Δουλοπρέπεια ή Στωικότητα;

Σε συνέχεια της προηγούμενης δίπολης αναζήτησης του αληθινού, θυμήθηκα μια ακόμα τυχαία συζήτηση με έναν περαστικό, ο οποίος μου έλεγε πως προτιμά ως κατοικίδια τις γάτες και όχι τους σκύλους, διότι οι σκύλοι είναι αρκετά "δουλοπρεπείς"! Δηλαδή, ό,τι και να τους κάνεις, ακόμα και αν χειροδικήσεις πάνω τους, αυτά στο τέλος θα έρθουν και θα σε υπακούσουν, θα σου κουνήσουν την ουρίτσα τους ως δείγμα υποταγής.

Και του απαντώ: αυτό που εσείς βλέπετε ως δουλοπρέπεια, εγώ το ονομάζω "στωικότητα"... Ποιο άλλο ζώο που είναι μέσα στο σπίτι, κρατά την ανάγκη του υπομονετικά μπορεί και ώρες, μέχρι να του επιτραπεί να βγει έξω και να ενωθεί με τη φύση; Ποιο άλλο ζώο το αγριεύεις για κάτι "κακό" που κάνει, και την επόμενη φορά που πάει να το ξανακάνει, σου ρίχνει μια ερωτηματική ματιά, υπονοώντας σκανταλιάρικα "μήπως άλλαξες γνώμη και θα με αφήσεις να κάνω αυτό που επιθυμώ"; Ποιο άλλο ζώο εκπαιδεύεται τόσο εύκολα και γρήγορα στις δικές σου ανάγκες, στο δικό σου βιολογικό ρολόι, στις δικές σου παραξενιές και ιδιοτροπίες; Ποιο άλλο ζώο έχει αυτήν την αστείρευτη και αμόλυντη συμπεριφορά μικρού παιδιού που περιμένει από εσένα να το κατευθύνεις πριν από οποιοδήποτε άγνωστο βήμα του; Εξού και το "το παιδί και το σκυλί, όπως τα μάθεις...". Ποιο άλλο ζώο, συγχωρεί τόσο άμεσα και τόσο ειλικρινά κάποιον, όταν αισθανθεί ότι δεν κινδυνεύει; Και τέλος, ποιο άλλο ζώο εκφράζει τόσο ξεκάθαρα τα συναισθήματα για αυτούς που αγαπά κάθε -μα κάθε όμως- φορά που τους νιώθει δίπλα του;

Σίγουρα, δεν προσπαθώ να πείσω για την μοναδικής αξίας -κατ' εμέ- συμπεριφορά και συντροφιά των σκύλων. 

Αλλά σίγουρα, προσπαθώ να πείσω για την απανταχού δίπολη -τουλάχιστον- προσέγγιση και οπτική σε κάθε κρίση-άποψη των φαινομένων του επιστητού...

Δουλοπρέπεια ή Στωικότητα, λοιπόν;

Εξαιρετική προσέγγιση επί του θέματος της δουλο"πρέπει"ας, το παρακάτω ποίημα της μεγάλης Κικής Δημουλά:



ΠΡΕΠΕΙ 

Τηρώ, Χρέος,  
το κατά δύναμιν τις εντολές σου  
τα δύσκολα Πρέπει σου. 

Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις 
αλλά όρκο δεν παίρνω 
μια και έχουν την άνεση 
να παραβαίνουν εν κρυπτώ.

Αλλά τις πράξεις μου 
πώς να τις δαμάσω; 
Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν 
γείτονες πειρασμούς 
να μην κοντοσταθούν; 

Μα φταίνε κι οι εντολές σου 
ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι. 

Για παράδειγμα: 
Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη; 

Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει; 
με σταυρωμένα τα χέρια ν' αγαπάμε;


(Συλλογή "Άνω Τελεία", εκδ. Ίκαρος, 2016)