Κόλπο(ς) της Γέρας!

Θα το λέω και θα το ξαναλέω. Το πιο όμορφο σημείο της Λέσβου είναι ο κόλπος της Γέρας.

Όσες φορές και αν περάσω, δεν γίνεται να μην τον χαζέψω και να μην με ξελογιάσει... Κάθε φορά κάνω την ίδια σκέψη: πώς γίνεται να μην μεγαλουργήσει ένας Ελύτης, με τέτοια φυσικά ερεθίσματα; Και μετά μου λέτε, ότι η γεωμορφολογία δεν καθορίζει τον άνθρωπο...

Σήμερα όμως, ο κόλπος μου αποκάλυψε άλλο ένα του μυστικό: ότι γεννά τρελά παιδιά, ξέρετε, από εκείνα που παλεύουν τη ζωή και το θάνατο, κάθε στιγμή, μέρα νύχτα, μέσα από οικογένεια αλλά και μέσα από μοναχικά χωμάτινα μονοπάτια, από εκείνα που περνούν με μια βέσπα του 1984 έξω από το σπίτι της μητέρας τους και της θείας τους (που διαμένουν στα γνωστά "αδελφομίδια" κατά τα μυτηλινιώτικα...) και σφυρίζουν ευδιάθετα, ενώ πριν είχαν εκμυστηρευτεί ότι φύτεψαν την κουκουναριά έξω στην αυλή τους, ώστε να τους θυμάται η γυναίκα τους όταν πεθάνουν... σε λίγο... Ξέρετε, είναι καθηλωτικό να βλέπεις μέσα από τα μάτια του άλλου τη ζωή, πόσο μάλλον όταν αυτά τα μάτια είναι στραμμένα προς τα ψηλά και απάτητα βουνά και πόσο μάλλον όταν αυτά τα μάτια έχουν μεγενθυντικές ικανότητες που σου φέρνουν εκείνα τα βουνά μπροστά σου, πιάτο...

Κόλπος της Γέρας. Εκεί που η ζωή έχει στήσει το δικό της τρελό παιχνίδι, που για να μπεις και να λάβεις μέρος, απαιτείται ένα και μόνο κόλπο: να απελευθερώσεις το τρελό παιδί από μεσα σου. Αλλιώς τρως πόρτα!