Φανάρι

Κάθομαι μπροστά σε ένα φανάρι κόκκινο, με φλας αναμμένο και περιμένω το σήμα να μου επιτρέψει να συνεχίσω την πορεία μου.

Και εκεί, στου χρόνου τη βραχεία παύση, η εικόνα θολώνει και τα βλέπω όλα διπλά! Πάντα τα έβλεπα διπλά, όλοι μας, πάντα τα βλέπουμε διπλά, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε συχνά.

Η μια εικόνα, λέει ότι, ευτυχώς που υπάρχουν και τα κόκκινα φανάρια να μας καθορίζουν τις διαδρομές να μην μπλέκονται και να αποφεύγονται τα χειρότερα, τύπου Ινδίας ένα πράμα...!

Και η άλλη εικόνα, πιο σκοτεινή και θολή, αναρωτιέται: γιατί να υπάρχουν φανάρια και να μας εμποδίζουν την ελευθερία μας; Γιατί να πρέπει να με εμποδίζει κάτι στην πορεία μου; Με ποιο δικαίωμα κύριε φανάρι επεμβαίνεις...;

Συνειδητοποιώ ότι αυτή η αμφισημία των εικόνων, δεν είναι μόνο των εικόνων, αλλά είναι των καιρών μας! Κλασσικό -πλέον- παράδειγμα, ο πολιτικός-ρητορικός λόγος: ακούς τον τάδε βουλευτή, λες "έχει δίκιο, μάλλον έτσι θα είναι" και μετά ακούς τον δείνα βουλευτή και λες "όχι, όχι, αυτός έχει δίκιο, με πείθει περισσότερο"! Τελικά, μέσα σε αυτή τη σύγχυση των καιρών μας, για το τί είναι προς όφελος ή προς ζημία μας, δεν φταίει κανείς άλλος, παρά μονάχα ο εγκέφαλός μας και η άλλοτε αντίληψη της μιας εικόνας και άλλοτε της άλλης. Είναι η κβαντική φύση μας, που θέλει το ηλεκτρόνιο να είναι ή στην μια πλευρά του χώρου ή στην άλλη, αλλά ποτέ ταυτόχρονα και στις δυο περιοχές του χώρου. 

Η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση λοιπόν, και των δυο εικόνων, είναι σπάνιο -και εν πολλοίς αφύσικο- ανθρώπινο χαρακτηριστικό! Σαν να λέμε, ότι δεν μπορούν να χωρέσουν δυο ανθρώπινα πόδια σε ένα μόνο παπούτσι... 

Και επειδή είναι θέμα του τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου μας, κάποιοι μάγκες έχουν αντιληφθεί αυτόν τον περιορισμό και επιλέγουν τον τρόπο που εμείς θα επιλέξουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που μας παρέχουν. Άρα, ποιος πραγματικά επιλέγει ποιόν και τί;


Ο ποιητής πάντως, τα έχει πει όλα, για το ποιος φταίει:

Φταίει το κεφάλι το κακό μας!