Παλεύει μην πλαντάξει...

Τι κάνεις όταν όλοι γύρω σου σπρώχνουν για να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν;

Σπρώχνεις και εσύ;

Αυτή, είναι η σχεδόν αντανακλαστική άποψη που επικρατεί. Διότι, αν δεν σπρώξεις, θα χάσεις τη σειρά σου, θα χάσεις το λεωφορείο, το τρένο... Και καλά, εκείνα τα τρένα που πίσω τους ακολουθούν και άλλα. Τι γίνεται με εκείνα τα τρένα που περνούν δίπλα σου μία και μοναδική φορά...;

Γιατί όμως, πρέπει να σπρώχνεις και εσύ; Γιατί, να γίνεις ένα με τη μάζα και να πολτοποιηθείς και εσύ ο ίδιος; Γιατί, να θυσιάσεις τα όνειρά σου σε μια μάζα που κατευθύνεται από σπρωξίδια, όπως ακριβώς τα πρόβατα πριν κλειδωθούν στο μαντρί;

Από την άλλη όμως, αν αφεθείς, οι κοπριές των υπολοίπων θα σε πλακώσουν. Θα χαθείς, μα κανείς δεν θα σε διακρίνει μέσα στα απόβλητα των περαστικών...


Πού να βρεις λοιπόν, την ισορροπία, μέσα σε μια ανισόρροπη κοινωνία;
Πού να μιλήσεις για αλληλεγγύη, μέσα σε μια αδηφάγο ανθρωπότητα;
Πού να βρεις την ψυχή σου και να τη στερεώσεις σε μια λεβεντιά;
Πού να μην πλαντάξει ο νους με τόση παλαβομάρα που τον έπνιξε;

"Η λεβεντιά"

Παραδοσιακό Κρήτης

Νίκος Ξυλούρης

"Η λεβεντιά είναι πληγή, που πάντα αίμα τρέχει...
Θέ μου και πώς την εβαστά, εκείνος που την έχει..."

"Ένας αετός στη θύελλα παλεύει μην πλαντάξει
και καρτερεί την ξαστεριά στον ήλιο να πετάξει"