Αλήθεια, ποιό νόημα;

Σαν συνέχεια του προηγούμενου post, διαπιστώνω το εξής:

Αν υπάρχει νόημα σε τούτη τη ζήση είναι: η νοηματοδότηση.

Ψάχνουμε και ξαναψάχνουμε το νόημα, πλέουμε σε κύματα που άλλοτε μας φέρνουν ξερατά και άλλοτε γλυκύτατον ύπνον, παλεύουμε και αγωνιούμε, γνωρίζουμε και ξεχνούμε, αποκτούμε και χάνουμε... Τίποτα δεν έχει αξία από μόνο του (και μην μου πείτε ο "άνθρωπος" γιατί θα πέσει κανένας μετεωρίτης στην κεφάλα μας να μας πλακώσει και θα γελά μαζί μας όλο το σύμπαν). Όλα αποκτούν θέση, υπόσταση, ρόλο, φύση και λειτουργία εφ'όσον υπάρχει κάποιος που του δίνει νόημα και πολύ περισσότερο (δυστυχώς, γιατί εδώ βασίζεται η κοινωνική ύπαρξη) εφ' όσον υπάρχει και κάποιος άλλος που θα αναγνωρίσει αυτό το νόημα που εμείς φτιάξαμε. Όλα γυρίζουν γύρω από την αντίληψη ή όχι του νοήματος που δίνει ή νομίζει ότι δίνει έκαστος (άνθρωπος) στο είδος του!

Όλα μια κοινωνική κατασκευή λοιπόν... Φύλο, γλώσσα, συμπεριφορά, πράξεις και -φυσικά- ιδέες... Δεν διαφοροποιούμαστε στο ότι φτιάχνουμε όλοι τα νοήματά μας. Αυτό, πλέον το λαμβάνω ως βάση στη ζωή μου -ωςα αξίωμα δηλαδή- και πάω παραπέρα. Αυτό στο οποίο διαφοροποιούμαστε όμως, είναι στο μέχρι πόσο αντέχουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας νοήματα, στο μέχρι πόσο αντέχουμε να δίνουμε νόημα σε αυτά που είμαστε και κάνουμε, στο μέχρι πόσο αντέχουμε να "δίνουμε" τελικά (με την έννοια της προσφοράς, που τόσο σου αρέσει ο όρος, αγαπητέ Τειρεσία!).

Σε αυτό το παιχνίδι, υπάρχουν δυο δρόμοι, όχι απαραίτητα μη διασταυρούμενοι: ο δρόμος που εσύ δίνεις νόημα σε κάτι, και ο δρόμος που τα παρατάς και ακολουθείς, έτσι επειδή είναι πιο εύκολο και λιγότερο κουραστικό, το νόημα που έχει δώσει ο άλλος, χωρίς να κρίνεις αν αυτό το νόημα σε εκφράζει ή όχι.

Με τον ίδιο τρόπο που δίνεις νόημα σε κάτι, μπορείς να θεωρήσεις ότι κάτι δεν έχει νόημα. Είναι και αυτό -δηλαδή η αφαίρεση νοήματος- μια πράξη νοηματοδότησης. Άρα υπάρχουν δυο πρόσημα, + και - σε κάθε πράξη μας. Δίνοντας ή αφαιρώντας νόημα στα πράγματα γύρω μας και μέσα μας, φτιάχνουμε τον δικό μας κόσμο, οριοθετούμε τις δικές μας κινήσεις, τη δική μας ύπαρξη, τη δική μας αντίληψη για τα φαινόμενα. Μπαίνουμε σε (+) ή βγαίνουμε από (-) τα πράγματα και έτσι πλάθουμε τα σύνορά μας.

Πώς λοιπόν, να αποκτήσει αληθές νόημα η λέξη αλήθεια, σε τούτον τον κόσμο, όταν ο καθείς χτίζει και κατασκευάζει τον δικό του κόσμο; Ένας κόσμος που αποτελείται από πολλούς μικρότερους κόσμους, πώς γίνεται να περιέχει μία και μόνο αλήθεια, ένα και μόνο νόημα, συγκεκριμένους και σαφώς ορισμένους κανόνες λειτουργίας; Όταν ένα άτομο πλέον, θεωρείται από τη φυσική ότι δεν είναι καθόλου ά-τομο, αλλά αποτελείται από πολλούς υποατομικούς κόσμους, όπως αυτός του πρωτονίου, του νετρονίου, των ηλεκτρονίων, των πυρηνικών σωματιδίων και ένας θεός ξέρει πού θα σταματήσει αυτή η διαίρεση (προσοχή, το "ένας θεός ξέρει" δεν είναι απλή φράση εν τη ρύμη του λόγου, είναι πραγματική και συνειδητοποιημένη φράση, διότι ΜΟΝΟ ένας θεός μπορεί να ξέρει μιας και αυτός τα έφτιαξε και ΠΟΤΕ ένας άνθρωπος που απλώς τα χρησιμοποιεί), πώς μπορούμε να μιλάμε για μια, καθολική και ενιαία αλήθεια, για ένα και μοναδικό νόημα; Αλήθεια, ο κόσμος του θετικού κυρίου πρωτονίου πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο του ουδέτερου κυρίου νετρονίου; Και εκείνο το κωλοπαιδάκι το ηλεκτρόνιο έχει αποκτήσει πολύ αρνητική φήμη ρε παιδί μου... Αν λοιπόν, ένα άτομο δεν είναι καθόλου άτομο, αλλά κρύβει μέσα του μια ολόκληρη κοινωνία άλλων υπο-ατόμων, τι γίνεται με τις κοινωνίες όπως -συμβατικά- τις έχουμε ορίσει;! Θα σας πω αμέσως τι γίνεται: κοινωνία κοινωνικών ατόμων, ή αλλιώς κοινωνία στο τετράγωνο, ή αλλιώς... ΧΑΟΣ! Όπως πραγματικά συνειδητοποιούμε κάθε μέρα εξάλλου (ειδικά σε τούτη τη χώρα).

Αγαπητοί μου, παίξτε, δώστε νόημα στα πράγματα όσο περισσότερο μπορείτε, συμμετέχετε όσο δεν πάει, φτιάξτε τα σύνορά σας αλλά και στο επόμενο βήμα σπάστε τα, σαν να ήταν βαρειές αλυσίδες που σας έπνιγαν! Αυτό που θα μείνει στο συμπαντικό θεατρικό κοινό το οποίο μας παρακολουθεί στο γήινο στερέωμά μας, ξέρετε ποιό είναι; Η ένταση με την οποία νοηματοδοτούμε. Τίποτε άλλο. Και αυτό είναι τα πάντα. Η ένταση κύριοι, η ένταση... Μέχρι να σπάσουμε τα δεσμά μας, μέχρι να σπάσουμε τα σωθικά μας, μέχρι να σπάσουμε...