Causality

Σας έχω περιγράψει στο παρελθόν ένα συμβάν που έτυχε να γνωρίζω πολύ στενά, όπου ένας φίλος μηχανόβιος είχε τρακάρει στην Κέρκυρα με μηχανή, σε μια περιοχή που ακούει στο όνομα "Λόφος Κογεβίνα", όταν ένα αμάξι είχε σταθεί στη μέση του δρόμου του, με αποτέλεσμα τη σωματική του βλάβη.

Δεν θα σταθώ στο πώς αυτό το γεγονός επηρέασε τα υπόλοιπα γεγονότα της ζωής του, καθώς αφορά τη δική του ζωή και όχι τη δική μας.

Θα σταθώ όμως, τόσα χρόνια μετά, στην απόφαση του δικαστηρίου περί του συγκεκριμένου συμβάντος, που τυχαίως έπεσε στα χέρια μου.

Παραθέτω, (με την άδεια του ενάγοντος - και αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ζητάω άδεια για να αναδημοσιεύσω κάτι σε αυτό το blog), αποσπάσματα της 7σέλιδης απόφασης του Δικαστηρίου. Παρ' ότι αποσπάσματα, θα βγάλετε μια καλή εικόνα του συνολικού ύφους της κυρίας δικαστή. Οι υπογραμμίσεις, δικές μου.

Θα μπορούσα να γράψω διατριβή πάνω στο θέμα. Στέκομαι όμως πολύ επιγραμματικά στα εξής σημεία:

1. Η κυρία δικαστίνα λέει, ότι δεν αποδεικνύεται αιτιώδης σχέση μεταξύ του τρακαρίσματος και του τραυματισμού, καθώς το ότι τράκαρες και κυκλοφορείς με μια γνωμάτευση που λέει ότι έχεις σπασμένο πόδι, δεν σημαίνει ότι το πόδι το έσπασες σε αυτό το ατύχημα. Μπορεί να κυκλοφορείς, δηλαδή σου λέει, με αυτή τη γνωμάτευση για χρόνια. Σαφώς, αλλά με τέτοιο σπασμένο πόδι δεν μπορείς να κυκλοφορείς για χρόνια... της λέω εγώ.

2. Τα κατάγματα, πείθεται η κυρία δικαστίνα, ότι επειδή δεν διαγνώστηκαν ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ από τους θεράποντες, αλλά 3 ημέρες μετά, δεν είναι δυνατόν να αφορούν κάτι οξύ, οπότε δεν συνδέονται με το ατύχημα. Η κυρία αυτή, όμως, δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτού του είδους τα κατάγματα, και σίγουρα δεν ρώτησε κανέναν ορθοπεδικό να μάθει ούτε πώς, μα κυρίως ούτε πότε, διαγιγνώσκονται αυτά. Έβγαλε τα συμπεράσματα από μόνη της, βάση τα διδάγματα της δικής της κοινής πείρας και λογικής, όπως της τα έμαθε προφανώς η μαμά της στο χωριό της. Ταυτόχρονα όμως, χαίρομαι γιατί η συγκεκριμένη δικαστίνα είναι απόλυτα σίγουρη ότι οι θεράποντες ιατροί του ορθοπεδικού τμήματος του εν λόγω νοσοκομείου είναι τόσο καλοί που θα έκαναν αυθημερόν διάγνωση του προβλήματος. Δεν έχει ακούσει μάλλον τίποτα για την ιατρική αδιαφορία, ιατρική επιπολαιότητα, ιατρική υπερφιαλία (και υπερφλυαρία), ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για συνάδελφο ιατρό-ασθενή.

