Ωδή σε μια... πορδή! Πόσο τραγικό;!

Πρωινή εικόνα βγαίνοντας έξω από το σπίτι μου:

Πόσο τραγικό να μην αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το κακό που κάνει στη Φύση, όταν κόβει ένα δέντρο για να ικανοποιήσει μόνο την αυταρέσκειά του και την ανάγκη του να εξουσιάζει τα πάντα; 

Πόσο τραγικός αυτός που δεν αντιλαμβάνεται ότι το να κόβει ένα δέντρο, να το στολίζει για τις λίγες μέρες των εορτών θέλοντας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των παιδιών του και μετά να το πετά στα σκουπίδια, είναι ακριβώς σαν να πετά τα ίδια του τα παιδιά και το μέλλον τους, στα σκουπίδια...; 

Πόσο τραγικό, υπακούοντας στα κελεύσματα της υπερκατανάλωσης, να ξεριζώνει ό,τι πιο Φυσικό και πιο Χρηστικό υπάρχει γύρω μας και ύστερα να το πετά στα άχρηστα;

Πόσο τραγικό και πόσο ανόητο, ο άνθρωπος -αυτό το κατασκεύασμα της φύσης με την πλουσιότερη διανοητική ανάπτυξη- να αυτοκαταστρέφεται και να αυτοπαγιδεύεται, για χάρη απλώς και μόνο μιας τζούφιας φιλοδοξίας..., τόσο τζούφιας όσο μια πανβρώμικη πορδή;!