Κάποιες φορές, αναλογίζομαι αν πραγματικά αυτή η πόρνη η Ιστορία που από τόσους πολλούς παίρνεται, μα και τόσους πολλούς μαζί της παίρνει στα άδυτά της, επαναλαμβάνεται ή πρωτοτυπεί...
Σήμερα, αυτή την ώρα που μιλάμε, κάπου γίνεται πόλεμος, κάποια παιδιά πεθαίνουν, κάποιοι φυλακισμένοι πολιορκούνται, μα μέχρι τέλους, ελπίζουν σε βοήθεια... από κάποιους. Έτσι, από τη μια βλέπεις τους αμάχους και από την άλλη... συμμάχους! Το παιχνίδι όμως, κάπου -είμαι σίγουρος- το έχω ξαναδεί...
Πόσο γλαφυρός ο Σολωμός στο εμβληματικά συγκλονιστικό ποίημά του "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", όταν περιέγραφε εκείνη τη σκηνή της ξεσκισμένης ελπίδας, της ζωσμένης με φόβο ελπίδας και της ενδεδυμένης με κουραλιασμένη τιμή ελπίδας των εγκλωβισμένων...:
"Ἕως ἐκείνη τὴ στιγμὴ οἱ πολιορκημένοι εἶχαν ὑπομείνει πολλοὺς ἀγῶνες μὲ κάποιαν ἐλπίδα νὰ φθάσῃ ὁ φιλικὸς στόλος, καὶ νὰ συντρίψῃ ἴσως τὸν σιδερένιο κύκλο ὁποῦ τοὺς περιζώνει· τώρα ὁποῦ ἔχασαν κάθε ἐλπίδα, καὶ ὁ ἐχθρὸς τοὺς τάζει νὰ τοὺς χαρίσῃ τὴ ζωὴ ἂν ἀλλαξοπιστήσουν, ἡ ὑστερινή τους ἀντίσταση τοὺς ἀποδείχνει Μάρτυρες."
Μέγα Σολωμέ,
με τη φλογερή ματιά σου,
είσαι εδώ;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου