Λόγω παγκόσμιας ημέρας Θεάτρου που μόλις πέρασε και με αφορμή το μήνυμα του Ανατόλι Βασίλιεφ, κάποιες σκέψεις πέρασαν από τη σκηνή του μυαλού μου:
- Ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του αναγκαστικά μέσα από τα μάτια των υπολοίπων. Δεν μπορεί να γυρίσει τα μάτια του και να δει τον εαυτό του, οπότε η εικόνα που έχει για το Είναι του, είναι εν πολλοίς η εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτόν. Ακόμα και ο τρόπος που διαχειρίζεται κανείς την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνον (αν δηλαδή του αρέσει ή όχι, αν πρέπει να την αλλάξει ή όχι και πώς), του διδάσκεται μέσα από εικόνες άλλων: άλλοι του λένε τι πρέπει να κάνει και τι όχι.
- Το θέατρο δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει από τότε που για πρώτη φορά ο άνθρωπος είδε το πρόσωπό του να αντικατοπτρίζεται στα νερά μιας λίμνης ή ενός ποταμού και πιθανότατα τρόμαξε, μέχρι σήμερα που βλέπει το πρόσωπό του αδερφού του που του μοιάζει να σκοτώνεται και δεν τρομάζει, αφού με βεβαιότητα αδιαφορεί.
- Το θέατρο υπάρχει γιατί κάποιος πίσω από τη σκηνή, με το Πνεύμα του, ξεκινά και γεννά κάτι, το σεναριογραφεί, το σκηνοθετεί και τελικά του δίνει σάρκα και οστά, φώτα και κοστούμια ή το θέατρο αποκρυσταλλώνει τον αχό της καθημερινότητας που παρουσιάζεται μπροστά από την σκηνή; Το θέατρο αφουγκράζεται ή αρθρώνει λόγο πρωτότυπο;
- Νομίζω το θέατρο θα ζει για πάντα διότι είναι η ίδια η ζωή: όπως στη ζωή υπάρχει αναπάντητο το ερώτημα αν πίσω από όλα είναι το Πνεύμα (κατά τους υπέρμαχους του Ιδεαλισμού) ή η Φύση (κατά τους υπέρμαχους του Υλισμού), έτσι και με το Θέατρο, ο άνθρωπος θα προσπαθεί να αντικρίσει (ή μήπως αντικρούσει) τον Εαυτό του μέσα από το Θεατρικό Δημιούργημά του, ταλαντευόμενος στο ερώτημα: ποιος δημιουργεί τι; Είναι η Ζωή που δημιουργεί Θέατρο ή το Θέατρο με τους παραγωγούς και δημιουργούς του που δημιουργεί Ζωή; Η ερώτηση είναι ταυτόσημη με το: Είναι η Φύση που δημιουργεί τη Ζωή ή το Πνεύμα του Δημιουργού που δημιουργούν τη Ζωή;
Όσο ο άνθρωπος, θα θρώσκει ψηλά να βρει τον Εαυτό του, τόσο θα προσπαθεί μέσω του Θεα-σθαι να αντιληφθεί την Εικόνα του (ή μήπως Του;)
Τρανταχτό παράδειγμα:
η κάτωθι σκιά,
δεν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα
η κατοπτρική σκιά
της κάτωθι κυρίας καθωσπρέπει, του 19ου αιώνα,
καθώς αυτή θα σύχναζε στην αυλή κάποιου βασιλιά,
μα ποτέ των π(ι)οτών σε κάποιον αχυρώνα;!
ή μήπως η σκιά
της κάτωθι παρθιενοπιπίτσας
μανταμίτσας;
ή και γιατί όχι και της κάτωθι μανταμουαζέλ
κάπου δίπλα ίσως σε ένα καρουζέλ;
Η αλήθεια όμως είναι άλλη...
καθώς η σκιά
είναι από ένα, του σπιτιού μου,
λατρευτό μπουκάλι!
Αυτό είναι το Θέατρο αγαπητοί μου!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου