Γιατί δεν προτιμώ το άπλετο φως, αλλά το ημίφως:
-το πρώτο σε τυφλώνει, το δεύτερο σου αποκαλύπτει...
-το πρώτο σαν το κοιτάξεις σου προκαλεί σκοτάδι, το δεύτερο όταν δεν το κοιτάς σου μιλά κατευθείαν στην καρδιά...
Βγαίνω προχτές να πετάξω τα σκουπίδια μου.
Μπρος στα πόδια μου, στο πεζοδρόμιο, ένας περίεργος σχηματισμός, αντικατοπτρισμός της στιγμής, τυχαιότητα της οπτικής...
"Μια πεταλούδα του πεζοδρομίου σκέφτηκα", με κουλουριασμένο σώμα - να είναι μια πόρνη που τελείωσε τη δουλειά της και μαζεύει το σώμα της από συστολή; "Μα μπορεί οι πεταλούδες να είναι πόρνες"; αναρωτήθηκα έκπληκτος...
Και έριξα άπλετο φως στην υπόθεση. Την ανέκρινα μέχρι να μιλήσει, μέχρι να πει γιατί "αυτή τα θέλει τα φτερά του αγγέλου πραγματικώς...". Το μόνο που κατάφερα με το φως ήταν να εξαφανιστούν τα φτερά της.
Είχε απομείνει βέβαια, το σώμα της. Κουλουριασμένο και οστέινο, κε-καμμένο και αποστεωμένο. Γυμνό.
Και είπα στον εαυτό μου: μην αναζητάς πια το φως, στο ημίφως φανερώνονται πιότερα...
Και αποχεραίτησα την πόρνη του πεζοδρομίου.
Πήγα να πετάξω τα σκουπίδια μου.
Max Richter - Vladimir's Blues
(αναφέρεται σε ένα είδος πεταλούδας που συνέλεγε κάποιος Vladimir Nabokov... ο οποίος κάποτε είχε μιλήσει για μια μικρή πεταλουδίτσα που την έλεγαν "Λολίτα")
4 σχόλια:
Chapeau!!
Chapeau ou... n'est pas un chapeau ?
https://gr.pinterest.com/pin/247979523202491863/
Καλή συνέχεια!
Το ημίφως σε κάνει καλλιτέχνη, να το φως σε κάνει επιστήμονα... Έτσι πιστεύω!!
Αυτό πιστεύω και εγώ, και τα δυο δεν γίνεται να συνυπάρχουν...
Καλή συνέχεια!
Δημοσίευση σχολίου