3. Η κυρία δικαστίνα κάνει ορθή διάγνωση όταν λέει ότι πρέπει να ήταν ιδιαίτερα επίπονη και δυσχερής η οποιαδήποτα δραστηριότητα βάδισης ή ακόμα και ορθοστασίας, στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από το ατύχημα ως τη διάγνωση 3ημέρες μετά. Εκεί που λαθεύει όμως, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι σφίγγουν τα δόντια (και τα πόδια) στον πόνο και δεν παραπονιούνται. Αν όμως, ρωτούσε τί πραγματικά συμβαίνει στους χώρους της ιατρικής αυτή η κυρία δικαστίνα, θα διαπίστωνε ότι οι άνθρωποι που σιωπούν και στωικά υπομένουν χωρίς να τρέχουν πανικόβλητοι στα νοσοκομεία, έχουν συνήθως και τα πιο σοβαρά προβλήματα. Και αν δεν ήταν ένας πολύ καλός του φίλος του θύματος να επιμείνει να κάνει την μαγνητική (τα πειστήρια της διάγνωσης!), μπορεί αυτός ο ιατρός-ασθενής ακόμα να περπατούσε στα σοκάκια της Κέρκυρας για χρόνια με το πόδι σπασμένο...

4. Η κυρία δικαστίνα επικαλείται το γεγονός ότι ο ασθενής ήταν και ο ίδιος ιατρός και ότι το γεγονός αυτό θα τον έκανε ως ταυτόχρονα ιατρό και παθόντα, να επιμείνει στο πρόβλημά του και να μην φύγει την επομένη από το νοσοκομείο - δείγμα, για την κυρία δικαστίνα, ότι το πρόβλημά του, ήταν ασήμαντο. Η κυρία δικαστίνα όμως, δεν ξέρει και δεν ρωτά να μάθει, αν μετά από τόσες εφημερίες που κάνει ένας ιατρός το μήνα και ξημεροβραδιάζει σε ένα νοσοκομείο, (όταν δηλαδή το νοσοκομείο έχει γίνει ουσιαστικά το πρώτο του σπίτι), έχει αυτός ο ιατρός την ψυχολογία να παραμείνει ξανά στον ίδιο χώρο, ή θέλει να επιστρέψει -έστω και υποφέροντας σωματικά- στο (συμβατικώς οριζόμενο) σπίτι του.


Ήταν το 1948, όταν ο sir Austin Bradford Hill, άνοιξε την πόρτα της λογικής του ανθρώπου ως προς την έννοια της σύγχρονης Βιοστατιστικής, ανακοινώνοντας την πρώτη Τυχαιοποιημένη Κλινική Μελέτη, κατά την οποία προσπαθούσε με δίκαιο και λογικό τρόπο να μοιράσει, το πρώτο αντιβιωτικό εναντίον της Φυματίωσης, την Στρεπτομυκίνη. Εν συνεχεία, ο ίδιος το 1965, ανακοίωνσε τα 9 κριτήρια που θεωρεί ότι καλό είναι να πληρούνται, ώστε ένας παράγοντας να θεωρηθεί ότι προκαλεί Αιτιότητα για ένα νόσημα. Η μαγική λέξη λοιπόν, είναι Causality=Αιτιότητα, που διαφέρει από τον όρο συσχέτιση. Η Ιατρική Λογική, ψάχνει απεγνωσμένα για Αιτιότητα, για κάτι δηλαδή που προκαλεί ένα αποτέλεσμα με αιτιώδη τρόπο, δηλαδή με τρόπο τέτοιο, που αν έλλειπε αυτός ο παράγοντας, θα έλλειπε και το αποτέλεσμα. Εδώ, είναι το άρθρο του 1965, το οποίο είναι μνημειώδες στο χώρο της Ιατρικής.


Πού κολλάει τώρα θα με ρωτήσετε, ο Bradford Hill (=λόφος) με τον "Λόφο του Κογεβίνα" όπου έγινε το ατύχημα του άτυχου φίλου μας;

Πιθανές απαντήσεις οι κάτωθι (μόνο αυτές μπορώ να σας παρέχω και όχι επιβεβαιωμένες... στατιστικής γαρ!):


