9 καρπούζια σε μια μασχάλη
Ιατρική, Κοινωνική Ανθρωπολογία, Αργεντίνικο τάνγκο, παραδοσιακοί ελληνικοί και φολκλορικοί ευρωπαϊκοί χοροί, μαντολίνο, φυσιολατρεία, παρατήρηση ανθρώπων, blogging, όλα μαζί οδηγούν στο να μην έχεις καθόλου χρόνο για να ξεκουραστείς... Όμως, παραδόξως, κάτι μέσα σου έχει αρκετές αντοχές, σαν αυτές ενός παιδιού που παίζει ασταμάτητα έξω στον χαλικόδρομο από το πρωί και είναι ήδη απόγευμα!
Η συνθήκη όμως, "καθόλου χρόνος" παραπέμπει σε εκείνες τις καταστάσεις της πρώτης ζωής του σύμπαντος, τότε που δεν υπήρχε πραγματικά ο χρόνος.
Άρα, για κάποιους το να μην έχουν καθόλου χρόνο, είναι σαν να έρχονται αντιμέτωποι με τα πιο βαθειά ερωτήματα τούτου του σύμπαντος. Με εκείνα που γεννήθηκαν, τότε που γεννήθηκε και το ίδιο το σύμπαν. Άρα, για κάποιους το να μην έχουν καθόλου χρόνο, μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ως ευλογία, διότι έρχονται πιο κοντά στις συνθήκες της Δημιουργίας και άρα πιο κοντά στον Δημιουργό...
Υ.Γ.: Για ένα πράγμα όμως πρέπει πάντα να βρίσκουμε λίγο χρόνο: για έναν υπνάκο!
Καλό σας ξημέρωμα.
4 σχόλια:
Στράτο, Στράτο,
"Μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά. Ενός δε έστι χρεία".
Αν το βρείς, θα βρεις καιτο νόημα της ζωής σου. Και τότε θα πάψεις να βασανίζεσαι (τουλάχιστον λιγότερο από τώρα).
Τειρεσίας
Το νόημα της ζωής μου αγαπητέ Τειρεσία, είναι μάλλον ότι αρρωσταίνω όταν παύω να βασανίζομαι... Είναι στοιχείο της ταυτότητάς μου ο αυτοβασανισμός, πώς να το κάνουμε...
Οπότε, φόρτωσα και εγώ το πρόγραμμά μου φέτος, περισσότερο από κάθε φορά, έτσι κόντρα στην κόντρα των καιρών, πείσμων ων, και άντε να δούμε πού θα βγει... Είμαι πολύ περίεργος και εγώ όσο και εσύ!
Γι' αυτό συγχωράτε με, αν δεν με βλέπετε πολύ συχνά σε τούτη την ιντερνετική γωνιά...
Τους χαιρετισμούς μου.
Γράφεις:
«Το νόημα της ζωής μου αγαπητέ Τειρεσία, είναι μάλλον ότι αρρωσταίνω όταν παύω να βασανίζομαι... Είναι στοιχείο της ταυτότητάς μου ο αυτοβασανισμός, πώς να το κάνουμε...»
Φυσικά έτσι είναι. Με μόνη – και ουσιαστική - διαφορά ότι αυτό εσύ το θεωρείς «πείσμα» και ως εκ τούτου προτέρημα. Για κοίταξέ το λίγο και από την ανάποδη πλευρά. Εσύ που τα αμφισβητείς όλα αμφισβήτησε λίγο και τις «βεβαιότητές» σου. Το ξέρεις πως η Ιατρική είναι πολύ μεγάλο καρπούζι και δεν αφήνει άλλο χώρο στην ίδια μασχάλη. Η πολυδιάσπαση των πραγματικά μεγάλων δυνατοτήτων που διαθέτεις μπορεί να είναι μια ολίγον φιλάρεσκη σπατάλη. Οι πάσχοντες συνάνθρωποί μας περιμένουν την ανθρωπιστική μας Ιατρική περισσότερο από την ανθρωπολογική μας προσέγγιση.
Όσο για την ιντερνετική σου παρουσία είναι σίγουρο ότι θα μας κακοφανεί όταν αραιώσει αλλά η κατανόηση των φίλων εκεί θα δοκιμασθεί.
Τειρεσίας
Εγώ πάλι αγαπητέ Τειρεσία, πιστεύω ότι αν η Ιατρική είναι ο στόχος, η Κοινωνική Ανθρωπολογία είναι ο δρόμος για να επιτευχθεί αυτό. Ή αλλιώς: ολοκληρώνεται ένας ιατρός μόνο όταν βαδίζει μέσα από τα μονοπάτια της ανθρωπολογίας.
Οψόμεθα, τι θα βγάλει αυτό το προσωπικό πείσμα, πείραμα ή όπως αλλιώς θες πες το!
Από το blog πάντως δεν τα παρατάω εύκολα:
ΜΟΛΑΩΝ-BLOG ΛΑΒΕ!!
Δημοσίευση σχολίου