

People help the people

And nothing will drag you down

Oh and if I had a brain, Oh and if I had a brain

i'd be cold as a stone and rich as the fool

That turned, all those good hearts away

God knows what is hiding, in that world of little consequence

Behind the tears, inside the lies

A thousand slowly dying sunsets

God knows what is hiding in those weak and drunken hearts

I guess the loneliness came knocking

No on needs to be alone, oh save me

People help the people

And if your homesick, give me your hand and i'll hold it

People help the people

Nothing will drag you down

Oh and if I had a brain, Oh and if I had a brain

I'd be cold as a stone and rich as the fool

That turned, all those good hearts away

People help the people

And if your homesick, give me your hand and I'll hold it

People help the people

Nothing will drag you down

Oh and if I had a brain, Oh and if I had a brain

I'd be cold as a stone and rich as the fool

That turned, all those good hearts away