Διαπιστώνω ότι η Ιατρική ως θετικώς προσεγγιζόμενη ανθρωπιστική επιστήμη, προσπαθεί να αναδείξει την Αλήθεια.
Η Δικαστική, προσπαθεί να αναδείξει το Ψέμα.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να ανακαλύψει την Αιτιότητα και τα Αίτια.
Η Δικαστική, τον Αίτιο.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να βρει ποιοι και πόσοι ωφελούνται από μια απόφαση, από μια θεραπεία, από μια επιλογή και το κάνουν αυτό μέσω της Στατιστικής. Η Δικαστική, δεν έχω υπόψιν μου μέχρι σήμερα, αν έκανε ποτέ κάποια έρευνα να βρει πόσους από αυτούς που καταδίκασε τους καταδίκασε σωστά και πόσους λάθος, όπως και πόσους από αυτούς που αθώωσε, τους αθώωσε ορθά ή λάθος. Κοινώς, πόσα ήταν τα ορθώς και πόσα τα ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα και πόσα τα ορθώς και ψευδώς θετικά αποτελέσματα; Η Ιατρική μέσα από τη διαδικασία αυτή αυτοελέγχεται, αυτοκρίνεται και αυτοδιορθώνεται. Η Δικαστική πώς κρίνεται, πώς ελέγχεται και πώς διορθώνεται για τα (αναπόφευκτα) λάθη που κάνει; Για αυτό η Ιατρική είναι θετική επιστήμη, γιατί αναζητά την αυτοδιόρθωση - μόνο αυτό σε πάει μπροστά, μόνο αυτό σου δίνει θετικό πρόσημο ανάπτυξης και εξέλιξης. Η Δικαστική, άραγε, πώς εξελίσσεται;

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική προχωράει διαχρονικά και από το σκοταδισμό βάζει πλέον μπροστά της τη Λογική (ασχέτως αν η πολύ Λογική αποβλακώνει διότι έρχεται αντιμέτωπη με τη διαδικασία της Αποδόμησης των εννοιών και τελικά του Χάους...). Η Δικαστική, η Δικηγορία και η Τέχνη του Δικαίου τι έχουν καταφέρει από την εποχή της Ρητορείας; Μήπως να εξελιχθεί σε Πολιτική και αυτή τελικά στον φονέα της Λογικής;

Διαπιστώνω ότι ο sir Bradford Hill ήταν φυσιολόγος, δηλαδή άνθρωπος που αναζητούσε επίμονα να βρει και να εξηγήσει το ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, δηλαδή αυτό που η ΦΥΣΗ ορίζει ως ΛΟΓΙΚΟ. Επίσης, διαπιστώνω γιατί η σημερινή μας ΠΑΡΑ-ΦΥΣΕΙ κοινωνία επιτρέπει αποφάσεις όπως του συγκεκριμένου δικαστηρίου να παρουσιάζονται ως λογικές, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι: διότι απλά, δεν αναζητά το φυσιολογικό, συνεπώς δεν αναζητά το ΛΟΓΙΚΟ που εμπεριέχεται μέσα του.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: δεν είναι η ρήξη του γόνατος που ο συγκεκριμένος συνάδελφος υπέστη, αλλά η ρήξη της εμπιστοσύνης του απέναντι σε ένα σύστημα Δικαίου. Δεν είναι το γόνατο που έσπασε το πρόβλημα, εξάλλου ο θεός του έδωσε και δεύτερο για ρεζέρβα! Είναι ότι έσπασε το οικοδόμημα που είχε χτίσει για μια Κοινωνία Δικαίου. Έτσι, συνεχίζει ο άνθρωπος αυτός σε έναν Δίχως Τέλος Δρόμο, με ένα γόνατο και μια αγωνία: να επανέλθουμε το συντομότερο στη ΛΟΓΙΚΗ και στη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ. Μέχρι τότε, ας υπενθυμίσουμε στη Δικαστική που αναζητά τον Αίτιο ότι η Μουσική η Παραδοσιακή τον έχει βρει τον Αίτιο μέσα από τους νέους ανθρώπους και τις ανα-γνώσεις των μεγάλων νοημάτων αυτής της Ζωής...

"Never Ending Road"

Loreenna Mckennitt