Ρέκβιεμ για ένα όνειρο...

Ως απάντηση σε ένα mail που έλαβα το οποίο μου ανακίνησε πολλές αναμνήσεις:



"Κάποτε, θυμάμαι τέτοια έγγραφα με αριθμό πρωτοκόλλου να κινούνται σωρηδόν μεταξύ B' Π/Θ και γραφείου Διοικητή... Για διάφορα θέματα, όλα τους σοβαρά, που αντιμετωπίζονταν όμως όλα χωρίς σοβαρότητα από τους ιθύνοντες... Και όσο πιο πολύ αγωνιούσαμε να φτάσουν τα έγγραφα σε ευήκοα ώτα, τόσο διαπιστώναμε πόσα "κουφά" πράγματα συνθέτουν το σύστημα γύρω μας! 

Ξέρω, ότι τα γραπτά είναι αυτά που μένουν. Όμως, ξέρω επίσης, ότι πολλά πράγματα και καταστάσεις μετρούνται σε πράξεις και αποτελέσματα.  

Αν κάτι έζησα στην Κέρκυρα, είναι το όνειρο στο σύνολό του: 

από τη σύλληψή του (που στην πορεία λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πραγματική σύλληψή μου ), 
τη θεμελίωσή και τη στέγασή του (το χτίσιμο, το βάψιμό του...), 
τη θαλπωρή του οικογενειακού του περιβάλλοντος εντός αυτής της στέγης, 
την ιντεγκρινική του σύνδεση που προσέφερε αφειδώς στα εξ ων συνετέθη μέλη του, καθώς τους παρείχε πλαίσιο για να "ανήκειν" κάπου,  

τη "ζεν" steady phase που προκαλεί αυτή η ισορροπία, η οποία για μια ασταθή προσωπικότητα όπως εγώ ίσως προκαλεί λίγο βαρεμάρα,  

μέχρι τον κατήφορ, την επαναληψιμότητα των ίδιων προβλημάτων, τη μη δυναμική επίλυση αυτών, την υπαναχώρηση, την ελαστικότητα, την μη πυγμή, την κόπωση... 

Πάντα όμως, ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα και στην εξασθένιση του ονείρου της πρώτης νιότης, η διάθεση ήταν νεανική και "ίδια από όλους", γιατί "όλοι ήμασταν το ίδιο"... 

Αρκούσε άραγε αυτό; 

Για κάποιους από μας μάλλον δεν αρκούσε, γιατί θέλαμε να δούμε και αποτελέσματα... Βλέπετε, το χαρακτηριστικό της νιότης είναι ότι θέλει γρήγορα αποτελέσματα και αλλαγές... Δεν ικανοποιείται με τίποτα! Και τις μικρές αλλαγές σίγουρα δεν τις αξιολογεί ορθά. Όμως, η νιότη, από την ιδιοσυγκρασία της "μικρομέγαλη" (μικρή σε διάρκεια, μα μεγάλη σε όρεξη), τα έχει αυτά... Και είναι νιότη, επειδή ακριβώς τα έχει αυτά. Όταν της τα πάρουν, δεν θα τα έχει, άρα δεν θα είναι νιότη... Να γιατί η νιότη διψά για αποτελέσματα, γιατί νοιώθει να απειλείται από το ρόγχο του θανάτου της και τον επερχόμενο αφανισμό της... Να γιατί η νιότη δεν συμβιβάζεται με πρωτοκολλημένα γραπτά κείμενα, γιατί ενώ η ιστορία λέει ότι αυτά μένουν, η νιότη ξέρει ότι σύντομα φεύγει και γίνεται ιστορία... 

Θα μου πείτε βέβαια ότι υπάρχει και η άλλη άποψη, αυτή της χριστιανικής επιμονής ή της Γκαντι-νικής στωικότητας, που σκύβει το κεφάλι και παλεύει με τον ήρεμο τρόπο. Θέλει γερό στομάχι και πολύ αντοχή. Και πάλι, το... αποτέλεσμα είναι αμφίβολο, διότι μιλάμε για... αποτελέσματα, που πολλές φορές δεν έρχονται! Αλήθεια, τι ακριβώς είναι αυτό που περιμένουμε;  

Τελικά, το όνειρο εξατμίστηκε, το πήρε ο άνεμος, τα σωματίδιά του αιωρούνται ξανά στον αέρα, αλλά κάτι έχει αλλάξει. Τα σωματίδια δεν είναι ίδια. Είναι θραύσματα εκείνου του αρχέγονου συγκυτίου, που έχουν ακόμα την ανάμνηση εκείνης της θαλπωρής. Όσο τα σωματίδια προχωρούν και γνωρίζουν νέα περιβάλλοντα συσσωμάτωσης, πιο πληθωρικά και αστικοποιημένα, τόσο μεγαλώνει η διαφορά της αξίας εκείνης της θαλπωρής με την μη-αξία της παγωνιάς της νέας πραγματικότητας. Και επειδή η κάθε κρίση είναι σύγκριση, οι διαφορές δεν χρειάζεται να καταγραφούν, τις νοιώθουμε όλοι που σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους, στο πετσί μας, στις νέες καθημερινότητές μας.

Τι έχει μείνει λοιπόν, από την Β' Π/θ της Κέρκυρας, που από ό,τι φαίνεται δίνει την σκυτάλη σε νέες περιπέτειες; 

Έχει μείνει -και έχει εγγραφεί βαθιά μέσα μας ως πλέον ιδιοσυστασιακό κομμάτι- το άγγιγμα του ονείρου και η αξίωση ότι το γευτήκαμε, δείχνοντάς μας το δρόμο να βαδίσουμε. Αν η νιότη έχει δύναμη και τα γηρατειά εμπειρία, η μετάβαση από τη νιότη στα γηρατειά είναι ουσιαστικά μια μετάβαση από τη δύναμη στην εμπειρία. Ο δρόμος που συνδέει αυτές τις δυο έννοιες όμως δεν είναι ξεκάθαρος και για τον καθένα ξεχωριστά καθορίζεται από τις προσωπικές συγκυρίες, εμπειρίες, αναμνήσεις, βιώματα, γεύσεις και αγγίγματα... Αν λοιπόν κάτι έμεινε από μια παθολογική που κλείνει, είναι οι πόρτες από μια διαδρομή υγιή, που μπόρεσε να ανοίξει... Και αν το όνειρο διαλύθηκε, σίγουρα κατανάλωσε πολύ ενέργεια κατά την τριβή του με το σύστημα, για να επιβιώσει... Και αυτή η ενέργεια έγινε θερμότητα και εξαπλώθηκε ολούθε. Είναι αυτή η θέρμη που υπάρχει γύρω μας -ναι υπάρχει και δεν θα πάψει να υπάρχει-, που ας είναι στόχος ζωής μας να την αναζητήσουμε και να την αναθερμάνουμε... 

Ο καθείς που διετέλεσε δομικό στοιχείο αυτής της Β' παθολογικής κλινικής, ας διαλέξει το δρόμο αναθέρμανσης των θραυσμάτων εκείνης της θαλπωρής: άλλοτε καιόμενος και γενόμενος ο ίδιος στάχτη, άλλοτε επιμένοντας στην τριβή με το σύστημα, άλλοτε χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο, άλλοτε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, άλλοτε χτυπώντας γροθιά στο μαχαίρι, άλλοτε πάλι γυρνώντας το άλλο μάγουλο για να τον χτυπήσει το αιμοβόρο σύστημα. Αρκεί, να μην χαθεί ο στόχος που είναι η ζεστασιά.-"